Όταν πριν από έξι χρόνια δολοφονήθηκε ο Καντάφι στην Σύρτη, δεν ήταν λίγοι οι πολίτες της Λίβυοι που μιλούσαν για ελευθερία, για δημοκρατία μετά από 42 χρόνια σιδερένιας εξουσίας. Δυστυχώς όμως, αυτή η “δημοκρατία” για την οποία ήταν έλεγαν, οδήγησε ή μετατράπηκε σε εμφύλιο πόλεμο.
Πολιτοφυλακές, φυλές, στρατιώτες, φατρίες, μπήκαν σε τρομακτική δίνη του πολέμου και την ίδια στιγμή οι οικονομικοί δείκτες, η οικονομική ζωή της χώρας, έπαιρνε την κατιούσα, και ολόκληρη η κοινωνία βυθιζόταν στην ανέχεια και στην ανυποληψία, ως σήμερα. Ενδεικτικό γεγονός της πολύ άσχημης κατάστασης που βιώνουν σήμερα οι Λίβυοι, είναι και η ολοένα και αυξανόμενη κίνηση των νοσταλγών της εποχής Καντάφι.
Γνωστός γιατρός της Τρίπολης που είχε πρωτοστατήσει στα γεγονότα ανατροπής του συνταγματάρχη Μουαµάρ Καντάφι, τώρα αναγνωρίζει, όπως λέει ο ίδιος ότι ήταν το μεγαλύτερο λάθος του! Το επίπεδο ζωής πριν το 2011 ήταν πολύ καλύτερο από ότι είναι αυτή τη στιγμή στη Λιβύη. Τι είχε πετύχει ο συνταγματάρχης Καντάφι µε τη σιδερένια διακυβέρνησή του; Μπορεί να είχε υπό την επίβλεψή του έναν διεφθαρμένο κρατικό μηχανισμό, ωστόσο όμως διατήρησε την ειρήνη μεταξύ των αντιμαχόμενων φυλών και φατριών της Λιβύης και το ακόμη πιο σπουδαίο: χάρη στα τεράστια έσοδα από την παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου, εξασφάλισε ένα αξιοπρεπές επίπεδο, για τους πολίτες της χώρας του, πράγμα ανέφικτο για αρκετούς λαούς στην “πολιτισμένη” και “δημοκρατική” Ευρώπη.
Είναι γεγονός ότι κατάσταση στην Λιβύη μετά την πτώση του Καντάφι μπορεί να περιγραφεί ως το πλήρες χάος. Διάφορες ομάδες πολιτοφυλακής συνεχίζουν να λειτουργούν πέρα από τον έλεγχο της κυβέρνησης, ενώ η δικαστική εξουσία είναι σχεδόν ανύπαρκτη.
Οι συλλήψεις, οι απαγωγές και οι δολοφονίες εξακολουθούν να βρίσκονται σε ημερήσια διάταξη, αν και σε μικρότερο βαθμό από ότι πριν. Σποραδικοί πυροβολισμοί, οδοφράγματα και διακοπές ρεύματος έχουν γίνει ρουτίνα. Η Βεγγάζη, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στη Λιβύη, όπου τον Φεβρουάριο του 2011 ξεκίνησε η επανάσταση, καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς στον πόλεμο μεταξύ του κυβερνητικού στρατού που είναι διεθνώς αναγνωρισμένος και διαφόρων ισλαμικών ομάδων που συγκεντρώνονται κυρίως στο βόρειο τμήμα της πόλης.
Οι πολίτες, εξακολουθούν να µην έχουν ασφάλεια και αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα, λόγω της απότομης αύξησης των τιμών και τα λίγα διαθέσιμα επιδοτούμενα βασικά τρόφιμα. Βασικές ιατρικές υπηρεσίες είναι σχεδόν ανύπαρκτες, αναγκάζοντας τους ανθρώπους να σπεύδουν στη γειτονική Τυνησία.
Οι “επαναστάτες” που είχαν πρωτοστατήσει στις μάχες κατά των δυνάμεων του Καντάφι, είναι τώρα άνθρωποι του κοινού ποινικού δικαίου και είναι επικεφαλής φατριών και δεν επιθυμούν την επιστροφή στο κράτος δικαίου. Από την άλλη, η κυβέρνηση εθνικής ενότητας που εδράζει στην Τρίπολη, έχει την υποστήριξη των Ηνωμένων Εθνών, και αγωνίζεται να εδραιώσει την εξουσία της σε όλη τη χώρα, έχοντας απέναντί της όχι µόνο τις φυλές αλλά και τα αντικρουόμενα κοινοβούλια στα ανατολικά της χώρας, τα οποία υποστηρίζονται από ισχυρές ομάδες εξτρεμιστών του “χαλιφάτου”.
Η πιο επικίνδυνη από αυτές, είναι η υποστηριζόμενη από το Ισλαμικό Κράτος (IS), η οποία μέχρι στιγμής έχει εξαπλωθεί σε τρεις πόλεις, από δυτικά έως ανατολικά. Να σημειωθεί ότι καμία πλευρά δεν αναγνωρίζει την κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Δεν υπάρχει αμφιβολία, η Λιβύη είναι πλέον μια διαλυμένη χώρα χωρίς κεντρική κυβέρνηση.
Σε αυτή την διαμορφωθείσα κατάσταση, ο αριθμός των νοσταλγών του παρελθόντος αυξάνεται αλματωδώς, οι οποίοι υποστηρίζουν µέσω των εκπροσώπων τους ότι η Λιβύη μετά τον Καντάφι απέτυχε σε όλα τα επίπεδα, καµία προσδοκία δεν ικανοποιήθηκε, όπως προκύπτει από τα επίσημα συγκριτικά στοιχεία.
Οι οπαδοί αυτής της άποψης, γιόρτασαν την 49η επέτειο από την έναρξη της Σεπτεµβριανής Επανάστασης στο Sabi. Χιλιάδες νοσταλγοί του Μουαµάρ Καντάφι, διαδήλωσαν µε πλακάτ και φωτογραφίες του Συνταγματάρχη, ζητώντας επάνοδο του καθεστώτος.
Απόστολος Ρόσσιος
