Τη συµπλήρωση τριών χρόνων από τη διενέργεια του περίφηµου δηµοψηφίσµατος θυµήθηκαν κάποιοι από τους υποστηρικτές του ΝΑΙ, προκειµένου να «πανηγυρίσουν» για τη «δικαίωση» τους.
Αλλά, ποια δικαίωση; Ανεξάρτητα από το τι ακολούθησε, να θυµίσουµε στους εν λόγω, ότι η «καµπάνια» τους απέτυχε παταγωδώς, αφού το εκλογικό σώµα, µ’ ένα εµφαντικό 62%, δεν πείστηκε από τα επιχειρήµατα τους, ή µάλλον από το καταστροφολογικό κρεσέντο, που προανήγγειλε «νύχτες Αγίου Βαρθολοµαίου», σε περίπτωση επικράτησης του ΟΧΙ. Αλήθεια, τους έχει προβληµατίσει καθόλου ότι, παρά τις κλειστές τράπεζες, παρά το κλίµα αβεβαιότητας, παρά την «εκστρατεία τρόµου», παρά την επιστράτευση και των πιο εµβληµατικών ή δηµοφιλών εκπροσώπων του παλιού πολιτικού συστήµατος, αλλά και τη συντριπτική υπεροπλία των υποστηρικτών του ΝΑΙ, στα µέσα ενηµέρωσης, υπήρξε τόσο εµφαντική επικράτηση του ΟΧΙ; Έχει δίκιο ο πανεπιστηµιακός και πρώην βουλευτής Κώστας Λαπαβίτσας, όταν επισηµαίνει την εµφανώς ταξική διάσταση της ψήφου, υπέρ του ΟΧΙ, καθώς η συντριπτική επικράτηση του τελευταίου διαµορφώθηκε στις λαϊκές συνοικίες της Αττικής και από την επιλογή των υποτελών, όπως θα τα προσδιόριζε µια µαρξιστική θεώρηση των πραγµάτων, τάξεων. Θα προσθέταµε, όµως, ότι αυτή η κοινωνική-ταξική διαστρωµάτωση της ψήφου, ήταν εκείνη που διαµόρφωσε και την καθαρή εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ, όχι µόνο στην εκλογική αναµέτρηση του Ιανουαρίου 2015, αλλά και σ` εκείνη του Σεπτεµβρίου που ακολούθησε, µε δεδοµένη πια, τη «µνηµονιακή συνθηκολόγηση».
Κάθε άλλο παρά δικαιωµένοι, εποµένως, δε θα πρέπει να αισθάνονται οι υποστηρικτές του ΝΑΙ, στην προ τριετίας µάχη και για έναν επιπρόσθετο λόγο. Γιατί, ανεξάρτητα από το τι κόστισε στη χώρα και στους πολίτες, το επιβληθέν µνηµονιακό πρόγραµµα, η σηµερινή Ευρώπη, στο όνοµα µιας άκρατης και άκριτης υποστήριξης της οποίας, ζητούνταν τότε η υπερψήφιση του ΝΑΙ, µόνο απώθηση προκαλεί στους πολίτες της. Δεν το αποδεικνύουν µόνο τα αλλεπάλληλα εκλογικά αποτελέσµατα, ούτε µόνο το «ασταθές βήµα» της κυβέρνησης, στην Γερµανία. Είναι αποκαλυπτική η επικριτική αρθρογραφία, από πολλούς εκ των υποστηρικτών του ΝΑΙ, µε τελευταία αφορµή, τις (µη) αποφάσεις για το Προσφυγικό-Μεταναστευτικό, όπου, στην ουσία, επικράτησε η ευρωσκεπτικιστική άποψη των «χωρών του Βίσεγκραντ», όχι µόνο µε την εγκατάλειψη της ιδέας µιας κοινής αντιµετώπισης, αλλά και ενός κυνισµού, που δε διστάζει να παρακάµπτει και το Διεθνές Δίκαιο.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
