Η μετάλλαξη «Όμικρον» και η επιδημιολογική έκρηξη που καταγράφεται σε όλη τη χώρα ειδικά μετά τα Χριστούγεννα σηματοδοτεί μία εντελώς καινούργια φάση της πανδημίας, όχι μόνο επειδή το λένε οι επιδημιολόγοι, αλλά και για το πώς αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα ο καθένας και η καθεμία από εμάς: με άλλα λόγια, σε αντίθεση με τα προηγούμενα κύματα που, όσοι ήμαστε προσεκτικοί, είχαμε μία –σχετική, ασφαλώς- βεβαιότητα ότι είναι δύσκολο να κολλήσουμε, τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά: η «Όμικρον» μας έχει κάνει να πιστέψουμε ότι μας αφορά όλους –και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά με τόσα ημερήσια κρούσματα;
Ακόμη και όσοι δεν ήρθαν σε επαφή με κανέναν και δεν «ξεφάντωσαν» στις Γιορτές, προφανώς και έχουν αγωνία κάθε φορά που κάνουν ένα self test ή ένα rapid. Άλλωστε, με όλα όσα γράφονται και ακούγονται για την τεράστια μεταδοτικότητα του ιού, αλλά και με δεδομένο ότι πλέον δεν υπάρχει σπίτι και ευρύτερη οικογένεια χωρίς έναν «θετικό», είναι προφανές ότι οι επόμενες εβδομάδες θα είναι δύσκολες και ανατρεπτικές.
Βεβαίως, το χειρότερο είναι πως το πλέον μεταδοτικό κομμάτι της πανδημίας έρχεται σε μία συγκυρία που έχουν εξαντληθεί όλες οι αντοχές –κι ας επιμένουν οι επιδημιολόγοι ότι μπορεί η «Όμικρον» να είναι η τελευταία πράξη του δράματος. Όχι μόνο οι αντοχές καθενός και καθεμίας από εμάς, αλλά και του κρατικού κορβανά.
Είναι, μ’ άλλα λόγια, κατανοητό ότι πλέον δεν υπάρχουν τα μεγάλα «μαξιλάρια» που επέτρεπαν καραντίνες πολλών εβδομάδων και «λουκέτα» σε ολόκληρους τομείς της οικονομίας με μία απλή κυβερνητική απόφαση.
Ωστόσο, ακριβώς επειδή η «Όμικρον» δεν αστειεύεται, από το να περάσουμε στην «καραντίνα δια πάσαν νόσον» στην υποκρισία ότι… δεν συμβαίνει τίποτα, η απόσταση είναι τεράστια.
Τα δεδομένα της πανδημίας ξαναγράφονται από την αρχή και η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει και να φέρεται σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Απαιτείται συνολική επαναξιολόγηση των δεδομένων, είτε αυτό αφορά στο πόσες μέρες παραμένει σε καραντίνα ένας διαγνωσμένος με κορωνοϊό, είτε αυτό αφορά στην τηλεργασία και τις άδειες ειδικού σκοπού, είτε ακόμη-ακόμη και στη λειτουργία των σχολείων.
Ακριβώς γιατί δεν μπορεί κανείς να υποκρίνεται ότι δεν συμβαίνει τίποτα…
