Δεν υπήρξε συμφωνία

Μέσα στους τόσους περισπασμούς και παραφωνίες, που υπονομεύουν την ενότητα και ομοψυχία, στο εσωτερικό μέτωπο, να που προέκυψε και κάτι καλό.

Ακόμη και συγκρουόμενες, οι πολιτικές δυνάμεις, φαίνεται πως συγκλίνουν, ως προς το αποδεκτό διαπραγματευτικό πλαίσιο που, ταυτόχρονα, αποτελεί και την «κόκκινη γραμμή», για τη χώρα μας. Ιδιαίτερα σημαντικό, κατά τη γνώμη μας, είναι ότι, έστω και «αγκομαχώντας» ή υπό πίεση, ακόμη και οι πλέον επισπεύδοντες, για μια λύση, αναγνωρίζουν ότι το μείζον δεν είναι η επιμονή των γειτόνων μας, στο θέμα του ονόματος, αλλά-όπως αναλύει  ο γνωστός ποινικολόγος και στέλεχος της ΔΗΣΥ Αντώνης Βγόντζας-οι επίσημες και θεσμικά κατοχυρούμενες,  εκδηλώσεις, αλυτρωτισμού, που συμπυκνώνονται ή «εκφωνούνται» στο όνομα. Η αναίρεση δε, αυτών των, δηλωτικών αλυτρωτισμού, εκφάνσεων, δεν είναι τόσο απλή, όσο προσπαθούν κάποιοι να την παρουσιάσουν, αφού εκφράζονται και μέσω του Συντάγματος των γειτόνων, η αναθεώρηση του οποίου, απαιτεί αυξημένη πλειοψηφία. Αφήστε που, η άρνηση των μέχρι τώρα κυβερνήσεων, της ΠΓΔΜ, να αφαιρέσουν τις «επιλήψιμες» διατάξεις, παρά τη ρητή δέσμευση τους, με την Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995, που, όπως υπενθύμισε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, υπερισχύει των εσωτερικών θεσμικών κανόνων, δημιουργεί εύλογες αμφιβολίες, για την ειλικρίνεια των προθέσεων.

Ερχόμαστε, έτσι, στο πολυσυζητημένο «κεκτημένο του Βουκουρεστίου», που, κάποιοι, έντεχνα, εξαντλούν σε μια υποτιθέμενη αποδοχή σύνθετης ονομασίας, με γεωγραφικό προσδιορισμό. Ελπίζουμε ότι και επ` αυτού, έχει γίνει κατανοητό, πως πρόκειται για ένα πλέγμα παραμέτρων, με άξονα τις ποικίλες εκδηλώσεις αλυτρωτισμού και τη ρητή άρση τους, αλλά και στοιχεία, όπως η δεσμευτική, με όρους Διεθνούς Δικαίου, εφαρμογή της όποιας συμφωνίας. Εν τέλει, όμως, όπως σημείωσε και  ο τομεάρχης Εξωτερικών της ΝΔ Γιώργος Κουμουτσάκος, στο Βουκουρέστι δεν υπήρξε συμφωνία, με κύρια, αν όχι αποκλειστική, ευθύνη των γειτόνων. Κατά συνέπεια, εφόσον δεν υπήρξε συμφωνία, η όποια διαπραγμάτευση ξεκινάει, αν όχι  από μηδενική βάση, πάντως χωρίς προαπαιτούμενα,  για να θυμηθούμε και τους δανειστές μας. Άρα, εκείνο που, κυρίως, μένει, από το «κεκτημένο του Βουκουρεστίου», είναι η «συνθηματική» φράση, του τότε πρωθυπουργού: «Μη λύση, μη ένταξη». Η, επ` αυτού, σαφέστατη δήλωση του νυν γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ, καταδεικνύει, εν τέλει, πως η όποια πίεση και τα όποια διλήμματα, αφορούν, πρωτίστως, το «έτερο συμβαλλόμενο μέρος» σύμφωνα και με την ορολογία της Ενδιάμεσης Συμφωνίας. Προς τι, επομένως, η τόση αντάρα;