Τώρα, εδώ που τα λέμε, φταίνε οι οικονομολόγοι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) που εκτιμούν στην τελευταία έκθεσή τους ότι, έτσι όπως πάμε και κάνουμε, το ελληνικό χρέος, παρά τα μέτρα που ενέκρινε η Ευρωζώνη, μέχρι το 2060 θα έχει εκτοξευθεί στο 275% του ΑΕΠ, με τις ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας την ίδια περίοδο να απορροφούν το 62% του ΑΕΠ, γεγονός που τις καθιστά «εκρηκτικές».
Όπως σημειώνουν στην έκθεσή τους, «λύσεις που παρέχουν μόνο προσωρινή ανακούφιση, αλλά δεν οδηγούν σε μια πτωτική πορεία του χρέους στον χρονικό ορίζοντα έως το 2060, δεν είναι συνεπείς με τη βιωσιμότητα». Υπενθυμίζω ότι οι δικές μου προβλέψεις, αν συνεχιστεί αυτή η τακτική των αναβολών, του «στρίβειν» με κάθε τρόπο, των εμπλοκών και της ανευθυνότητας στη λήψη μέτρων για την αναστροφή της καταστροφικής πορείας της χώρας μας, ο ορίζοντας αυτός θα φτάσει έως το 2090 με την Ελλάδα να πει «τετέλεσται». Και ρωτάμε:
Δεν είναι μελαγχολική η διαπίστωση του ΔΝΤ ότι η σημαντική πρόοδος που έχει κάνει Ελλάδα με την εκτεταμένη δημοσιονομική προσαρμογή και την εσωτερική οφείλεται στο μεγάλο κόστος στην κοινωνία, όπως αποτυπώνεται στα μειωμένα εισοδήματα και την εξαιρετικά υψηλή ανεργία;
Δεν προκαλεί αγανάκτηση η διαπίστωση του ΔΝΤ τα μεγάλα κόστη προσαρμογής, καθώς και η σημαντική πολιτική αστάθεια που ακολούθησε οφείλονται ν σε καθυστερήσεις στην υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων από την τελευταία έκθεση, οι οποίες κορυφώθηκαν με την κρίση εμπιστοσύνης στα μέσα του 2015;
Δεν είναι απογοητευτική η διαπίστωση του ΔΝΤ ότι οι καθοδικοί κίνδυνοι για τις μακροοικονομικές και δημοσιονομικές προοπτικές παραμένουν σημαντικοί και σχετίζονται είτε με την ελλιπή είτε με την καθυστερημένη εφαρμογή των πολιτικών;
Δεν είναι εφιαλτική η πρόβλεψη του ΔΝΤ για χαμηλότερη ανάπτυξη στην Ελλάδα, καθώς υπολογίζει ότι θα είναι κατά μισή μονάδα του ΑΕΠ χαμηλότερα από τις εκτιμήσεις των ευρωπαϊκών θεσμών, στο 1%, ενώ το πρωτογενές πλεόνασμα το περιορίζει στο 1,5% του ΑΕΠ για το 2018 και μετά, αντί του 3,5% που προβλέπει το ευρωπαϊκό πρόγραμμα.
Δεν εντείνει ακόμη περισσότερο την απαισιοδοξία η προειδοποίηση του ΔΝΤ ότι η βιωσιμότητα του χρέους, παρά τα μέτρα και τις μεταρρυθμίσεις, θα είναι και πάλι στον αέρα, τονίζοντας ότι στην περίπτωση αυτή τα επιτόκια των δανείων του EFSF και του ESM θα πρέπει να μειωθούν σε σχεδόν μηδενικά επίπεδα, στο 0,25%, για 30 χρόνια;
Αλλά, το ΔΝΤ δεν περιορίζεται απλώς σε μελαγχολικές διαπιστώσεις και ζοφερές εκτιμήσεις για την ελληνική οικονομία, αλλά προχωρεί, όπως συνεχώς τα τελευταία τριάντα χρόνια, και σε απαρίθμηση προτάσεων για την εφαρμογή, επιτέλους, των αναγκαίων μέτρων για την αναστροφή της εφιαλτικής αυτής πορείας της χώρας μας, τονίζοντας στην τελευταία έκθεση ότι η χώρα μας «δεν χρειάζεται περαιτέρω δημοσιονομική προσαρμογή αυτή τη στιγμή», αλλά η επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων για να εξασφαλιστεί μια επιστροφή σε υψηλότερη ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς, αλλά και η βιωσιμότητα του χρέους.
