ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΙΑΜΑΛΗ
«Δεν υπάρχει μεγαλείο εκεί που δεν υπάρχει απλότητα, καλοσύνη και αλήθεια» γράφει ο Λέον Τολστόι στο «Πόλεμος και Ειρήνη» (1869). Μέσα σε έναν μήνα χάθηκαν δύο σπουδαίοι Έλληνες, σπουδαίοι γιατί ήταν απλοί, καλοσυνάτοι και αληθινοί. Δύο Έλληνες πολίτες, σύμβολα ανθρωπιάς σε μια περίοδο που οι κοινωνίες μας τα έχουν περισσότερο ανάγκη από ποτέ, γιατί τώρα βλέπετε έχουν βγει από τα έγκατα του σκότους τα πιο μισαλλόδοξα απάνθρωπα επιχειρήματα. Και μάλιστα έχουν κανονικοποιηθεί. Αν δεν θες το κοριτσάκι σου να πηγαίνει στο ίδιο σχολείο με ένα προσφυγόπουλο, δεν είσαι ρατσιστής λένε, είσαι αγανακτισμένος γονέας. Αν σκοτώνεις κάποιον στον ξύλο μέρα μεσημέρι, δεν είσαι δολοφόνος λένε, προστατεύεις την περιουσία σου.
Η γιαγιά Μαρίτσα από τη Λέσβο και ο φούρναρης της Κώ, Διονύσης Αρβανιτάκης βοηθούσαν τους πρόσφυγες. Η γιαγιά Μαρίτσα τάιζε τα «μωρέλια», και η φωτογραφία της με τις συγχωριανές της να ταΐζουν ένα προσφυγόπουλο έκανε τον γύρο του κόσμου. Στα 84 της, είχε πει σε μία συνέντευξη ότι βλέπει τον κόσμο να φτάνει με τα καράβια στις ακτές της Λέσβου και θέλει να βοηθήσει. «Θα πάω κι εγώ εκεί να τσ’ υπηρετώ» είχε πει και αναρωτήθηκε «Ένα πράμα που μπορώ να το κάνω γιατί να μην το κάνω;». Πόση ανθρωπιά κρυμμένη σε μια φράση; Kαι πόσες ενοχές για όλους όσοι γυρνούν την πλάτη στην ανάγκη… Οι γιαγιάδες της Λέσβου, είχαν προταθεί για Νόμπελ Ειρήνης.
Ο Διονύσης Αρβανιτάκης, ήταν στο πλάι των κατατρεγμένων μέχρι το τέλος. Μοίραζε καρβέλια ψωμί από την πρώτη μέρα που οι πρόσφυγες έφταναν στο νησί της Κω, πριν δημιουργηθούν οι δομές φιλοξενίας. Για την δράση του τιμήθηκε με το βραβείο της Κοινωνίας των Πολιτών το 2016 από την Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή.
Δύο άνθρωποι που αποκατέστησαν με το παράδειγμα τους την τάξη του κόσμου και την πίστη μας στην δύναμη του καλού. Δύο άνθρωποι που έδωσαν απλά μαθήματα ανθρωπιάς και που κάνουν όσους μας θέλουν φοβισμένους, να κρύβονται οι ίδιοι από ντροπή. Δύο άνθρωποι που έδωσαν κουράγιο όχι μόνο σε εκείνους που βοήθησαν αλλά και σε εμάς, που αναζητούμε την ελπίδα στον διπλανό μας. Δύο άνθρωποι που στα μάτια τους και στα κουρασμένα χέρια τους έγινε αλήθεια η Αλληλεγγύη. Και την γιαγιά Μαρίτσα και τον Διονύση Αρβανιτάκη θα ζήσουμε να τους θυμόμαστε και να μας δείχνουν τον δρόμο. Όχι μόνο οι οικείοι τους αλλά όλοι μας. Γιατί ήταν δύο άνθρωποι για τους ανθρώπους.
