Υποστηρίξαμε σε προηγούμενη παρέμβαση μας, ότι η στάση του Αντώνη Σαμαρά προκαλεί και αντισυσπειρώσεις, στο πολύχρωμο «μωσαϊκό» της πλειοψηφίας. Πριν αλέκτωρ λαλήσαι ήρθε η ηχηρή απάντηση, μέσω πρωτοσέλιδου της ΕΣΤΙΑΣ. Προκύπτει δε από τα συμφραζόμενα ότι μέσω του συγκεκριμένου πρωτοσέλιδου έχουμε μια ηχηρή απάντηση των «καραμανλικών», κατ` άλλους του ίδιου του Κώστα Καραμανλή, προς τον διάδοχο του στην ηγεσία της ΝΔ, με τον οποίο, άλλωστε, οι σχέσεις τους δε θα χαρακτηρίζονταν αρμονικές.
Τούτου θεωρούμενου ως δεδομένου, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το σκεπτικό, με το οποίο αποδομείται, θα λέγαμε, η πρακτική του «αντάρτικου» εκ μέρους του Αντώνη Σαμαρά.
Το βασικό επιχείρημα, που είχε διατυπωθεί και από τον ακραιφνή «καραμανλικό» Νικήτα Κακλαμάνη, σχετικά με την ψηφοφορία για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, είναι πως σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή, όπου διακυβεύεται η ίδια η εθνική μας υπόσταση, είναι αδιανόητη η αποδυνάμωση της κυβέρνησης και, προσωπικά, του πρωθυπουργού, μέσα από την αμφισβήτηση της κυριαρχίας του, στην ίδια την Κοινοβουλευτική του Ομάδα. Ο (ανώνυμος;) συντάκτης του κειμένου, υπενθυμίζει με νόημα, στον Μεσσήνιο πολιτικό, τι υπέστη ο ίδιος με την εκ των έσω αποδυνάμωση, της δικής του κυβέρνησης.
Για να ρίξει όμως και τη φαρμακερή «μπηχτή» ότι ο κος. Σαμαράς αρνείται τη στήριξη του στον πρωθυπουργό, όταν την προσφέρει, τουλάχιστον στα εθνικά θέματα, ο Αλέξης Τσίπρας!
Το εκ πρώτης όψεως οξύμωρο είναι πως, σε ότι αφορά τα εθνικά θέματα, οι απόψεις «σαμαρικών» και καραμανλικών», αλλά και προσωπικά των Αντώνη Σαμαρά και Κώστα Καραμανλή, αν δε συμπίπτουν, πάντως εφάπτονται σε σημαντικό βαθμό. Ειδικά ως προς την παρούσα φάση της ελληνοτουρκικής έντασης, έχει εκφραστεί και από τους δύο, η αντίθεση προς τη διαδικασία της Χάγης, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο. Υιοθετείται δε και από τους δύο, μια σκληρή στάση, που απορρίπτει ακόμη και το ενδεχόμενο διμερούς διαπραγμάτευσης, με μεσολάβηση ή προτροπή τρίτων. Συγκεκριμένα δε ως προς τον Κώστα Καραμανλή, παραπέμπουμε στην ομιλία του, στις 29 Οκτωβρίου 2019, στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών.
Η διαφορά τους, όπως έχει προσφυώς λεχθεί, συμπυκνώνεται στον τρόπο που αντιλαμβάνονται την πολιτική, ως απόρροια και μιας προσωπικής στάσης ζωής.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
