ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
Μεταξύ των πολιτικών συντακτών -και δη εκείνων που καλύπτουν το ρεπορτάζ της ΝΔ –η πιο συνηθισμένη συζήτηση τα τελευταία 24ωρα περιστρέφεται γύρω από το ερώτημα «γιατί η ΝΔ πυροβόλησε τα πόδια της στην υπόθεση Γεωργιάδη».
Εχουμε και λέμε, λοιπόν: ο Νίκος Γεωργιάδης είναι πρώην βουλευτής του κόμματος, υπήρξε μέλος του «φιλελεύθερου μπλοκ» της ΝΔ, ενώ συνδεόταν με στενή φιλία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Μάλιστα, είχε αναλάβει επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας του προέδρου της ΝΔ όταν διεκδικούσε τον προεδρικό θώκο του κόμματος και στη συνέχεια έδινε συχνά-πυκνά το «παρών» στα γραφεία της ΝΔ, μετέχοντας στις κλειστές συσκέψεις του επιτελείου του κ. Μητσοτάκη.
Ολα αυτά, βεβαίως, θα μπορούσαν εύκολα να είχαν ακυρωθεί, αν η ΝΔ είχε προβεί σε μία απλή, όσο και αυτονόητη κίνηση: αν είχε, δηλαδή, θέσει εκτός κόμματος και αποδοκιμάσει δημοσίως τον κ. Γεωργιάδη μετά την καταδίκη του.
Αντιθέτως, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έκανε κάτι διαφορετικό: για ένα 24ωρο έκανε σαν να μην υπάρχει αυτή η ιστορία. Ταυτοχρόνως, ο γραμματέας του μίλησε για «σκευωρία», «ξεπλένοντας» την καταδίκη Γεωργιάδη. Ενώ ένας άλλος βουλευτής, μέσα στην αγωνία του, προφανώς, να μην δυσαρεστήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ψέλλισε μία φράση του τύπου «μπορεί να συμβεί στον καθένα» -λες και το να καταδικάζεται κάποιος για ασέλγεια σε βάρος ανηλίκου θύματος trafficking είναι ένα τσίμπημα της μέλισσας, που όντως μπορεί να συμβεί στον καθένα.
Ο εν λόγω βουλευτής, βεβαίως, τα πήρε πίσω και διερωτήθηκε «πώς είναι δυνατόν να είναι σκευωρία, αφού μιλάμε για καταδίκη».
Στο μεσοδιάστημα, διάφοροι «γαλάζιοι» που είχαν κληθεί δημοσίως να τοποθετηθούν, στέκονταν στο ότι πρόκειται για πρωτόδικη απόφαση και πως δεν έχει τελεσιδικήσει -λες και η έφεση στο δικαιικό μας σύστημα είναι κάτι υποχρεωτικό ή σαν η πρωτόδικη καταδίκη να είναι κάτι σαν… πρόβα τζενεράλε.
Επίσης, από χθες στελέχη της ΝΔ μεγαλοπρεπώς «αδειάζουν» τον γραμματέα του κόμματος. Ενώ κεντρικά το κόμμα έχει αφήσει κατά μέρος εκείνη την ατυχή διατύπωση περί «αυστηρά προσωπικής υπόθεσης» -καθώς αυτό δεν «κολλάει» με την παρουσία προβεβλημένων στελεχών της ΝΔ στο δικαστήριο, είτε ως μάρτυρες υπεράσπισης, είτε για συμπαράσταση.
Βεβαίως, όλα τα παραπάνω δεν απαντούν επαρκώς στο ερώτημα γιατί η ΝΔ… κατάφερε να πυροβολήσει τα πόδια της με το συγκεκριμένο θέμα. Γιατί δεν προέβη σε μία αποδοκιμασία και μία διαγραφή να «ξεμπερδέψει». Είχαν οι «γαλάζιοι» την ψευδαίσθηση ότι επειδή θα το απέκρυβαν τα φίλια προς αυτούς ΜΜΕ, η είδηση θα περνούσε «στα ψιλά»;
Θεώρησαν κάποιοι στη ΝΔ ότι ο Γεωργιάδης παραμένει φίλος του προέδρου και έτσι θέλησαν να του βάλουν πλάτη για να είναι αρεστοί στον Κυριάκο Μητσοτάκη; Ή μήπως ξέρουν ότι οι δυο τους είναι ακόμη φίλοι;
Το παρόν σημείωμα ούτε μπορεί να απαντήσει στο αν ισχύουν οι ως άνω εκδοχές ούτε αποκλείει να υπάρχουν άλλες εξηγήσεις. Το μόνο, όμως, βέβαιο είναι πως προκαλεί τρόμο όταν ένα κόμμα που διεκδικεί την διακυβέρνηση της χώρας «καλύπτει» και αρνείται να καταδικάσει έναν καταδικασθέντα για κάτι τόσο φρικτό. Για όποιον λόγο κι αν το κάνει. Γιατί, αν στηρίζουν κάποιον που καταδικάσθηκε για κάτι τόσο ειδεχθές, τότε το πραγματικό ερώτημα δεν είναι γιατί το κάνουν, αλλά τί άλλο μπορούν να κάνουν ακόμη.
