Είμασταν απροετοίμαστοι

Το τι λέμε εμείς για τα αίτια της ελληνικής εκδοχής της κρίσης, διότι περί αυτού η συζήτηση, ίσως δεν έχουν και τόση σημασία, στο βαθμό, μάλιστα, που εντάσσονται σε πολιτικές διαμάχες και σκοπιμότητες.

Έχει όμως τη σημασία του, το τι λέει ένας από την αντίθετη πλευρά, εκείνη των δανειστών, από τους βαθύτερους, μάλιστα, γνώστες του «ελληνικού προβλήματος». Ο λόγος, για τον απερχόμενο επικεφαλής του Euroworking Group, Τόμας Βίζερ και όσα είπε ή, κατ` ακρίβεια, «εξομολογήθηκε» σε συνέντευξη του, στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής». Ο κ. Βίζερ, λοιπόν, ομολογεί: «Ήμασταν τελείως απροετοίμαστοι για την κρίση, καθώς όλη η αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης ήταν βασισμένη στο ότι δε θα μπορούσε να υπάρχει έλλειμμα ισοζυγίου στις τρέχουσες συναλλαγές της Ευρωζώνης, αλλά και ότι οι κεφαλαιαγορές δε θα στέρευαν ποτέ»!

 Ποιος είπε ότι και στις Βρυξέλλες δεν έχουν αυταπάτες; Ο Αυστριακός τεχνοκράτης, είναι ακόμη πιο αφοπλιστικός, στη συνέχεια της «εξομολόγησης» του: «Όλα αυτά έγιναν. Συγχρόνως η συνθήκη απαγόρευε οποιαδήποτε διάσωση, για αυτό και πολλοί τότε έλεγαν, τι στο διάολο θα κάνουμε!». Δε νομίζουμε ότι χρειάζεται να προσθέσουμε εμείς κάποιο σχόλιο, καθώς ο κ. Βίζερ, κατά κυριολεξία, «αυτοσχολιάζεται» και μάλιστα για λογαριασμό και των συναδέλφων του, στην ευρωπαϊκή νομενκλατούρα. Έτσι εξηγείται και η στάση της Κομισιόν, τον κρίσιμο χρόνο (2009) όταν αναθεωρούνταν διαρκώς, με συχνότητα διμήνου σχεδόν, επί τα χείρω, οι προβλέψεις για τα δημοσιονομικά μεγέθη, στα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, συνολικότερα δε, της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχουμε πολλές φορές αναφερθεί, παρεμβαίνοντας στη σχετική συζήτηση, στο εσωτερικό της χώρας,  στο πως εκτοξεύθηκαν τα ελλείμματα, σε μια σειρά χώρες, όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, πολύ πάνω από τις αρχικές προβλέψεις. Σε καμία απ` αυτές τις χώρες, όμως, δε βρέθηκαν πολιτικοί και ηγεσίες, που «πυροβολούσαν τα πόδια τους», υπονομεύοντας, , για απολύτως μικροκομματικούς λόγους, την ίδια τους την πατρίδα, οδηγούμενοι εν τέλει και οι ίδιοι στον προσωπικό και κομματικό τους «αυτοχειριασμό».

 Ίσως, η δραματική ομολογία του απερχόμενου Αυστριακού τεχνοκράτη, αποτελεί μια ευκαιρία, για έναν «αναστοχασμό», αντιλαμβανόμενοι πόσο άχαρη και εκτός της πραγματικότητας, εκείνης της εποχής, είναι η συζήτηση που διεξάγεται, μέχρι και σήμερα, για το συγκεκριμένο θέμα. Διότι ο κ. Βίζερ είναι αποκαλυπτικός και ως προς την ελληνική διάσταση της κρίσης. Αλλά περί αυτού, στο αυριανό μας κείμενο.