Μικρά, μεγάλα και μεγαλύτερα εγκλήματα που πέρασαν από την ετυμηγορία της Δικαιοσύνης και έστειλαν στις φυλακές τους αυτουργούς τους. Η δράση του Δημήτρη Κουφοντίνα ανήκει στα μεγαλύτερα.
Ο συν-αρχηγός της 17 Νοέμβρη δικάστηκε, καταδικάσθηκε και οι λογαριασμοί του με την Πολιτεία έκλεισαν – όπως συμβαίνει στις ευνομούμενες κοινωνίες. Από την πλευρά του κράτους όμως όχι. Η κυβέρνηση που το εκπροσωπεί στη δεύτερη δεκαετία του 21ο αιώνα, τιμωρεί έναν πολύ- ισοβίτη για λόγους που δεν αφορούν τη Δικαιοσύνη. Άλλωστε η ίδια πήρε την αρμοδιότητα από το συναφές υπουργείο και την πήγε στον Χρυσοχοΐδη. Ο οποίος περιέργως έχει εξαφανιστεί αυτές τις μέρες.
Στην ουσία το θέμα τελεί υπό τη διαχείριση μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας, που όσες φορές διαπότισε το κράτος, ίσχυσαν διαφορετικά μέτρα και σταθμά, ακόμη και στο έγκλημα.
Σήμερα δείχνει διάθεση να εκδικηθεί ένα κατάδικο για τρομοκρατικές πράξεις. Δεν είχε την ίδια διάθεση απέναντι στους Απριλιανούς ή, παλαιότερα, τους δωσίλογους της Κατοχής. Αν μπουν στη ζυγαριά τα εγκλήματα τους ήταν βαρύτερα από του Κουφοντίνα.
Δεν είναι νοητή η επιλογή εγκληματιών, αλλά η Δεξιά πάντα την κάνει. Σε αυτό το πλαίσιο η κυβέρνηση Μητσοτάκη στερεί από τον Κουφοντίνα ότι του δίνει ο νόμος. Δεν διαπραγματεύεται με απεργούς πείνας – ιδίως έναν τρομοκράτη. Ας εκτίει ποινή ως κατάδικος το κοινού ποινικού νόμου. Στη ΜΕΘ που νοσηλεύεται οι γιατροί δίνουν μαθήματα ιατρικής δεοντολογίας και ταυτόχρονα σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Το κύμα «ο Κουφοντίνας δεν πρέπει να πεθάνει» διογκώνεται. Ο Τσίπρας το εξέφρασε λέγοντας «η ανθρώπινη ζωή σε ένα κράτος δικαίου αποτελεί ύψιστο αγαθό, ακόμα και όταν πρόκειται για καταδικασμένους επειδή δεν τη σεβάστηκαν».
Τιμά τον βουλευτή της ΝΔ Κώστα Τζαβάρα που συντάχθηκε με αυτό το κύμα: «Είναι αδιανόητο να έχουμε νεκρό απεργό πείνας στη χώρα μας». Χωρίς πρόσημο στον απεργό. Αλλά ο Πρωθυπουργός βρίσκεται στην άλλη άκρη και περιμένει. Τι πράγμα; Τον πρόδωσε μια ανακοίνωσή του…
– «Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ διαδήλωναν υπέρ του καταδικασμένου για 11 δολοφονίες Δ. Κουφοντίνα …». Παρακάτω: «Δεν είναι δυνατόν, να επιλέξει εκείνος τη φυλακή κράτησης του υπό την απειλή της αυτοχειρίας». Και το δια ταύτα: «Προνομιακή μεταχείριση και παραβίαση της έννομης τάξης δεν είναι δυνατόν να ζητείται από τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης».
Μετάφραση. Η κυβέρνηση εικάζει – όχι αβάσιμα εδώ που τα λέμε – ότι το μοιραίο θα ξεσηκώσει κάμποσους Συριζαίους του παλιού καιρού. Έτοιμο προεκλογικό υλικό. Από αυτή την άποψη βλέπει τον Κουφοντίνα υπό το πρίσμα «ο θάνατός σου η ζωή μου». Νικάς εύκολα στις εκλογές «φίλους της τρομοκρατίας».
Όποιος στηρίζει ένα αίτημα δικαίου, δεν συντάσσεται με την τρομοκρατία, επειδή αφορά τον Κουφοντίνα. Όμως και άλλες φορές ο Μητσοτάκης πολιτεύθηκε με την αρχή «ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει». Αν κριθεί από τους χειρισμούς, στο μέγαρο Μαξίμου περιμένουν να επωφεληθούν πολιτικά εάν επέλθει το μοιραίο στο Δομοκό.
Ασφαλώς θα πάρουν εύσημα και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Και στην επόμενη συζήτηση που θα προκαλεστεί στη Βουλή «για την ποιότητα της Δημοκρατίας» ο Πρωθυπουργός θα μιλήσει για το καρέ -πλέον- των δαιμόνων: Τσίπρας-Πολάκης -Βαξεβάνης-Κουφοντίνας. Εκτός από το χρήμα και τις ψήφους, δεν έχει οσμή ούτε ο θάνατος.
Όποιος στηρίζει ένα αίτημα δικαίου, δεν συντάσσεται με την τρομοκρατία, επειδή αφορά τον Κουφοντίνα. Όμως και άλλες φορές ο Μητσοτάκης πολιτεύθηκε με την αρχή «ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει»
Deutche Welle: Γκορμπατσόφ,
o αναμορφωτής
Λησμονημένος στη χώρα του, ήρωας στο εξωτερικό, ο τελευταίος ηγέτης της Σοβιετικής Ενωσης Μιχαήλ Γκορμπατσόφ
Τα 90 του χρόνια κλείνει ο τελευταίος ηγέτης της Σοβιετικής Ενωσης Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Λησμονημένος στη χώρα του, ήρωας στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στη Γερμανία. «Ας μην επιτρέψουμε άλλον πόλεμο» προειδοποιεί ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ σε επίκαιρη συνέντευξη που δημοσιεύει ο ίδιος στην ιστοσελίδα του gorby.ru.
Ο τελευταίος ηγέτης της Σοβιετικής Ενωσης εκφράζει την ικανοποίησή του γιατί ο νέος αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν και ο ρώσος ομόλογός του Βλάντιμιρ Πούτιν βρήκαν κοινό έδαφος και αποφάσισαν να παρατείνουν τη συμφωνία για τη μείωση των στρατηγικών όπλων.
Ετσι έπρεπε να γίνει, επισημαίνει, γιατί «οι άνθρωποι θέλουν να ζήσουν ειρηνικά και ελεύθερα, να εργάζονται και να βελτιώνουν τη ζωή τους». Παρά τα 90 του χρόνια, την απομόνωση που επιβάλλει η πανδημία και τα προβλήματα υγείας που κατά καιρούς αντιμετωπίζει το τελευταίο διάστημα, ο Γκορμπατσόφ παραμένει δραστήριος, αναζητεί τον διάλογο, σχολιάζει τις διεθνείς εξελίξεις.
Η ιστορία έγραφε το έτος 1985 όταν ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ αναδείχθηκε γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος στη Σοβιετική Ενωση και ανέλαβε πρωτοβουλίες για τον πυρηνικό αφοπλισμό, σε συνεργασία με τις ΗΠΑ του Ρόναλντ Ρέιγκαν. Ακολούθησαν πολλά και ιστορικά γεγονότα, τα οποία σε μεγάλο βαθμό φέρουν την υπογραφή του Γκορμπατσόφ: Η Επανένωση της Γερμανίας, την οποία ο ίδιος διαπραγματεύθηκε με τον Χέλμουτ Κολ, ενταφιάζοντας οριστικά τον Ψυχρό Πόλεμο.
Η πολιτική της Περεστρόϊκα («Ανασυγκρότηση») και της Γκλασνόστ («Διαφάνεια»), με την οποία τερματιζόταν η απολυταρχία του κομμουνιστικού καθεστώτος. Ο Γκορμπατσόφ θα μείνει στην ιστορία ως ο ηγέτης του Κρεμλίνου που επέτρεψε όχι μόνο την κατάρρευση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας (ΛΔΓ) και τελικά την Επανένωση της Γερμανίας, αλλά και την αυτοδιάθεση όλων των χωρών του ανατολικού μπλοκ, το δικαίωμά τους να απαλλαγούν από την κηδεμονία της Μόσχας.
Μέσα σε λίγα χρόνια θα βιώσει ο ίδιος τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και την αποσύνθεση μίας αυτοκρατορίας που μόνο η βία θα μπορούσε να αποτρέψει.
Ενώ οι Γερμανοί τον υποδέχονται και σήμερα με την προσφώνηση «Γκόρμπι, Γκόρμπι», ενώ γινόταν όλο και πιο δημοφιλής στο εξωτερικό, ο Γκορμπατσόφ γρήγορα έχασε το κύρος και την αξιοπιστία του στην ίδια του την πατρίδα.
Εγινε «έρμαιο που χάνει την πρωτοβουλία των κινήσεων» όπως σημειώνει ο συγγραφέας Ιγκνατς Λότσο στη βιογραφία «Γκορμπατσόφ, ο αναμορφωτής», για να προσθέσει ότι «το λάθος του ήταν πως εξακολουθούσε να εμπιστεύεται το κομμουνιστικό κόμμα».
Μέχρι σήμερα πολλοί Ρώσοι περιφρονούν τον Γκορμπατσόφ, τον θεωρούν «νεκροθάφτη» της Σοβιετικής Ενωσης, της άλλοτε ακμαίας υπερδύναμης που κατάφερε να νικήσει, να ταπεινώσει και τελικά να καταστρέψει τον χιτλεροφασισμό στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το τέλος του Γκορμπατσόφ επισφραγίστηκε το 1991, όταν οι τελευταίοι υπερασπιστές της νομενκλατούρας επιχείρησαν να τον ανατρέψουν, αλλά βρήκαν μπροστά τους τον Μπόρις Γιέλτσιν, που εκδίωξε τους επίδοξους πραξικοπηματίες, για να ανέλθει ο ίδιος στην εξουσία ελλείψει άλλης εναλλακτικής λύσης.
