Οι ελεγκτικές διαδικασίες είναι χρονοβόρες και δαιδαλώδεις. Φυσικά πρόσωπα αετονύχηδες της παρανομίας εμφανίζονται μέτοχοι σε offshore εταιρίες και στη συνέχεια τα ίχνη τους χάνονται. Με περίπλοκες νομικές μεθοδεύσεις, οι offshores κρύβονται πίσω από ποικιλόμορφες εταιρίες ΑΕ και ΕΠΕ, με συνέπεια ο εντοπισμός των απατεώνων που λεηλάτησαν τα δημόσια-τραπεζικά ταμεία ή ιδιοποιήθηκαν πελώρια εισοδήματα από παράνομες παραοικονομικές συναλλαγές, να παραμένουν στο απυρόβλητο και οι επίσημες ελεγκτικές αρχές να αδυνατούν να τους ταυτοποιήσουν. Να σκεφτείτε ότι με εντολή του υπουργού Δικαιοσύνης Δημήτριου Παπαγγελόπουλου και του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών Τρύφωνα Αλεξιάδη, εκατοντάδες ελεγκτές του ΣΔΟΕ (Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος), της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων, του ΚΕΦΟΜΕΠ (Κέντρο Ελέγχου Φορολόγησης Μεγάλου Πλούτου), κ.λπ., έχουν πέσει με τα μούτρα στο ψάξιμο τουλάχιστον 30.000 φυσικών προσώπων και οι πληροφορίες λένε ότι μέχρι στιγμής έχουν διαλευκανθεί μόλις 300 υποθέσεις. Αναμφίβολα οι “Ράμπο” του κρατικού μηχανισμού συναντούν ανυπέρβλητα εμπόδια στη φάση διεξαγωγής των ελέγχων, με αποτέλεσμα ο κάθε λογής απατεώνας και τα λαμόγια να κυκλοφορούν ελεύθεροι και να γλεντοκοπούν με τα κλεμμένα. Εκατοντάδες άτομα που στην εφορία επί σειρά ετών δήλωναν ετησίως μηδενικά ή ελάχιστα εισοδήματα, έχουν εντοπιστεί με καταθέσεις πολλών εκατ. ευρώ και δεν τους αγγίζει κανείς. Την περίοδο 1990-2010, δηλαδή την περίοδο των παχιών αγελάδων, άτομα της εγχώριας πολιτικής κλεπτοκρατίας και της έκνομης παραοικονομίας, έβγαλαν παράνομα εκατοντάδες δις ευρώ από τη χώρα μας και τα τοποθετήθηκαν σε τραπεζικούς τους λογαριασμούς σε φορολογικούς παραδείσους του εξωτερικού. Το μπούμερανγκ της διαφθοράς εκτράφηκε από το μεταπολιτευτικό κομματικό-πολιτικό σύστημα, που είχε στα χέρια του τα ηνία της κυβερνητικής και της τραπεζικής εξουσίας. Πάμπολλες φορές έχουμε επισημάνει ότι το κολοσσιαίο δημόσιο χρέος της Ελλάδας, που σήμερα καταπλακώνει την ελληνική κοινωνία, είναι το τραγικό επακόλουθο της ανεξέλεγκτης διαφθοράς στα διάφορα κανάλια του πολιτικοοικονομικού συστήματος και της άνομης παραοικονομίας. Η κυβέρνηση οφείλει να υιοθετήσει μεταρρυθμιστικές πολιτικές που θα αποσκοπούν στην πάταξη της διαφθοράς και την καταστολή των παράνομων παραοικονομικών δραστηριοτήτων. Μεταρρύθμιση δεν είναι το πετσόκομμα μισθών και συντάξεων ή η επιβολή ολοένα και περισσότερων χαρατσιών. Από εννοιολογικής άποψης μεταρρύθμιση σημαίνει “η μεταβολή του ρυθμού, του τρόπου λειτουργίας, οργάνωσης ή της μορφής μιας κατάστασης ή ενός συστήματος για την επίτευξη καλύτερου αποτελέσματος” (Βλέπε, Γ. Μπαμπινιώτης, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας). Άρα, μεταρρυθμιστής είναι το πρόσωπο που επιφέρει την αναδιοργάνωση ενός ανεπαρκούς συστήματος, επιζητώντας ριζικές αλλαγές για τη βελτίωση της υφιστάμενης ελαττωματικής κατάστασης. Ναι, είμαστε υπέρμαχοι των γόνιμων και αποδοτικών μεταρρυθμιστικών πολιτικών. Μεταρρυθμίσεις όμως που θα αποσκοπούν στην αποδόμηση του σάπιου μεταπολιτευτικού δικομματικού καθεστώτος ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, στην πάταξη των έκνομων παραοικονομικών δραστηριοτήτων, στην εκρίζωση της ντόπιας κρατικοδίαιτης επιχειρηματικής νομενκλατούρας, στην αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος, στην καταπολέμηση του πανεπιστημιακού καθηγητικού κατεστημένου, στην υιοθέτηση πολιτικών που θα συμβάλλουν στην αναβάθμιση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, στην επιβολή έκτακτης εισφοράς σε μηνιαία βάση στους έχοντες και κατέχοντες, στην θέσπιση μέτρων πολιτικής για να φέρουν οι θεσιθήρες της δικομματικής εξουσίας πίσω τα κλεμμένα και έτσι να αυξηθεί η ρευστότητα στην οικονομία, στον εντοπισμό και τη φυλάκιση των μειοδοτών που χρεοκόπησαν τη χώρα, κ.λπ.
