Της Ελένης Τσερεζόλε
Υπάρχουν μερικά πράγματα που είναι μοναδικά στην πολιτική σκηνή της χώρας μας. Που δεν τα βρίσκουμε αλλού. Όπως για παράδειγμα το είδος του πολιτικού που αντιπροσωπεύει ο αντιπρόεδρος της ΝΔ, Άδωνις Γεωργιάδης. Ο οποίος με την ίδια ευκολία που προωθεί τα βιβλία του σε εκπομπές τηλεπωλήσεων (και ψόγος ουδείς στο θέμα αυτό), προχωρά και στην ανάλυση της πολιτικής σκηνής, κατακεραυνώνοντας «τον Τσίπρα, τον ΣΥΡΙΖΑ, την Αριστερά» με έναν ορμητικό, εμφυλιοπολεμικού περιεχομένου, λόγο. Χωρίς κανενός είδους αναστολή, χωρίς καμία επιφύλαξη. Επενδύοντας, αντιθέτως, στον ακραίο λόγο, στην υπερβολή, στους υψηλούς τόνους, στην ολομέτωπη σύγκρουση. Και βρίσκοντας μεγάλη αποδοχή καθώς οι υποστηρικτές του είναι πολλοί ενώ πλέον έχει καταφέρει να εγγράψει το ύφος του στο κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, δημιουργώντας όχι απλά το δικό του διακριτό ρεύμα αλλά δίνοντας και τον αντιπολιτευτικό τόνο. Εθνικισμός, λαϊκισμός, ξενοφοβία, εσωστρέφεια. Παρεμβαίνει παντού και πάντα, είναι διαρκώς πρόθυμος και διαθέσιμος για δήλωση ή συνέντευξη στους δημοσιογράφους, ο «Άδωνις» τείνει πλέον να γίνει το «σήμα κατατεθέν» της νέας Δεξιάς στη χώρα μας, επισκιάζοντας ακόμη και τον πρόεδρο της ΝΔ, τον Κυριάκο Μητσοτάκη που και «βαρύ» όνομα φέρει και διαθέτει και σημαντικό προσωπικό μηχανισμό.
Ο τρόπος που τοποθετείται πόρρω απέχει από εκείνον π.χ. του άλλου αντιπροέδρου Κ. Χατζηδάκη ή του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου, Ν. Δένδια. Μιλάει «λαϊκά» και άκρως επιθετικά. Τα επιχειρήματά του περιέχουν πάντα «εχθρούς» και περιφρόνηση για τους «απέναντι» και είναι γεμάτα αξιολογικές κρίσεις. Μπορεί, εκ πρώτης όψεως, να μην μοιάζουν «ιδεολογικά» αλλά εκφράζουν συγκεκριμένη ιδεολογία – και μάλιστα την πιο επικίνδυνη, εκείνη της ισοπέδωσης κάθε πολιτικού λόγου και εξοστρακισμού κάθε λογικής επιχειρηματολογίας. Για όλα φταίνε οι «ΣΥΡΙΖαίοι», οι «ψεύτες», που έχουν το θράσος να κυβερνάνε ακόμη. Προχθές προσκεκλημένος στην πρωινή ζώνη της δημόσιας τηλεόρασης, απαντώντας σε ερώτηση για το χρόνο των εκλογών, έδωσε μια, επιφανειακά, διόλου ‘πολιτική’ απάντηση: «τους αρέσουν τα ακριβά αυτοκίνητα», «έχουν κολλήσει στις καρέκλες τους», κοκ, προσθέτοντας ότι «θέλουν να τα απολαύσουν για άλλους έξι μήνες». Κρίνει άραγε εξ ιδίων; Άγνωστο. Το θέμα είναι ότι ο τρόπος του, η παρουσία του έχουν δημιουργήσει σχολή: ακόμη κι εκτός ΝΔ, γιατί τα ίδια επιχειρήματα τύπου «έχουν κολλήσει στις καρέκλες τους», χρησιμοποιεί και το ΚΙΝΑΛ. Και όχι μόνο. Πολλοί και πολλές «έχουν πάθει Άδωνη» κάνοντας την πολιτική σκηνή να μοιάζει με τσίρκο: φώτα, μουσική, πάμε…
