Θυμάμαι ότι εμείς στον “Οικονομικό Ταχυδρόμο”, διεύθυνση, στελέχη, συντάκτες, συνεργάτες, ασχολούμασταν συνεχώς με τις κρίσεις σε άρθρα μας, σχόλια, αναλύσεις, έρευνες, ειδικές εκδόσεις. Όχι, δεν είχαμε καμιά έμμονη ιδέα. Παρουσιάζαμε την πραγματικότητα, η οποία ήταν κάθε πέρσι και καλύτερα. Διότι η κρίση ήταν μόνιμη: κρίση οικονομική, κρίση εθνική, κρίση κοινωνική, κρίση δημογραφική, κρίση εκπαιδευτική, κρίση στη δημόσια διοίκηση, κρίση στην οικογένεια, κρίση θεσμών και αξιών.
Το ίδιο διαπιστώνω, με απογοήτευση, και σήμερα. Δημαγωγία, λαϊκισμός, μακιαβελισμός. Όλα θυσία στο βωμό της εξουσίας, των κομματικών σκοπιμοτήτων, αναλώμασι της χώρας, της αξιοπρέπειας της χώρας, του έθνους, της συνέχισης του έθνους. Τα ίδια και τα ίδια όλοι «άδομεν» και μάλιστα των “οικιών ημών εμπιπραμένων” συνεχώς και ιδιαίτερα σήμερα.
Αυτή η νοοτροπία, ειλικρινά, με τρομάζει. Και θα εξηγήσω όσο πιο σύντομα μπορώ. Λοιπόν, στον “Οικονομικό Ταχυδρόμο” της 3ης Ιουνίου 1993 δημοσιεύθηκε ένα μνημειώδες ένθετο υπό τον τίτλο “Κρίσεις και Πρόοδος”, ένα ιστορικό οδοιπορικό με επιμέλεια του Σαράντου Καργάκου και δημοσιογραφική επιμέλεια του γράφοντος. Στο ένθετο αυτό παρουσιάζονταν αναλυτικά, με στοιχεία και “διδάγματα” η ιστορία των οικονομικών κρίσεων. Οι κρίσεις κατά την αρχαιότητα, κατά τους μέσους χρόνους, κατά τους νεώτερους χρόνους, στο σύγχρονο ελληνικό κράτος.
Στο φύλλο της 30ής Δεκεμβρίου 1993 κυκλοφόρησε ένα άλλο ένθετο υπό τον τίτλο “Ζώντας τα χρόνια της κρίσης…” σε μια προσπάθεια ερμηνείας της και με προτάσεις για την αντιμετώπισή της. Αμ δε! Παραθέτω μερικά σημεία από την εισαγωγή: «Αν θεωρήσει κανείς ότι η εγκατάσταση μέσα στην κρίση μπορεί να λειτουργήσει μόνιμα σαν τρόπος ζωής των κοινωνικών ή εθνικών συνόλων, πλανάται πλάνην επικίνδυνη… Αποδεχθήκαμε» το στασιμοπληθωρισμό, εμβολιασθήκαμε στην ιδέα των ελλειμμάτων και του χρέους, και είναι σαφές τί έχει απομείνει στην οικονομία. Οι πολιτικοί μας μάς «παίζουν» και μάς «εμπαίζουν» μέσα από τις διαδοχικές κρίσεις, και ιδού τί απέμεινε ως πολιτική τάξη στη χώρα μας…».
Και κλείναμε την εισαγωγή με κάποια δόση αισιοδοξίας, αλλά μάς «βγήκε ξινή»! Όλα αυτά το 1993. Όπως και το… το 1898, το 1983, όπως το 1973, το 1981, το 1985, το 1989, το 1992, το 1994, το 2008 και λέγοντας… Αυτά με τρομάζουν… Η απίστευτη ανευθυνότητα και μανία να …. πριονίζουμε όλοι και μάλιστα με… ηδονή το κλαρί όπου καθόμαστε.
