Η έλλειψη οποιασδήποτε εμπειρίας, αλλά και μιας στοιχειώδους αντίληψης για την πολιτική, ήταν η βασική πηγή εκπόρευσης προβλημάτων που, σε κάποιες περιπτώσεις, εξελίχθηκαν σε κρίσεις, έστω και ελεγχόμενες.
Τα ελλείμματα αυτά, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, επιχείρησε να τα υποκαταστήσει με μια δικανική αντιμετώπιση των πραγμάτων, αλλά και μια ιδιότυπη θεωρία περί «έθνους ανάδελφου». Αντιλήψεις, που λειτουργούσαν μάλλον απαγορευτικά, για την ευρύτητα της απήχησης και αποδοχής. Ένα, άλλωστε, από τα πιο σοβαρά «επεισόδια» άλλωστε της Προεδρικής του θητείας, αφορούσε την περίπτωση του ισοβίτη Χρήστου Ρούσου (που έγινε και ταινία). Ο Χρήστος Ρούσος, με ομόφυλο σεξουαλικό προσανατολισμό, είχε σκοτώσει τον σύντροφο του, που τον εκμεταλλευόταν και τον είχε εκπορνεύσει. Οι ιδιαίτερες συνθήκες του εγκλήματος και η προσωπικότητα του δράστη, συνετέλεσαν ώστε να συγκροτηθεί ένα ευρύ κίνημα συμπαράστασης στο αίτημα του για απονομή χάρης, μετά από πολλά χρόνια παραμονής στη φυλακή.
Ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, του οποίου προνομία αποτελούσε και αποτελεί η απονομή χάρης (όπως και η παροχή αμνηστίας) δεν περιορίστηκε στην απόρριψη του αιτήματος, όπως είχε δικαίωμα, αλλά αισθάνθηκε την ανάγκη, ως μη όφειλε, να εκδώσει και αναλυτική ανακοίνωση, με την οποία αιτιολογούσε την απόφαση του, με βάση τα στοιχεία της δικογραφίας! Ενήργησε δηλαδή ως μέλος μονομελούς δικαστικού σχηματισμού…..
Η συμπεριφορά αυτή του Προέδρου της Δημοκρατίας, απέναντι σ` ένα πρόσωπο, του οποίου η περίπτωση είχε προκαλέσει τη συμπάθεια της κοινής γνώμης, είχε την αρνητική αντανάκλαση της και στην κυβέρνηση, παρ` ότι η τελευταία είχε εκφραστεί θετικά για το αίτημα του κατάδικου. Δυστυχώς όμως γι` αυτή, ήταν από τις λίγες περιπτώσεις όπου και μετά την αναθεώρηση, ο τελευταίος λόγος ανήκε στον Ανώτατο Αρχοντα.
Πηγή προβλημάτων υπήρξε επίσης, η, μάλλον αναντίστοιχη με το συγκεκριμένο πολίτευμα, αντίληψη που είχε για τη λειτουργία του θεσμού και του φορέα. Το σκάνδαλο που προκλήθηκε με την εισαγωγή αντικειμένων, χωρίς τη διαδικασία εκτελωνισμού, από την Κίνα, μετά την ολοκλήρωση επίσημης επίσκεψης, ήταν χαρακτηριστικό αυτής της νοοτροπίας. Συνέπεσε δε με την περίοδο νοσηλείας του Ανδρέα Παπανδρέου στο Χέρφιλντ κι αυτό επιβάρυνε ιδιαίτερα το κλίμα και στους κόλπους της κυβέρνησης, για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Είχε έρθει η ώρα της δικαίωσης, για όσους είχαν εξ αρχής διατυπώσει ενστάσεις ή και αντιρρήσεις, για τη συγκεκριμένη επιλογή. Μετά δε και το «επεισόδιο της Κίνας», είχε καταστεί σαφές πως δεν επρόκειτο να προταθεί ξανά, από την κυβερνώσα παράταξη, για το αξίωμα.
Πάντως, επειδή τα «στερνά τιμούν τα πρώτα», οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι στην παρατεταμένη κρίση της περιόδου 1989-90, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανταποκρίθηκε με το παραπάνω, στην πρόκληση.
