Στην Νεώτερη Παγκόσμια Ιστορία η ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), θεωρείται ως η μακροβιότερη και ανθεκτικότερη οικονομική οντότητα της υφηλίου. Παράλληλα, η ΟΝΕ (Οικονομική Νομισματική Ένωση), διεθνώς γνωστή και ως Ευρωζώνη, αποτελεί μετεξέλιξη της ΕΕ και συνιστά το πιο προωθημένο στάδιο οικονομικής ενοποίησης του κόσμου. Αν και η ΕΕ επισήμως ιδρύθηκε την 1η Ιανουαρίου του 1958 με την εφαρμογή της Συνθήκης της Ρώμης, εντούτοις οι ρίζες της ανάγονται στο έτος ορόσημο 1951, όπου οι χώρες Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία και Λουξεμβούργο, με την υπογραφή της Συνθήκης των Παρισίων στις 18 Απριλίου του 1951, είχαν δημιουργήσει την ΕΚΑΧ (Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα). Αυτές οι έξι χώρες την 1η Ιανουαρίου του 1958 σχημάτισαν την ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα). Η ΕΟΚ στις αρχές του 1970 μετονομάστηκε σε Ευρωπαϊκή Κοινότητα και με την ισχύ της Συνθήκης του Μάαστριχτ την 1η Νοεμβρίου του 1993 έλαβε την ονομασία Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Με το διάβα του χρόνου, οι έξι χώρες έγιναν 28.
Πρόσφατα, ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, υποστήριξε ότι την αναμενόμενη αποχώρηση της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ θα πρέπει να την μιμηθούν και άλλες χώρες μέλη της. Με τη συγκεκριμένη δήλωση ο πλανητάρχης Τραμπ πυροδότησε έναν νέο κύκλο Ευρωσκεπτικισμού, αναφορικά με το ενδεχόμενο της περαιτέρω συρρίκνωσης ή ακόμα και διάλυσης της μεγαλύτερης οικονομικής ενοποίησης του κόσμου της ΕΕ. Από το 1958 και έως σήμερα, πολλές προσωπικότητες σαν τον Ντόναλντ Τραμπ έχουν επικαλεστεί το πιθανό ενδεχόμενο σμίκρυνσης ή διάλυσης της ΕΕ. Συνεπώς, δύο είναι τα κεφαλαιώδη ερωτήματα, που θα μας απασχολήσουν στη σημερινή και την αυριανή μας ανάλυση: Μετά από 60 χρόνια παρουσίας στην παγκόσμια οικονομική σκηνή της ΕΕ, πόσες πιθανότητες συγκεντρώνουν τα ενδεχόμενα της περαιτέρω συρρίκνωσης ή της διάλυσης της μεγαλύτερης οικονομικής ενοποίησης της υφηλίου; Πόσες πιθανότητες συγκεντρώνει το ενδεχόμενο της περαιτέρω διεύρυνσης τόσο της ΕΕ όσο και της Ευρωζώνης;
Μετά το πέρας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, διακεκριμένοι ευρωπαίοι πολιτικοί και σημαντικές προσωπικότητες του πνεύματος, έθεσαν επί τάπητος το θέμα της πολιτικοοικονομικής ενοποίησης των χωρών της Ευρωπαϊκής Ηπείρου (Γηραιάς Ηπείρου). Οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι τις περιόδους 1914-1918 και 1939-1945, είχαν αφήσει πίσω τους εκατομμύρια νεκρούς και προκαλέσει ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές. Από τα χρόνια του Μεσαίωνα και έως τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δηλαδή για 1.400 και πλέον χρόνια, η Ευρωπαϊκή Ήπειρος ήταν μόνιμο πεδίο πολεμικών αναμετρήσεων και σφαγιαστικών μαχών. Κλασικό παράδειγμα οι Ναπολεόντειοι Πόλεμοι (1803-1815), οι οποίοι για χρονική περίοδο άνω των 10 ετών, προκάλεσαν σύντριμμα και άφησαν αθεράπευτες πληγές στη Γηραιά Ήπειρο.
Μετά τη λαίλαπα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η επικράτηση συνθηκών συμφιλίωσης, ειρήνης και αλληλεγγύης μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών από κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, κρίθηκαν επιτακτικές και αναγκαίες. Ο Winston Churchill (1874-1965), μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές προσωπικότητες της νεώτερης Παγκόσμιας Ιστορίας, το Σεπτέμβριο του 1946 σε ομιλία του στη Ζυρίχη πρότεινε την δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Οι απόψεις του Τσόρτσιλ περί συμφιλίωσης και πολιτικοοικονομικής ενοποίησης της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, βρήκαν πρόσφορο έδαφος και υιοθετήθηκαν από αρκετούς διάσημους πολιτικούς, διανοούμενους και στοχαστές της εποχής εκείνης.
Το 1948 οι χώρες του Βελγίου, της Ολλανδίας και του Λουξεμβούργου σχημάτισαν την Τελωνειακή Ένωση της BENELUX (BElgium-NEtherlands-LUXembourg). Ο γάλλος Επίτροπος Jean Monnet (1888-1979) και ο υπουργός εξωτερικών της Γαλλίας Robert Schuman (1886-1963), υπήρξαν από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της πολιτικής και της οικονομικής ενοποίησης των ευρωπαϊκών κρατών. Στις 9 Μαΐου του 1950 παρουσιάστηκε το Σχέδιο Schuman (Schuman Plan), το οποίο υιοθετούσε τις κατευθυντήριες γραμμές που είχε χαράξει ο Jean Monnet. Ο Robert Schuman, μέσα από το σημαντικότατο κείμενο του Σχεδίου Schuman, πρότεινε την ίδρυση μιας ανωτάτης ευρωπαϊκής αρχής, η οποία θα ελέγχει την παραγωγή χάλυβα και άνθρακα στη Γαλλία και τη Γερμανία. Oι Monnet και Schuman υποστήριζαν ότι εκτός της Γαλλίας και της Γερμανίας, σε αυτή την ευρωπαϊκή οντότητα θα μπορούσαν να συμμετάσχουν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ένα χρόνο αργότερα και πιο συγκεκριμένα στις 18 Απριλίου του 1951, με την υπογραφή της ιδρυτικής Συνθήκης των Παρισίων, δημιουργήθηκε η ΕΚΑΧ έχοντας ως μέλη τις προαναφερθείσες έξι χώρες, δηλαδή Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία και Λουξεμβούργο.
