Όλη η παγκόσμια διπλωματική ιστορία είναι γεμάτη από προσποιήσεις, ελιγμούς, προσχήματα, φυσικά δε και άφθονο κυνισμό.
Σε όλη τη νεοελληνική ιστορία, επίσης, έχουμε υποστεί αυτή τη συμπεριφορά, ειδικά από τους λεγόμενους «συμμάχους». Τα παραδείγματα αφθονούν, από τη στάση τους στη Μικρασιατική Καταστροφή μέχρι την περίοδο της δικτατορίας, όπου «έλαμψε» η υποκρισία και διγλωσσία των, κατά τα άλλα, συμμάχων μας. Υπό μια έννοια, επομένως, η συμπεριφορά των δανειστών μας, σε αυτά τα χρόνια του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, με αποκορύφωμα τη συζήτηση για τη ρύθμιση του χρέους, μοιάζουν με επανάληψη της ιστορίας, αν θυμηθούμε και την παρεμφερή περιπέτεια, με την πτώχευση του 1897 και το Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, που ακολούθησε. Εδώ, όμως, έχουμε μια συμπεριφορά, που ξεπερνάει κάθε όριο κυνισμού και αγγίζει τα όρια της εξαπάτησης. Υπενθυμίζουμε ότι η θλιβερή αυτή ιστορία ξεκίνησε από το 2010, όταν με πρωτοφανή κυνισμό οι σύμμαχοι και εταίροι μας (να μην το ξεχνάμε), αρνήθηκαν διαρρήδην, οποιαδήποτε «αναδιάρθρωση» του χρέους, προκρίνοντας τη θυσία ενός λαού, προκειμένου να σωθούν οι τράπεζες τους. Έτσι φτάσαμε στο περίφημο PSI, που έγινε δυο χρόνια αργότερα, σε κάθε δε περίπτωση κάτω από πολύ πιο δύσκολους όρους και με επιβάρυνση (κυρίως των Ασφαλιστικών Ταμείων) που, πιθανότατα, θα είχε αποφευχθεί αν είχε γίνει έγκαιρα.
Αποδεικνύεται, άλλωστε, εκ του αποτελέσματος, πως η παρέμβαση εκείνη δεν οδήγησε σε οριστική λύση. Έτσι, φτάσαμε στον Νοέμβριο του 2012, όπου το Eurogroup δέχθηκε την ανάγκη νέας παρέμβασης, για την οποία δεσμεύτηκε ότι θα εκδηλωθεί, μόλις η χώρα μας, πετύχει πρωτογενή πλεονάσματα. Η τότε κυβέρνηση, όντως, ανταποκρίθηκε στην υποχρέωση που ανέλαβε, όμως οι εταίροι-δανειστές μας επιστράτευσαν τα πανάρχαια διπλωματικά όπλα της προσποίησης και της μετάθεσης, αρνούμενοι, επί της ουσίας, να εκπληρώσουν την ανειλημμένη, επίσημη δέσμευσή τους. Έτσι, χρειάστηκε να φτάσουμε στον Μάιο του 2016, όπου, επί της ουσίας, είχαμε «ανανέωση» της δέσμευσής τους, σε μια πληρέστερη μορφή, που θα οδηγεί σε μια οριστική λύση, η οποία θα διασφαλίζει τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους, σε βάθος χρόνου. Μπορεί ο κ. Σόιμπλε και οι υπόλοιποι δανειστές, να επικαλούνται το γράμμα εκείνης της συμφωνίας, όμως όλοι καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για προπέτασμα καπνού, που καλύπτει τις δικές τους διαφορές ή, ακριβέστερα τις διαφορετικές σκοπιμότητες των δανειστών μας κι αυτό είναι το πρόβλημα.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
