Έχει παιχτεί το έργο

Ποια άλλη «χρεία μαρτύρων» έχουμε, για να καταλάβουμε ότι η «παρτίδα» έχει προ πολλού παιχτεί, τα τετελεσμένα έχουν διαμορφωθεί κι αυτό που απομένει, για τη σημερινή Σύνοδο Κορυφής, είναι η επικύρωσή τους, με την προσθήκη κάποιας «χρυσόσκονης»; Ηρθε, μάλιστα, προς άρση κάθε παρεξήγησης, η ίδια η Γερμανίδα καγκελάριος, να παρακινήσει την Αθήνα, να δημιουργήσει «δομές φιλοξενίας», για 50.000, τουλάχιστον, πρόσφυγες. Συνεπικουρώντας, ο υπουργός Εσωτερικών της καγκελαρίου, απεφάνθη ότι είναι «διαχειρίσιμη η κατάσταση» στην Ελλάδα, υποβαθμίζοντας, ταυτόχρονα, την-αριθμητική-διάσταση του προβλήματος. Την προσγείωση στην οδυνηρή πραγματικότητα, άλλωστε, ανέλαβε ο Ελληνας, αρμόδιος Επίτροπος, Δημήτρης Αβραμόπουλος, που προεξόφλησε ότι θα υπερβούν τους 100.000 οι πρόσφυγες που θα «εγκλωβιστούν» στη χώρα μας, μέχρι το τέλος Μαρτίου και προς την εκτίμηση αυτή συνέκλινε και ο αρμόδιος υπουργός, κ. Μουζάλας. Το «τελειωτικό χτύπημα» κατάφερε η έγκυρη αυστριακή «Ντε Στάνταρντ», οι συντάκτες της οποίας επικαλούνται διαμορφωμένο «κείμενο συμπερασμάτων» (προσχέδιο προφανώς), ενόψει της σημερινής Συνόδου Κορυφής, σύμφωνα με το οποίο, κλείνει οριστικά ο λεγόμενος «βαλκανικός διάδρομος», δηλαδή αναγνωρίζεται ως συντελεσμένο, πια, γεγονός, η πολιτική «κλειστών συνόρων», που ακολούθησαν οι γειτονικές βαλκανικές χώρες, αλλά όχι μόνο. Αυτό στην πράξη σημαίνει, σε συνδυασμό και με όλα τα άλλα μηνύματα, που στέλνονται προς την Αθήνα, ότι επιχειρείται, στη βάση μεθοδευμένου και κυνικού σχεδίου, σε «αποθήκη ψυχών», με κάποια, αμφίβολης αξίας, αντισταθμίσματα, όπως η επαναπροώθηση των λεγόμενων «παράτυπων μεταναστών», εάν και εφόσον καταστεί δυνατός, σε πολύ σύντομο χρόνο, ο διαχωρισμός των τελευταίων, από τους πρόσφυγες. Το σκηνικό «περικύκλωσης» της χώρας, ολοκληρώνουν οι προκλήσεις της Τουρκίας, που τολμά να αμφισβητεί ευθέως, την ελληνικότητα τμημάτων του νησιωτικού μας χώρου, αλλά και κυριαρχικά μας δικαιώματα, επί νησιωτικών συμπλεγμάτων, όπως τα Δωδεκάνησα και η Λέσβος. Το πράττουν δε, όχι μόνο μέσω απόρρητης αλληλογραφίας με το ΝΑΤΟ, αλλά και μέσα στην Αθήνα, δια του υπουργού Εξωτερικών της γειτονικής χώρας. Όλα αυτά, δημιουργούν εύλογα ερωτήματα, για το κατά πόσο πρόκειται για ξεχωριστές ψηφίδες και αυτόνομους σχεδιασμούς ή εντάσσονται σ` ένα συντονισμένο και ολοκληρωμένο σχέδιο, που απειλεί την εθνική μας ύπαρξη. Έτσι ή αλλιώς, είναι προφανής η κρισιμότητα των στιγμών και επιβεβλημένη η μέγιστη εθνική ομοψυχία, κάτι που εν μέρει μόνο επιτεύχθηκε στην τελευταία σύσκεψη πολιτικών αρχηγών.