Δεν πρέπει να μπει στη Βουλή κανένας από τους αποστάτες. Κατα συρροή εγκλήματα σε βάρος της Αριστεράς και των δημοκρατικών δυνάμεων έχει διαπράξει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης στη διάρκεια της γκρίζας πολιτικής του διαδρομής. Στο «βρόμικο ΄89» ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είχε αναλάβει την προπαγάνδα για τη στήριξη της αμαρτωλής συγκυβέρνησης που είχε στήσει ο Μητσοτάκης με τους προδότες της Αριστεράς.
Μάλιστα ο Λαφαζάνης είχε φτιάξει σημείωμα που περιελάμβανε 800 ερωτήσεις και τις αντίστοιχες απαντήσεις για να μπορεί ο Χαρίλαος Φλωράκης να δικαιολογεί το ολίσθημα της προδοτικής συμφωνίας. Η φράξια του Παναγιώτη Λαφαζάνη στη συνέχεια ανέλαβε να διασπάσει το ΚΚΕ. Το 1991 κατάλαβαν στον Περισσό το βρόμικο παιχνίδι που έπαιζε και γι΄ αυτό έβαλαν το συνδικάτο των οικοδόμων, πολλοί από τους οποίους κρατούσαν καδρόνια και σιδερόβεργες και τον πέταξαν έξω με τις κλωτσιές. Το τι ειπώθηκε στις κλειστές συνεδριάσεις του ΚΚΕ για την περίεργη διαδρομή του, το γνωρίζουν καλά πολλά από τα σημερινά στελέχη του ΚΚΕ και γι΄ αυτό σε καθημερινή βάση ο «Ριζοσπάστης» τον στολίζει κανονικά επισημαίνοντας ότι δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση με αυτό το κόμμα των αποστατών που είναι δημιούργημα διάφορων ύποπτων κέντρων.
Αδίστακτος και εξουσιομανής ο Παναγιώτης Λαφαζάνης που σε όλη του τη ζωή προσπαθούσε να καταλάβει κάποιο αξίωμα για να τον αποκαλούν πρόεδρο, τελικά τα κατάφερε να γκρεμίσει την πρώτη Αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα και κατέστρεψε τα όνειρα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Μιλάμε για κανονικό προδοτικό συμβόλαιο το οποίο εκτέλεσε με ακρίβεια προβάλλοντας μάλιστα αστείες δικαιολογίες. Για τα εγκλήματα που διέπραξε σε βάρος της Αριστεράς ο Παναγιώτης Λαφαζάνης θα πρέπει να τιμωρηθεί από τον ελληνικό λαό. Οι αποστάτες δεν πρέπει να περάσουν την πόρτα της Βουλής γιατί είναι επικίνδυνοι για το λαό, τη Δημοκρατία και την Αριστερά. Όσοι ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για τη γκρίζα διαδρομή του Π. Λαφαζάνη δεν έχουν παρά να ρωτήσουν τα στελέχη του ΚΚΕ. Αυτοί ξέρουν αλλά ντρέπονται να τα ομολογήσουν δημόσια.
Όταν ο Αλέξης Τσίπρας συνέδεε τα στελέχη που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, με το γνωστό ως «βρόμικο 89», προφανώς είχε στο νου του, το νυν πρόεδρο της ΛΑΕ. Αποτελεί κοινό μυστικό, στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, πως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, τη «σημαδιακή» εκείνη περίοδο, ανήκε στο στενό επιτελείο του Χαρίλαου Φλωράκη. Για την ακρίβεια, ο σημερινός πρόεδρος της ΛΑΕ, ήταν ο εξ απορρήτων του ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ, που, ως επικεφαλής του τότε Συνασπισμού, ήταν ο πρωταγωνιστής στις θεσμικές, αλλά και παρασκηνιακές διεργασίες, που οδήγησαν στη συγκυβέρνηση Αριστεράς και Δεξιάς, υπό τον Τζανή Τζανετάκη. Δεν ήταν μόνο αυτό που, υπό ανεκδοτολογική μορφή έχει γραφτεί, για το πλήθος απαντήσεων, που του ετοίμαζε, ως υπεύθυνος του γραφείου Τύπου, προκειμένου ο, γνωστός για τη θυμοσοφία, αλλά όχι και την αναλυτική του συγκρότηση «καπετάνιος», να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τις δημοσιογραφικές ερωτήσεις.
Οσοι έχουν γνώση προσώπων και καταστάσεων, γνωρίζουν και μπορούν να βεβαιώσουν, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ήταν ο άνθρωπος που λειτουργούσε ως «ασπίδα» του τότε γενικού γραμματέα του ΚΚΕ, ειδικά για τις επιθέσεις που ο τελευταίος είχε δεχθεί, μετά τη συνεργασία με τη συντηρητική παράταξη. Ενας, μάλιστα, από τους πιο σφοδρούς πολέμιους του αποκληθέντος και «ιστορικού συμβιβασμού» ήταν ο μέχρι πρότινος υπουργός Εξωτερικών, της κυβέρνησης Τσίπρα, Νίκος Κοτζιάς. Ο τελευταίος, ανήκε στα νεότερα στελέχη, που με την ευρυμάθεια και τις εξαιρετικές σπουδές, σε συνδυασμό με τη βαθιά «μαρξιστικολενινιστική» κατάρτιση, είχε προωθηθεί με ταχύτατους ρυθμούς στην κομματική πυραμίδα.
Ο σχηματισμός, όμως, της κυβέρνησης Τζανετάκη, αποτέλεσε «αιτία πολέμου» για τον ιδεολόγο Νίκο Κοτζιά, που, μαζί με άλλους συντρόφους του (Δελαστίκ, Χάγιος, Μπατίκας, Τερζίδης, Μανιάτης, Μπιτσάκης κ.α.) αποχώρησαν, καταγγέλλοντας τη σύμπραξη με τη συντηρητική παράταξη, ως προδοσία των αρχών και αξιών του ΚΚΕ. Θα μπορούσαμε να πούμε, λαμβάνοντας υπόψη το εύρος και το ειδικό βάρος των στελεχών που αποχώρησαν, ότι ήταν η πρώτη διάσπαση, στο μέχρι τότε «απόρθητο κάστρο» του Περισσού. Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών, μάλιστα, κατάγγειλε και συγκεκριμένες κυβερνητικές ενέργειες, όπως το πογκρόμ κομματικών διώξεων στις Ενοπλες Δυνάμεις, από τον τότε υπουργό Γιάννη Βαρβιτσιώτη, ως επιβεβαίωση της άποψης του, ότι η συμμετοχή του Συνασπισμού, στην κυβέρνηση Τζανετάκη, λειτουργούσε ως άλλοθι, για την παλινόρθωση του κράτους της Δεξιάς.
Πρόσχημα η κάθαρση
Άλλη άποψη, όμως, είχαν τα στελέχη εκείνα της νεότερης γενιάς, πολιτογραφημένης ως «γενιάς του Πολυτεχνείου», που, όχι μόνο συντάχθηκαν με την επιλογή της ηγεσίας, αλλά στην ουσία ήταν οι «αρχιτέκτονες» της.
Όπως με περισσό κυνισμό είχε ομολογήσει ο έτερος «διόσκουρος» στο γραφείο τύπου του ΚΚΕ, ο Μίμης Ανδρουλάκης, μέσω της δημιουργίας του Συνασπισμού, ως «συνομοσπονδίας» κομμάτων, που θα ήταν αδύνατη χωρίς τη συμμετοχή του ΚΚΕ, εν συνεχεία δε της συμμετοχής στην κυβέρνηση Τζανετάκη, επιδιώχθηκε η αναδιάταξη του, τότε, πολιτικού σκηνικού, με την ανάδειξη της Αριστεράς, σε κεντρικό ρόλο, ως εναλλακτικού πόλου, απέναντι στη συντηρητική παράταξη, στη θέση του καταρρέοντος ΠΑΣΟΚ. Είχε μάλιστα, ευθέως ομολογηθεί ότι η περίφημη «κάθαρση», από το άγος του «σκανδάλου Κοσκωτά», αποτέλεσε τη «θεόσταλτη» ευκαιρία, αν όχι απλό πρόσχημα, για την «αναμόχλευση» της πολιτικής «γεωγραφίας» και την εκτόπιση του «ενοχλητικού» ΠΑΣΟΚ. Προϋπόθεση για το στόχο αυτό, τέθηκε ο «βίαιος», όπως ονομάστηκε, «εκσυγχρονισμός» του ΚΚΕ. Αυτή η «αλλαγή πορείας» που κατέληξε στην κυβέρνηση Τζανετάκη, ξεκίνησε τουλάχιστον από το 1982, όταν, στο 11ο Συνέδριο του ΚΚΕ, αναπτύχθηκε έντονος προβληματισμός, κυρίως από τα στελέχη της νεότερης γενιάς, για τη «δορυφορική» σχέση με το ΠΑΣΟΚ.
Η απόφαση της ηγεσίας, το 1986, για ουδέτερη στάση, έναντι των υποψηφίων ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, στο δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών , θεωρήθηκε προπομπός για το «βρόμικο 1989».
Η «προδοσία» του 1991
Τα παραπάνω, ίσως, εξηγούν πως οι «βαστάζοι» του 1989, έγιναν οι «Βρούτοι» του 1991. Πως ο άνθρωπος που αποτελούσε την «ασπίδα» του ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ, στο κρίσιμο και δύσκολο 1989, ήταν απ` τους πρώτους που τον εγκατέλειψαν, το 1991. Η αλήθεια είναι πως στη λεγόμενη «ανανεωτική» πτέρυγα, κυριαρχούσε η αφελής αντίληψη, πως ο Χαρίλαος Φλωράκης θα γινόταν ο «δούρειος ίππος», για την «άλωση» εκ των έσω, του Περισσού. Είχε προηγηθεί, άλλωστε, η «προσχώρηση» του Γρηγόρη Φαράκου, που είχε διαδεχθεί τον Χαρίλαο Φλωράκη, στη θέση του γενικού γραμματέα. Ο τελευταίος όμως, σε αντίθεση με όσα διέρρεαν οι λεγόμενοι «ανανεωτικοί», είχε εξ αρχής ταχθεί υπέρ της «παλαιάς φρουράς», γέρνοντας την πλάστιγγα κι έτσι στη σύγκρουση που έγινε, στο 13ο Συνέδριο, τον Φεβρουάριο του 1991, με επικράτηση, ήταν αναπόφευκτη η επικράτηση των τελευταίων. Φαίνεται, όμως, πως η σύγκρουση εκείνη, δημιούργησε ισχυρούς δεσμούς, αν λάβουμε υπόψη ότι κορυφαία στελέχη της ΛΑΕ, ήταν, μαζί με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, μέλη της τότε Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, που διαγράφηκαν (καθαιρέθηκαν για την ακρίβεια), όπως οι Νίκος Χουντής, Δημήτρης Στρατούλης, Γιάννης Τόλιος και Στάθης Λεουτσάκος.
