ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
Παλιότερα, ως τα μέσα της περιόδου των Μνημονίων, οι συνδικαλιστές -και δη ο εκάστοτε πρόεδρος της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΥ- ήταν καθημερινά στο επίκεντρο της επικαιρότητας.
Είτε δικαίως είτε αδίκως, είτε με αποτελεσματικό είτε με αναποτελεσματικό τρόπο, οι συνδικαλιστές παρενέβαιναν, διαμόρφωναν δημόσια ατζέντα, αγωνίζονταν, διεκδικούσαν. Μάλιστα, η παρουσία τους ήταν τέτοια, ώστε πολλοί τους κατηγορούσαν για «μαξιμαλισμό», τους καταλόγιζαν ότι «δεν λαμβάνουν υπόψη τους την κατάσταση της οικονομίας» και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Ωστόσο, από το 2015 και μετά, οι συνδικαλιστές -και ειδικά η ΓΣΕΕ και ο πρόεδρός της, έχουν εξαφανιστεί. Αν κάποιος δεν ασχολείται με το εργατικό ρεπορτάζ, θυμάται τον κ. Γιάννη Παναγόπουλο αμυδρά, είτε από τότε που είχε δεχθεί μία άθλια επίθεση στην πλατεία Συντάγματος, είτε την ταραγμένη περίοδο του δημοψηφίσματος, που καλούσε τους πολίτες να… ψηφίσουν «ναι» στην Ευρώπη!
Προχθές, ο Γιάννης Παναγόπουλος, που σκοπεύει να διεκδικήσει την ανανέωση της θητείας του στην ΓΣΕΕ όπως λένε οι πληροφορίες, έγινε δεκτός από τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο Μέγαρο Μαξίμου, στο πλαίσιο των καθιερωμένων επαφών του πρωθυπουργού με τους «κοινωνικούς εταίρους» πριν την Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Θα περίμενε κανείς, λοιπόν, από τον «αρχισυνδικαλιστή» της χώρας να ασχοληθεί με τα πρώτα βήματα της κυβέρνησης στα εργασιακά: δηλαδή, να στηλιτεύσει, για παράδειγμα, την κατάργηση της υποχρέωσης των εργοδοτών να αιτιολογήσουν τις απολύσεις τους. Ή να κατηγορήσει την κυβέρνηση επειδή έκανε ξανά εύκολη τη ζωή στους εργολάβους. Ή, έστω, να έχει διαβάσει τις εφημερίδες και να έχει δει τα δελτία ειδήσεων με τα ρεπορτάζ για όσα σκέφτονται στο υπουργείο Εργασίας, ώστε να προειδοποιήσει ότι «δε θα περάσει» η «προσπέραση» των κλαδικών συμβάσεων από τις επιχειρησιακές, ούτε η αλλαγή του τρόπου και των κανόνων που ισχύουν για τις αποζημιώσεις σε περίπτωση απόλυσης.
Κι όμως, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ δεν έκανε τίποτα απ’ όλα αυτά. «Θέσαμε (στον πρωθυπουργό) τα μεγάλα ζητήματα, τα κεντρικά, που αφορούν τις συλλογικές συμβάσεις και το εργασιακό καθεστώς που απορρυθμίστηκε πλήρως την περίοδο των Μνημονίων και επιζητούμε όχι διορθώσεις στο πόδι, όχι αιφνιδιαστικές πρωτοβουλίες και τροπολογίες, όπως έγιναν και αποτελούν κακή νομοθέτηση με τον τρόπο που έγιναν την προηγούμενη περίοδο», δήλωσε χαρακτηριστικά. Με άλλα λόγια, το κύριο μέλημα του προέδρου της ΓΣΕΕ δεν ήταν να κατηγορήσει την κυβέρνηση για όσα έχει ήδη προλάβει να κάνει, επιδεινώνοντας το πλαίσιο των εργατικών δικαιωμάτων. Μέλημά του ήταν να κατηγορήσει την προηγούμενη κυβέρνηση για «διορθώσεις στο πόδι» και για «αιφνιδιαστικές πρωτοβουλίες». «Στο πόδι», λοιπόν, η αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων. «Αιφνιδιαστική πρωτοβουλία» η αύξηση του κατώτατου μισθού. «Στο πόδι» η αποκατάσταση της αρχής της ευνοϊκότερης ρύθμισης, μέσω της οποίας χιλιάδες εργαζόμενοι είδαν αυξήσεις έως και 150 ευρώ το μήνα επειδή η κλαδική σύμβαση άρχισε να υπερισχύει της επιχειρησιακής.
Και κάπως έτσι, προκύπτουν αβίαστα δύο διαπιστώσεις:
Πρώτον, την περίοδο των Μνημονίων ο κόσμος της μισθωτής εργασίας έχει περάσει τα πάνδεινα και δεν τού αξίζει να εκπροσωπείται από μια τέτοια ΓΣΕΕ.
Δεύτερον, η παρακμή του υπάρχοντος συνδικαλισμού είναι τέτοια που, αντί στον ΣΥΡΙΖΑ να τσακώνονται για την ΠΑΣΟΚοποίηση και το «φύλο των αγγέλων» κατά τον μετασχηματισμό του κόμματος, καλύτερα να δουν πώς μπορούν να «γειωθούν» με τους εργαζόμενους και τον κόσμο της μισθωτής εργασίας. Όχι τίποτα άλλο, αλλά κάποιος πρέπει να τους εκπροσωπεί απέναντι σε μία κυβέρνηση που εκτελεί κατά παραγγελίαν τα αιτήματα του ΣΕΒ.
