Της Εύης Φιαμέγκου από την Κυριακάτικη Kontranews
Για αρχή διευκρινίζω πως, κατά κανένα τρόπο, δεν είμαι από τους αμφισβητίες, ούτε τους αντιδραστικούς. Το αντίθετο. Λίγη λογική χρειάζεται, πολλή ψυχραιμία, σοβαρότητα και αλληλεγγύη. Επίσης πως πιστεύω και εμπιστεύομαι την επιστήμη, την ιατρική στη συγκεκριμένη περίπτωση. Τέλος, σε προσωπικό επίπεδο, πως πάντα μου άρεσαν τα παραμύθια γιατί, εκτός όλων των άλλων, όπως έχει πει ο Βρετανός συγγραφέας Νιλ Γκέιμαν «Τα παραμύθια είναι κάτι παραπάνω από αληθινά. Όχι μόνο επειδή μας λένε πως υπάρχουν δράκοι αλλά επειδή μας λένε πως μπορούμε να τους νικήσουμε».
«Ο,τι μπορείς να φανταστείς είναι πραγματικό» έλεγε ο Πάμπλο Πικάσο. Και οι Rolling Stones φαντάστηκαν, δυστυχώς, το 2019, ό,τι θα ζούσαμε την επόμενη χρονιά. Το τραγούδι τους “Livin’ in a ghost town” (Ζούμε σε μια πόλη φάντασμα) που κυκλοφόρησε την πικρή άνοιξη του 2020, συνοδευόμενο από ένα βίντεο κλιπ με άδειους δρόμους, άδειων πόλεων σε ολόκληρο τον κόσμο, μιλάει για τη ζωή που δεν ζούμε.
Ένας μήνας και κάτι έμεινε πριν αλλάξει ο χρόνος, ένας χρόνος που θα θέλαμε να μην είχε υπάρξει ποτέ, και τελειώνει το 2020 με το ίδιο σκοτάδι που ξεκίνησε, με την ίδια μελαγχολία, με τις ίδιες και περισσότερες απορίες, αγωνίες, απογοητεύσεις, με δράκους που ακόμα είναι ζωντανοί, με πόλεις που ακόμα μοιάζουν φαντάσματα και το μόνο που ζητάμε είναι λίγη αλήθεια και περισσότερη ευαισθησία, τα μόνα που μπορούν να μας πάνε, εκτός από τη μάσκα και όλα τα άλλα απαραίτητα μέτρα, μέχρι το εμβόλιο, μέχρι την κανονική άνοιξη.
Λίγη αλήθεια από αυτούς, που ανά τον κόσμο διαχειρίζονται την πρωτόγνωρη κατάσταση, με όποια μέτρα πήραν ή δεν πήραν, με όποια αυτοκριτική δεν έκαναν, με λάθη, σκόπιμα ή μη, με τη στοχοποίηση συγκεκριμένων ομάδων και την ενοχοποίηση άλλων (ό,τι καλό έγινε από τον καλό σχεδιασμό, ό,τι κακό από τη δική μας ανευθυνότητα…), με μυστικά και ψέματα ή μισές αλήθειες, με παραπληροφόρηση, με σκοπιμότητες.
Και κυρίως περισσότερη ευαισθησία. Από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ιδίως τα τηλεοπτικά που πιο πολύ απευθύνονται στις μεγαλύτερες ηλικίες και επιμένουν πεισματικά στην τρομολαγνεία στο βωμό της τηλεθέασης. Συμβαίνει αυτό και σε κάποιες άλλες μορφές της δημοσιογραφίας, αλλά η εικόνα έχει τη δική της δυναμική που στοιχειώνει τις νύχτες με φαντάσματα.
Γιατί ο πόνος πουλάει και ο φόβος φοβίζει. Ειδικά και γενικά. Έτσι γινόταν πάντα. Τώρα υπάρχει και το μεγαλύτερο, το πιο σοβαρό, άλλοθι. Αυτό της υγείας.
Προσωπικά πιστεύω ότι το να προβάλλουν τα κανάλια, σε καθημερινή βάση και σε μεγάλη χρονική διάρκεια, πολλές φορές, εκτός από την ειδησεογραφία αυτή καθεαυτή, την τόσο βαριά ειδησεογραφία των τελευταίων μηνών, μια άλλη πλευρά της ενημέρωσης –διηγήσεις, περιγραφές αναλυτικές με τις πιο τραγικές ανθρώπινες ιστορίες στη λεπτομέρεια τους, με εικόνες σκληρές, πολλή αγωνία, σκληροί αποχαιρετισμοί, όλα αυτά για τον ηλικιωμένο, το μοναχικό, τον ασθενή, τον άνθρωπο με τα ψυχολογικά προβλήματα, αυτόν που ακούει για την επιλογή στις εντατικές, για τη μοναξιά του θανάτου, ξανά και ξανά, άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνα– μόνο κακό κάνουν. Αλλά και η δύσκολη εφηβεία επηρεάζεται, και εν τέλει όλες οι ηλικίες με τον τρόπο τους. Τυχαίο δεν είναι πως οι ψυχολογικές παθήσεις στη χώρα μας και αλλού, η βία στο σπίτι, η κρίση στις σχέσεις, οι καταθλιπτικές τάσεις, τα ψυχοσωματικά, η αυπνία, έχουν επικίνδυνα αυξηθεί.
Οι ανεγκέφαλοι, ατίθασοι και ανώριμοι πιθανά δεν θα συμμορφωθούν από φόβο –τουλάχιστον όχι όσο θα έπρεπε– όλοι οι άλλοι πιθανά θα καταρρεύσουν.
Θα βγούμε από όλο αυτό κάποτε, σύντομα ελπίζουμε, διαφορετικοί σίγουρα. To πώς δεν ξέρω. Μακάρι πιο δυνατοί και πιο ενωμένοι, πιο άνθρωποι.
Μια αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε, έλεγε ο Καζαντζάκης.
Αλλά αυτό είναι ένα άλλο παραμύθι.
Υ.Γ.: Ένα τεράστιο ευχαριστώ, μια απέραντη ευγνωμοσύνη, σε γιατρούς και υγειονομικούς για τον αγώνα, το θάρρος, την ανθρωπιά, τη δύναμη, την καρδιά, την αξιοπρέπεια. Σας θαυμάζουμε, σας σεβόμαστε, μας συγκινείτε.
*Δημοσιογράφος
