Αν και πιο λακωνικός, σχεδόν δωρικός, στο λόγο του, ο Τόμας Βίζερ είναι εξίσου αποκαλυπτικός, όταν αναφέρεται, στη συνέντευξη του στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής», στην ελληνική διάσταση της παγκόσμιας κρίσης, όπως είναι, νομίζουμε, η ορθή διατύπωση.
Ο πρώην, πλέον, επικεφαλής του Euroworking Group, λέει ευθέως, στη συνάδελφο Ελένη Βαρβιτσιώτη, ότι «η ελληνική κρίση δεν ήταν δημοσιονομική»! Ο κ. Βίζερ κάνει, βέβαια, τη δική του «διάγνωση», υποστηρίζοντας ότι «η βασική αιτία εντοπίζεται στη δημόσια διοίκηση της χώρας». Μια θέση, που έχει εκφραστεί από πολλούς, στο εσωτερικό της χώρας, παραβλέποντας κρίσιμες παραμέτρους, όπως η απίσχναση της εγχώριας παραγωγικής βάσης, στην οποία κάναμε λόγο, σε προηγούμενο κείμενο μας. Ίσως γιατί μια τέτοια διερεύνηση, θα μας οδηγούσε σε αρνητικές όψεις, της ένταξης μας στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα που, εν σπέρματι, εντοπίζονται και στις σχετικές αναφορές, στο 12τομο αυτοβιογραφικό έργο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, για το παρασκήνιο των ενταξιακών διαδικασιών, στη δεκαετία του `70. Ούτε, επίσης, η άποψη του Νίκου Χριστοδουλάκη (που δεν είναι κανένας «αριστερός λαϊκιστής»), πως η Ελλάδα, την κρίσιμη περίοδο, είχε πρόβλημα ρευστότητας, είναι ιδιαίτερα δημοφιλής, αφού αναδεικνύει τις πρωταρχικές ευθύνες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, κάτι που, για κάποιους ισοδυναμεί με το «προπατορικό αμάρτημα».
Κυρίως, όμως, οποιαδήποτε εμβάθυνση της συζήτησης, είναι απορριπτέα, γιατί ακυρώνει τη σπέκουλα, που αδικεί και δυσφημεί την ίδια τη χώρα, εμφανίζοντας την ως το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης. Επιμένουν δε, με μια διάθεση μαζοχισμού, σε αυτή την «αυτοκαταγγελτική» ρητορική, αγνοώντας ότι ακόμη και ισχυρά κράτη-μέλη, της «ευρωπαϊκής οικογένειας», όπως η Ιταλία, κατά κύριο λόγο, αλλά και η Γαλλία-και όχι μόνο- αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα, με υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα, αλλά και δυσθεώρητο χρέος που, υπό τις συνθήκες του 2009, θα έπρεπε να οδηγήσουν και τις δύο χώρες, σε Μηχανισμό Επιτήρησης, δηλαδή σε Μνημόνια. Ούτε έχει δοθεί μια πειστική εξήγηση, γιατί, αφού η χώρα μας είχε τέτοια χάλια και επί της ουσίας είχε «πτωχεύσει», οι περίφημες αγορές, αμείλικτες όπως τις παρουσιάζουν οι εγχώριοι θαυμαστές τους, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να καλύψουν τις υπεραυξημένες δανειακές ανάγκες της χώρας μας, για το 2009, ενώ ακόμη και στις αρχές του 2010, παρά την αυτοκαταστροφική ρητορική του διδύμου Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου, πρόσφεραν στη χώρα μας, υπερτριπλάσια απ` ότι ζητούσαμε, με απολύτως προσιτά επιτόκια. Προφανώς κάτι παραπάνω ήξεραν…
