Δημόσιος χώρος και καταλήψεις

Την ελευθερία πρόσβασης στους δημόσιους χώρους επικαλέστηκαν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, στην κριτική που άσκησαν, για την επιχείρηση «ανακατάληψης» της Αστυνομίας.

 Προφανώς, ουδείς διαφωνεί επί της αρχής, ως προς το ότι ο δημόσιος χώρος, εξ ορισμού, ανήκει και υπάρχει χάριν των πολιτών. Τούτο, όμως, δε σημαίνει απεριόριστο δικαίωμα πρόσβασης, έξω από κάθε κανόνα. Φανταζόμαστε, επί παραδείγματι, πως ούτε οι βουλευτές που αντέδρασαν, υποστηρίζουν πως το δικαίωμα πρόσβασης σε μια δημόσια υπηρεσία, ασκείται χωρίς περιορισμούς. Αλλά και σε  δημόσιους χώρους, κυρίως αυτούς που βρίσκονται σε εγκατάλειψη, από πού προκύπτει  άραγε το δικαίωμα οποιουδήποτε, να τον οικειοποιείται, ακόμη και για τον ποιο ευγενή σκοπό; Αδυνατούμε να φανταστούμε και στην πιο ιδεατή, ελευθεριακή κοινωνία, να αναγνωρίζεται τέτοιο δικαίωμα σε οποιονδήποτε, καθώς είναι προφανές πως η αποδοχή μιας τέτοιας αντίληψης, θα οδηγούσε σε μια χαοτική κατάσταση και θα επιβράβευε την όποια αυθαιρεσία. Μια τέτοια πρακτική είναι εξαιρετικά αμφίβολο, αν θα εξυπηρετούσε και τα συμφέροντα εκείνων, υπέρ των οποίων υποτίθεται ότι μάχονται οι αυτόκλητοι «προστάτες» τους. Από πού, άραγε, αντλούν οι τελευταίοι δημοκρατική νομιμοποίηση, για αυτό το ρόλο που απονέμουν στον εαυτό τους; Άραγε, η συνηγορία των συγκεκριμένων βουλευτών εκτείνεται και στις περιπτώσεις καταλήψεων, ιδιωτικών χώρων, όπως η ξενοδοχειακή μονάδα στο κέντρο της Αθήνας, της οποίας η ιδιοκτήτρια, φίλα προσκείμενη στο κυβερνητικό σχήμα, δεν έχει καταφέρει να ανακτήσει την πρόσβαση στην ιδιοκτησία της, παρ` ότι, σύμφωνα με την καταγγελία της, υπάρχει δικαστική απόφαση που τη δικαιώνει. Είναι, άλλωστε, το ίδιο το Σύνταγμα, που, στο άρθρο 18 παρ. 6, προβλέπει ότι «με νόμο μπορεί να ρυθμίζονται τα σχετικά με τη διάθεση εγκαταλειμμένων εκτάσεων για την αξιοποίηση τους υπέρ της εθνικής οικονομίας».

 Αναρωτιόμαστε: Υπάρχει άλλο πλαίσιο, πέρα από όσα προδιαγράφει, με σαφήνεια, το Σύνταγμα και πέρα από τους υπάρχοντες θεσμούς, όπως η Δικαιοσύνη, που να προσδιορίζει τους όρους και τα όρια πρόσβασης στο δημόσιο χώρο; Ισχύει άραγε και για την ιδιωτική περιουσία, το δικαίωμα ελεύθερης και απεριόριστης πρόσβασης, του όποιου «καλού Σαμαρείτη»; Μήπως δε με την ευκαιρία, πρέπει να ερευνηθούν και οι καταγγελίες, ακόμη και από τον αρμόδιο υπουργό, για αυθαίρετη ή και ιδιοτελή ανάμιξη ορισμένων ΜΚΟ στο προσφυγικό; Για να δούμε δηλαδή και τι κρύβεται, σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις, πίσω από τόση καλοσύνη…