Διαφορετική στρατηγική

Δε χρειάζεται η καταφυγή σε παραπολιτικές και ανεκδοτολογικές αναφορές, για να γίνει αντιληπτό ότι ανάμεσα στον Ευάγγελο Βενιζέλο και τη σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, υπάρχει χάσμα.

 Από την προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή κατέστη εμφανές ή, ακριβέστερα, επιβεβαιώθηκε ότι πρόκειται για διαφορά στρατηγικής αντίληψης, για το ρόλο και τη θέση της δημοκρατικής-προοδευτικής παράταξης, υπό οποιοδήποτε σχήμα και τρόπο έκφρασης, στις μελλοντικές εξελίξεις.  Κατ` αρχήν, ο κος. Βενιζέλος θέτει ως απαράβατη προϋπόθεση για τις όποιες εξελίξεις, την προσφυγή στις κάλπες και την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή την κυβερνητική αλλαγή. Η περιγραφή δε που κάνει, για το «μεταΣΥΡΙΖΑ» κυβερνητικό σχήμα, στην ουσία παραπέμπει σε ένα «ριμέικ» της κυβέρνησης Σαμαρά, με ένα κόμμα, φερ` ειπείν, σαν το ΠΟΤΑΜΙ,  στη θέση της ΔΗΜΑΡ. Εκεί οδηγεί, εκ των πραγμάτων, η αναφορά σε μια κυβέρνηση των δυνάμεων του φιλοευρωπαϊκού τόξου. Εκ πρώτης όψεως, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν αποκλείει τον ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την «εθνική προσπάθεια», αλλά οι προϋποθέσεις που έθεσε και στην προχθεσινή του ομιλία, στην ουσία καθιστούν απαγορευτική ή και μη επιθυμητή τη συμμετοχή του. Είναι προφανές και με βάση την προηγούμενη εμπειρία, ότι για τον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ αυτή δεν είναι μια προσωπική επιλογή, αλλά μια στρατηγική αντίληψη για το ρόλο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς, που υπερβαίνει τις παρούσες, έκτακτες συνθήκες των μνημονιακών δεσμεύσεων και της ασφυκτικής Επιτροπείας. Είναι, αν μπορούμε να το αποκωδικοποιήσουμε, ένα μοντέλο σαν αυτό του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας (που φαίνεται ότι θα επαναληφθεί και μετά τις εκλογές του προσεχούς Σεπτεμβρίου) , αλλά και άλλων αντίστοιχων κομματικών σχηματισμών του Βορρά, όπου η συμμετοχή στην κυβέρνηση, καθίσταται σχεδόν αυτοσκοπός, με το σκεπτικό ότι μέσω αυτής προσφέρεται η δυνατότητα να επηρεάσει ο χώρος τις εξελίξεις, καταθέτοντας το δικό του στίγμα στις προτεραιότητες, τη στρατηγική  και την καθημερινή  κυβερνητική δράση. Στην προκείμενη περίπτωση προστίθεται και ένα ακόμη στοιχείο. Η «μετωπική» προς τον ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργεί εκ των πραγμάτων συνθήκες μονομέτωπου αγώνα, προς την Αριστερά, στον αντίποδα της μέχρι τώρα παράδοσης και πρακτικής, μετατοπίζοντας εξ αντικειμένου τον πολιτικό άξονα προς τα δεξιά. Τη μετατόπιση αυτή ενισχύει και η επίμονη αναφορά σε κάποιο απροσδιόριστο, «μεταρρυθμιστικό Κέντρο», που δείχνει να υποβαθμίζει τη σοσιαλδημοκρατική παράδοση. Αλλά ακόμη κι έτσι, τι μας «διδάσκει» η μέχρι τώρα εμπειρία;

 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ