De facto προοδευτική αντιπολίτευση

Όποιος παρακολουθήσει προσεκτικά το τελευταίο διάστημα όσα λένε και τον τρόπο που (αντι)πολιτεύονται ο ΣΥΡΙΖΑ και το Κίνημα  Αλλαγής, μπορεί εύκολα να δει ότι τα δύο κόμματα βρίσκονται στην ίδια πλευρά της όχθης: όχι μόνο τυπικά, υπό την έννοια ότι οι βουλευτές αμφοτέρων κάθονται στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Πέραν αυτών, αν κανείς δει την κριτική που διατυπώνουν, θα διαπιστώσει ότι και οι δύο βλέπουν τα πράγματα από την ίδια σκοπιά, «σηκώνουν» τα ίδια θέματα, μετέρχονται πάνω-κάτω των ίδιων επιχειρημάτων και δείχνουν ότι συγκροτούν de facto –ανεξαρτήτως των προθέσεων των ηγεσιών τους- την λεγόμενη «προοδευτική αντιπολίτευση». 

Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινής, ο ΣΥΡΙΖΑ, ξεπερνώντας την εύλογη μετεκλογική αμηχανία, έκανε το ίδιο ευθύς εξαρχής. Ωστόσο το Κίνημα Αλλαγής πήγε σε εκλογές εγγυώμενο ότι «δε θα αφήσει τη χώρα ακυβέρνητη» και με νωπή την «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» ρητορική πολλών στελεχών του, ενώ μετά τις εκλογές για καιρό είχε κολλήσει στην πολιτική των «ίσων αποστάσεων». Ωστόσο, αυτό φαίνεται να αλλάζει: μάλιστα, η Φώφη Γεννηματά, σε πρόσφατη συζήτηση που ειχε, φέρεται να απέρριψε ως «υποβολιμαία» την σχετική συζήτηση, υποστηρίζοντας ότι ουδέποτε το Κίνημα  Αλλαγής είχε τέτοια πολιτική. 

Όπως και να ‘χει, το θέμα είναι τί κάνει τώρα. Η ίδια η επικεφαλής του ΚΙΝΑΛ, μιλώντας από βήματος Βουλής, έκανε λόγο για την «επιστροφή της πολιτικής». Και είναι βέβαιο ότι τα οικονομικά, εργασιακά και κοινωνικά ερείπια που θα αφήσει πίσω του ο κορωνοϊός, σε συνδυασμό με τις βαθιά «ταξικές» πολιτικές της κυβέρνησης, ενισχύουν την ανάγκη για έναν βαθιά κοινωνικό και απολύτως προοδευτικό πολιτικό λόγο. Και, όσο αυτονόητο φαινόταν αυτό για τον ΣΥΡΙΖΑ, τόσο μη αυτονόητο ήταν για το Κίνημα Αλλαγής, αν συνυπολογίσει κανείς την ισχυρή φιλονεοδημοκρατική και αντι-ΣΥΡΙΖΑ τάση που βρίσκεται στο εσωτερικό του.  

Όπως και να έχει, η μετατόπιση του Κινήματος Αλλαγής είναι δεδομένη και οφθαλμοφανής. Αυτό, όμως που μένει να φανεί είναι αν η πολιτικές συμπτώσεις των προοδευτικών κομμάτων μπορούν να «γεννήσουν» κάποιες εξελίξεις, με δεδομένο το περιβάλλον απλής αναλογικής που θα προκύψει από τις επόμενες κάλπες –οψέποτε αυτές γίνουν. Αυτό, είναι ένα ερώτημα που παραμένει ανοιχτό. Και το κατά πόσον η απάντηση θα είναι θετική θα εξαρτηθεί (και) από το πόσο βαθιά ταξική και νεοφιλελεύθερη πολιτική θα ασκήσει η κυβέρνηση από εδώ και στο εξής.