Την απώλεια του Δημήτρη Χατζηχρήστου, του ανθρώπου που το 1982 ίδρυσε την Original, θρηνεί η ΑΕΚ με την απώλειά του να έχει αγγίξει και τους οπαδούς άλλων ομάδων καθώς ο ίδιος ήταν ένα πρόσωπο που σέβονταν όλοι στα γήπεδα.
Ο Δημήτρης Χατζηχρήστος αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας τα τελευταία χρόνια με την τελευταία του δημόσια εμφάνιση να γίνεται τον Απρίλιο, ανήμερα των 101ων γενεθλίων της ΑΕΚ.
Με αφορμή τον θάνατο του Δημήτρη Χατζηχρήστου, ο διευθυντής επικοινωνίας της ΑΕΚ, Πάνος Λούπος, μοιράστηκε την ιστορία πίσω από το γράμμα του ιδρυτή της Original για τα 100 χρόνια του «δικέφαλου», παρά τα προβλήματα υγείας που είχε.
«Τον πήρα Τρίτη γύρω στις 12 το μεσημέρι και του είπα: «Μήτσο, θέλω να γράψεις κάτι για να το βάλω στην ΩΡΑ του Σαββάτου, που θα είναι για τα 100 χρόνια της ΑΕΚΑΡΑΣ μας». «Δεν θα με ρωτήσεις τίποτα;», μου λέει. «Τι να ρωτήσω εσένα ρε Δημήτρη; Εσύ ξέρεις τι θα γράψεις. Ένα γράμμα σου αρκεί, κάνε το με την ησυχία σου μέχρι την Πέμπτη». Μια ώρα μετά, με πήρε… «Έλα. Έτοιμο στο έχω! Δεν έγραψα πολλά. Δώσε ένα μέιλ, πως το λένε, να στο στείλει η Κατερίνα». Και κάπως έτσι προέκυψε μια ακόμα στιγμή ιστορίας, το γράμμα του Δημήτρη για τα 100 χρόνια της δικής του ΑΕΚ…» έγραψε ο κ. Λούπος.
Το γράμμα του Δημήτρη Χατζηχρήστου για την ΑΕΚ
«Η αγαπημένη μου ΑΕΚ έκλεισε τα 100 χρόνια ζωής της! Από το 1971 μέχρι και σήμερα, μοιράστηκα τη ζωή μου μαζί της! 53 χρόνια δίπλα της, αναπνέοντας τον αέρα της, ταυτίστηκα με τα χνώτα της. Σε λίγες λέξεις, τι μπορεί κανείς να απαριθμήσει; Πόσα μπορεί να περάσουν από το μυαλό και την ψυχή του καθενός που την έζησε όπως εγώ; Ατελείωτα όλα αυτά που θα μπορούσε να τα πεις και «γλυκό λάθος» και «πικρό παραμύθι». Ένα μαγικό όνειρο ήταν όμως για μένα που κοιτώντας πίσω, σίγουρα δεν θα το ξαναζήσω! Τώρα για κάποιον που θέλει να ζήσει το δικό του όνειρο κοντά στην ΑΕΚ, καλό θα είναι να χαλυβδώσει την υπομονή του, να κάνει πέτρα την καρδιά του και να ζήσει αγκαλιά με τις πίκρες, τις χαρές και κυρίως τις δύσκολες στιγμές της ΕΝΩΣΗΣ! Απαραίτητη συμβουλή – ένεση – παραίνεση στους νεότερους: Ψάξτε τη μοναδικότητα και διαφορετικότητα της ΑΕΚ, κυρίως στο παρελθόν της, σε ότι δεν ζήσατε, σε ότι δεν προλάβατε. ΑΕΚ προχώρα στην καινούργια χαραυγή των επόμενων χρόνων, στο μπόι των ονείρων των αμέτρητων ανθρώπων που σε αγάπησαν και που θα σε γνωρίσουν από ‘δω και πέρα».
Δ. ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΣ»
Η ιστορική φωτογραφία από την Καισαριανή
Από τη στιγμή που έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του Δημήτρη Χατζηχρήστου, στα social media έκανε την εμφάνισή της μια φωτογραφία με τον ίδιο να είναι όρθιος στα κάγκελα ενός γηπέδου να φωνάζει για την αγαπημένου του ομάδα.
Ο εργαζόμενος στην ΑΕΚ, Γιάννης Μπίλιος, με ανάρτησή του στο Facebook, αποκάλυψε την ιστορία της φωτογραφίας αυτής που τραβήχτηκε το φθινόπωρο του 1999 στο γήπεδο της Καισαριανής, στον αγώνα της ΑΕΚ με τον Εθνικό Αστέρα.
Όπως γράφει, μάλιστα, όταν είπε στον Δημήτρη Χατζηχρήστο «με συγκίνησες ρε φίλε, από Από πότε είχα να σε δω στα κάγκελα;» εκείνος του απάντησε «Γιαννάκη, δεν ήμουν εγώ. Έχω ένα δίδυμο αδερφό. Δεν το ξέρεις; Αυτός ήταν πάνω στα κάγκελα».
Η ανάρτηση για τη φωτογραφία του Δημήτρη Χατζηχρήστου από το γήπεδο της Καισαριανής
«Θα τη δούμε παντού απόψε αυτή τη φωτογραφία. Το ξέρω. Αλλά δεν είναι απλώς μία ακόμα φωτογραφία με μία γεμάτη εξέδρα και έναν τύπο πάνω στα κάγκελα, σε κάποιο κυριακάτικο απόγευμα άλλων εποχών. Έχει πίσω της μία πολύ ιδιαίτερη ιστορία.
Ήταν μία Κυριακή στην Καισαριανή. Παίζαμε ήδη σχεδόν 80 λεπτά και ο Εθνικός Αστέρας έβρισκε τον τρόπο να μας χαλάει το παιχνίδι. Ήταν το μουδιασμένο φθινόπωρο του ’99, μετά τον αποκλεισμό από την ΑΙΚ, λίγες μέρες πριν έρθει ο μεγάλος σεισμός να μας κλείσει και το γήπεδο.
Τα μεγάλα όνειρα του καλοκαιριού είχαν αρχίσει να χλωμιάζουν και στην κερκίδα είχε αρχίσει να απλώνεται και πάλι αυτό το άβολο πέπλο αμφισβήτησης και ανησυχίας. Είχαμε ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι μεγάλο, όμως αυτό που βλέπαμε στο χορτάρι δεν διέφερε και πολύ με ό,τι είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε τα προηγούμενα χρόνια.
Είναι αυτές οι στιγμές που κοιτιέσαι με τον διπλανό σου και του λες με τα μάτια αυτό το “όχι πάλι” που δεν τολμάς να του πεις με τα χείλη. Είναι οι στιγμές που πρέπει κάποιος να σηκωθεί λίγο ψηλότερα, να καβαλήσει το κάγκελο, να πετάξει το μακό του, να μαζέψει με τα χέρια του όλη αυτή την αρνητική ενέργεια και με τα ίδια αυτά χέρια να τη σκορπίσει στον ουρανό και να τη μετατρέψει μαγικά σε μία έκρηξη φωνής, πίστης και δύναμης.
Κι ας είχε περάσει προ πολλού τα σαράντα. Κι ας ήταν πια ο σεβάσμιος ινστρούχτορας που προτιμούσε να μένει σιωπηλός κάπου μέσα στην εξέδρα, έχοντας παραχωρήσει την… επιχειρησιακή ευθύνη στα “παιδιά του”. Το γήπεδο πήρε αμέσως φωτιά και μέσα σε ένα δεκάλεπτο η ΑΕΚ κέρδιζε 3-0.
Η ιστορία δεν άλλαξε. Στο τέλος ζήσαμε έναν ακόμα μίζερο ποδοσφαιρικό χειμώνα.
Αυτό που έπρεπε, όμως, να κάνει τη δεδομένη στιγμή ο Δημήτρης, το είχε κάνει. Γιατί αυτό πρέπει να κάνει ένας αρχηγός: να δίνει δύναμη όταν όλοι οι άλλοι νιώθουν αδύναμοι. Να πιστεύει, ακόμα και όταν δεν πιστεύει κανένας άλλος. Να ξετρυπώνει τον ήλιο που κρύβεται μέσα στα σύννεφα και να δείχνει φωτεινό το δρόμο.
Τον είδα μετά τον αγώνα έξω από τον γήπεδο. “Με συγκίνησες ρε φίλε” του είπα. “Από πότε είχα να σε δω στα κάγκελα;”. “Γιαννάκη, δεν ήμουν εγώ. Έχω ένα δίδυμο αδερφό. Δεν το ξέρεις; Αυτός ήταν πάνω στα κάγκελα”.
