Δεν υπάρχουν ιδέες;

  Ο διάλογος μεταξύ του καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Ξενοφώντα Κοντιάδη και του παλαίμαχου επικοινωνιολόγου Ανδρέα Δρυμιώτη, που παρατίθεται σε άλλες στήλες, σχετικά με το ενδεχόμενο διεξαγωγής ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, για την εκλογή νέας ηγεσίας, στην Κεντροαριστερά,  αναδεικνύει αυτό που τονίζαμε και χθες:

 Ότι πίσω από ένα, εκ πρώτης όψεως, διαδικαστικό ζήτημα, εκείνο που αναδεικνύεται είναι μια διαφορετική προσέγγιση, για τη μορφή του νέου φορέα. Ας μη γελιόμαστε: Πίσω από τα παραδείγματα, που παρέθεσε ο κ. Κοντιάδης (στο άρθρο του, στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ), για τις προηγμένες ηλεκτρονικά Νορβηγία και Εσθονία, που εγκατέλειψαν την ηλεκτρονική ψηφοφορία ή έθεσαν ως απαράβατη προϋπόθεση (όπως ζητούν καλή ώρα από την Χαριλάου Τρικούπη), την αυτοπρόσωπη παρουσία, σε προγενέστερο χρόνο, του ενδιαφερόμενου, έτσι ώστε να καταγραφεί ο δυνητικός ψηφοφόρος, μέσω κάποιου κωδικού αριθμού, υποκρύπτεται μια πολιτική στάση, που εκκινεί από μια καίρια διαπίστωση: Ότι η έλλειψη της προσωπικής παρουσίας, κατ` επέκταση δε της προσωπικής σχέσης του ψηφοφόρου με τον κομματικό φορέα, οδηγεί και σ` έναν αντίστοιχο τύπο κόμματος: Ένα είδος «σούπερ μάρκετ», που, αντί για ένα χώρο ιδεών, παραγωγής πολιτικής και προγράμματος, θα λειτουργεί ως «χύτρα ταχύτητας», που… όλα θα τα σφάζει, όλα θα τα μαχαιρώνει. Το είπε παραστατικά, ο βουλευτής του ΠΟΤΑΜΙΟΥ Γιώργος Αμυράς: Οι ιδέες και τα κομματικά προγράμματα δεν έχουν καμιά σημασία, αλλά μόνο οι πρακτικές απαντήσεις, σε πρακτικά προβλήματα: Προφανώς, στην αντίληψη του φέρελπι βουλευτή και παλιού συναδέλφου, τα κόμματα είναι κάτι σαν τα «Φυσιολατρικά Σωματεία», όπου η ένταξη προϋποθέτει, απλώς, την καλή προαίρεση και μια ορισμένη αντίληψη περί χρηστότητας και ηθικής, άντε και μια πρακτική αντίληψη για τη λύση αναφυόμενων προβλημάτων και όχι την ένταξη σ` ένα φορέα παραγωγής ιδεών και ενός διακριτού πολιτικού λόγου, που παραπέμπει σε μια συνολική αντίληψη, για την οργάνωση της κοινωνίας, τη διάταξη των παραγωγικών δυνάμεων και τη μορφή των παραγωγικών σχέσεων. Όλα αυτά, είτε δεν υπάρχουν, είτε δεν υπήρξαν ποτέ.

 Αν, εν πάση περιπτώσει, έχουμε φτάσει σ` ένα σημείο, όπου να… δικαιώνεται ο Φουκουγιάμα (αν και ο τελευταίος «μετέγνωσε» για την περίφημη φράση του) ή κάποιος άλλος, αλήστου μνήμης, που… ονειρευόταν την κατάργηση των κομμάτων» ή στο πλαίσιο μιας… εθνικής αναγέννησης. Αυτό, άραγε, είναι το επόμενο βήμα, προπάντων δε το όραμα ορισμένων για τη νέα Κεντροαριστερά;

 ΛΕΥΤ.  ΚΑΝΑΣ