Κάθε μέρα που περνά, αποδεικνύεται ότι το δειλό και μερικό άνοιγμα της αγοράς και ο τρόπος που γίνεται αυτός οφελεί τα μεγάλα καταστήματα και τα εμπορικά κέντρα και σφίγγει κι άλλο τον κλοιό για τα μικρά και μεσαία εμπορικά. Πλέον, για τα μεγάλα εμπορικά και τους ισχυρούς του λιανεμπορίου επιτρέπεται να βάζουν stands έξω από τα μαγαζιά τους και να εξυπηρετούν, απολαμβάνοντας τις διαδικτυακές υποδομές που ήδη έχουν, ενώ στα εμπορικά κέντρα τύπου mall επιτρέπεται πλέον και το –ακόμη ασφαλέστερο- «drive through», μέσω του οποίου μπορεί ο καταναλωτής να παραλάβει τα ψώνια του χωρίς καν να βγει από το αυτοκίνητό του.
Ταυτοχρόνως, αν δει κανείς τον ρυθμό πιστωτικής επέκτασης κατά την περίοδο της πανδημίας, θα διαπιστώσει ότι ενώ οι τράπεζες άνοιξαν τη στρόφιγγα του δανεισμού και της ρευστότητας στις μεγάλες και πάρα πολύ μεγάλες επιχειρήσεις, έκλεισαν τις πόρτες και τα τηλέφωνά τους στις μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Την ίδια στιγμή, καθ’ όλη τη διάρκεια της καραντίνας, μεγάλοι όμιλοι που υποτίθεται ότι αφορούν στην οικοδομή, στην πώληση ηλεκτρικών και υδραυλικών ειδών ήταν ανοιχτοί «μόνο για επαγγελματίες». Δηλαδή, όποιος πολίτης μπορούσε να «κόψει» τιμολόγιο ψώνιζε ελεύθερα, με αποτέλεσμα να βάλλονται τα μικρομάγαζα με μπογιές, υδραυλικά, λάμπες κτλ που υπάρχουν στις γειτονιές.
Αν σε όλα τα παραπάνω συνυπολογιστεί η εργασιακή ευελιξία την οποία προσφέρουν αφειδώς οι κυβερνώντες στους μεγάλους εμπορικούς και επιχειρηματικούς ομίλους για να κάνουν «λάστιχο» τις ζωές των εργαζομένων τους, τότε όλα αυτά οδηγούν σε ένα συμπέρασμα: η πίεση που υφίστανται οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις δεν είναι τυχαία, ούτε για τα 150.000 λουκέτα που «βλέπει» το Επιμελητήριο Αθηνών θα φταίει μόνο ο κορωνοϊός και το κακό το ριζικό μας. Πρόκειται για ένα καλά οργανωμένο σχέδιο μίας κυβέρνησης που εκμεταλλεύεται την πανδημία προκειμένου να προχωρήσει σε αναδιαρθρώσεις στην οικονομία και την αγορά εργασίας. Και, αν όλα αυτά φαίνονται υπερβολικά, αρκεί να σκεφτεί κανείς πόσα ιδεολογικά «δείγματα» έχουν δώσει οι κυβερνώντες: δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο υφυπουργός Οικονομικών χαρακτήριζε ως «ζόμπι» τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις λέγοντας πως «η ρευστότητα δε θα κατευθυνθεί σ’ αυτές». Επίσης, είναι ακόμη νωπό το μελάνι της έκθεσης Πισσαρίδη, εκεί που γράφει πως «το υψηλό μερίδιο απασχόλησης σε ατομικές και μικρές επιχειρήσεις σχετίζεται με την χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας», αλλά και ότι «το μικρό μέγεθος των ελληνικών επιχειρήσεων δεν τους επιτρέπει να εκμεταλλευθούν οικονομίες κλίμακας».
Επίσης, ο νυν υφυπουργός Εργασίας, που συνυπογράφει την έκθεση, έγραφε πρόσφατα πως «πολλές επιχειρήσεις, και ιδίως οι μικρότερες, δεν θα αντέξουν. Και αρκετές μπορεί να εξαγορασθούν από μεγαλύτερες επιχειρήσεις του κλάδου τους». Και έλεγε ότι αυτό «δεν είναι αναγκαστικά αρνητικό», διότι «στην Ελλάδα το μέσο μέγεθος της επιχείρησης είναι εξαιρετικά μικρό, με αποτέλεσμα πολλές επιχειρήσεις να μην επιτυγχάνουν οικονομίες κλίμακας (…) εξαγορές ή συγχωνεύσεις επιχειρήσεων μπορεί να οδηγήσουν σε περισσότερο ανταγωνιστικά σχήματα».
Με άλλα λόγια, τίποτα δεν γίνεται στην τύχη. Οι άνθρωποι έχουν σχέδιο.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
