Διαφωνίες

Ενας ἀναγνΩστης τῶν βιβλίων μου, ἀφοῦ διάβασε καὶ τὸ τελευταῖο «Μιὰ στάση ζωῆς ποὺ νὰ σὲ κάνει νὰ λὲς “παρών”» (ἐκδ. Ι. Σιδέρης), ποὺ ἀπευθύνεται πρὸς τοὺς νέους ὅλων τῶν ἡλικιῶν, εἶχε τὴν καλοσύνη νὰ μοῦ στείλει τὸ ἀκόλουθο σημείωμα: «Τὰ φτωχόπαιδα –ἀκόμη καὶ τὰ ἀλητόπαιδα– τῆς κατοχῆς, τοῦ Ἐμφυλίου καὶ τῆς μετεμφυλιακῆς περιόδου προσπάθησαν, μὸχθησαν κι ἔγιναν, τὰ πιὸ πολλά, καλὰ παιδιά. Τοῦτα τὰ καλομαθημένα καλόπαιδα μοχθοῦν γιὰ νὰ γίνουν… κωλόπαιδα»! Ἐχθαίρω τὴν ἀθυροστομία, ὅπως ἔλεγε ὁ μεγάλος ἱεράρχης Βασίλειος. Στὰ 95 βιβλία ποὺ ἔχω γράψει καὶ στὰ ἀναρίθμητα ἄρθρα μου σπάνια θὰ βρεῖ κάποιος αἰσχρή λέξη.

Ἀλλ’ ἄς ἔλθουμε στὴν οὐσία. Τὸ σήμερα εἶναι παιδὶ τοῦ χθές. Ἄν διαπιστώνουμε στοὺς νέους κάποιες ἐκτροπές, τὶς ἐνοχὲς πρέπει νὰ ἐπιρρίψουμε στοὺς γονεῖς τους -καὶ ὄχι μόνο σ’ αὐτούς. Δὲν εἶμαι ἀντίθετος πρὸς τὴν τιμωρία. Άλλ’, ὡς ἔχει σήμερα ἡ κατάσταση, σὲ περιπτώσεις σοβαρῶν παρεκτροπῶν, ἀντὶ να δείρουμε τὸ παιδὶ, εἶναι προτιμότερο να δείρουμε τοὺς γονεῖς. Σὲ βιβλίο τῶν νεανικῶν μου χρόνων, εἶχα γράψει: «Στὸ παιδὶ δὲν ἀπλώνουμε τὸ χέρι· τοῦ δίνουμε τὸ χέρι». Πάντως, σὲ μιὰ περσινὴ ἐκδήλωση γιὰ τὸν Κυπριακό Ἀγώνα, ποὺ ὀργάνωσε ὁ Δῆμος Εὐρώτα καὶ τὸ 1ο Δημοτικὸ Σχολεῖο Σκάλας, στὴ διάρκεια τῆς ὁμιλίας μου βρῆκα τὴν εὐκαιρία νὰ μακαρίσω τὸ ἱερὸ ξύλο ποὺ μοῦ ἔδωσε ἡ δασκάλα μου. Ἀπὸ ἀγρίμι τῆς Κατοχῆς, σ’ ἕνα χρόνο μὲ ἔκανε πρῶτο μαθητὴ! Καμμιὰ φορὰ καὶ τὸ χαστούκι εἶναι μιὰ ἐπαφή. Τὸ χειρότερο χαστούκι εἶναι ἡ ἀδιαφορία!

Καὶ μιὰ ἀκόμη διαφωνία σ’ αὐτὰ ποὺ μοῦ ἔγραψε ὁ ἀναγνώστης. Μπορεῖ στὸ βιβλίο μου νὰ διαπιστώνω ὅτι στὴ χώρα μας ὑπάρχουν πολλές παραφωνίες καὶ κακοφωνίες, πολλὰ συμπτώματα κάμψης, φθορᾶς καὶ διαφθορᾶς, ἀλλά δὲν πιστεύω ὅτι ἡ πατρίδα μας βρίσκεται σὲ παρακμὴ. Ἀντίθετα πιστεύω ὅτι διψάει γιὰ καινούργια ἀκμὴ. Αὐτὸ ποὺ ἐμποδίζει τὴν ἀνάταση εἶναι μιὰ ἀρρωστημένη παιδεία ποὺ ἐθίζει τὰ παιδιὰ στὸ ἄθλημα τῆς βλακείας. Τὰ περισσότερα βιβλία εἶναι ἐνέσεις ἀνοησίας. Στὰ παιδιὰ προσφέρονται πιάτα ἀμάθειας. Δὲν εἶναι παντελῶς ἄσχετο πρὸς τὴν κακή ποιότητα τῶν σχολικῶν βιβλίων τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ παιδιὰ ἀποστρέφονται μαζί μ’ αὐτὰ και τό ἐξωσχολικὸ βιβλίο, ὅποιας μορφῆς, καὶ προσφεύγουν στὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα γιὰ κάθε λογῆς ἀνάγνωση.

Ἔτσι τὴ γνώση ὑποκαθιστᾶ ἡ πληροφορία καὶ τὴ μόρφωση μιὰ ρηχὴ ἐνημέρωση. Τὸ πιὸ ἐπιζήμιο, ὅμως, εἶναι πὼς χάνεται ἡ χαρὰ τῆς ἀναγνώσεως, ἐξατμίζεται ἡ πνευματικὴ εὐαισθησία, σβήνει τὸ ἄρωμα τοῦ βιβλίου ποὺ γεννᾶ συγκινήσεις, φέρνει ἀναμνήσεις, προβληματισμούς, ἀναζητήσεις. Τὸ σύγχρονο ἑλληνικὸ σχολεῖο μόνο χρονικὰ εἶναι σύγχρονο. Ποιοτικὰ ἐξεταζόμενο εἶναι ἀναχρονιστικὸ, ἀντιπαιδαγωγικὸ καὶ κυρίως ἀνάγωγο. Δὲν προσφέρει ἀγωγή. Τὸ παιδὶ πηγαίνει γιὰ νὰ πάρει τὸ τυπικὸ «χαρτί» γιὰ νὰ ἔχει μιὰ κάποια ἐπαγγελματικὴ προοπτική. Αὐτὰ ποὺ «εἰσπράττει» σὲ 12 χρόνια μὲ ἄλλο σύστημα θὰ μποροῦσε νὰ τὰ εἰσπράξει σὲ 8 χρόνια. Οὐσιαστικὰ 4 χρόνια ζωῆς πᾶνε χαμένα. Μοιραῖα τὸν τόνο τῆς ἐξεγέρσεως δίνουν οἱ… κουκουλοφλῶροι!

www.sarantoskargakos.gr