ΑκριβΩς Οπως έγινε με την προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής για την Δικαιοσύνη και την Διαφθορά (που τώρα συνεχίζεται και υπόσχεται/απειλεί να συνεχιστεί παρέχοντας θέαμα και ακρόαμα επί καιρό στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας…), έτσι θαρρούμε πως θα συμβεί και με την μαγνητοφωνημένη/υποκλαπείσα/μπουμπουνισμένη μέσω WikiLeaks συζήτηση Πολ Τόμσεν – Ντέλιας Βελκουλέσκου (Velculescu, Ρουμάνα είναι η γυναίκα, το Velkouleskou ήταν δυσάρεστη μεταγραφή-αντιδάνειο απο Ελληνικής έμπνευσης χέρι…) για την Ελλάδα, το Μνημόνιο-3 και την αξιολόγησή του/μας.
Δηλαδή; Δηλαδή εν πρώτοις θα χαθούμε στην επίκληση “υψηλών” αρχών: ζήσαμε την συζήτηση περί ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης ή περί απορρήτου των δικογραφιών στην πρώτη περίπτωση, ζούμε τώρα την συζήτηση περί υποκλοπών η περί του αν νομιμοποιούνται οι άνθρωποι του ΔΝΤ “να μιλούν έτσι” (με φόντο το άλλο στερεότυπο, του κακού μπάτσου/ΔΝΤ – καλού μπάτσου/ΕΕ).
Ύστερα θα έχουμε τον ΕλληνοΕλληνικό πόλεμο για το ποιές ήταν/είναι οι κρυμμένες προθέσεις του ενός και του άλλου: θέλει η Αντιπολίτευση (ο Βαγγέλης Βενιζέλος, συν η ΝΔ που προσήλθε) να υπονομεύσει την αξιοπιστία της Κυβέρνησης αφού άνθρωπός της – ο Δημ. Παπαγγελόπουλος – πάει να καθοδηγήσει ως υπουργός την Δικαιοσύνη; θέλει η Κυβέρνηση να υποσκάψει την Αντιπολίτευση (ο Παπαγγελόπουλος ήταν “δικό τους παιδί”, των Νεοδημοκρατών) και να δείξει ότι εκείνοι ήταν εγγύτερα στις παρεμβάσεις και τις διαπλοκές; Και τώρα, πάλι: θέλησε η Κυβέρνηση να στήσει παγίδα “τύπου Βαρουφάκη/2015” προκειμένου να φέρει την διαπραγμάτευση στα άκρα; σπεύδει η Αντιπολίτευση να στηρίξει θέσεις ΔΝΤ ώστε να χαλάσει την ισορροπία που μόλις κέρδιζαν με τους “εταίρους” οι κυβερνητικοί;
Θα μας επιτραπεί να καταθέσουμε, ίσως κάπως απλοϊκά, την άποψη ότι – ΕΙΔΙΚΑ υπό τις σημερινές συνθήκες! – ένα αντανακλαστικό συλλογικής επιβίωσης υπαγορεύει να προσπαθήσουμε να μην αλληλοφαγωθούμε (και) μ’ αυτά. Ακριβώς επειδή η προσφυγική/μεταναστευτική κρίση μας έχει δώσει διαπραγματευτικό χώρο και goodwill/καλή προαίρεση απο μέρους των “εταίρων” (όχι, όχι γιατί μας ηγάπησαν ή επειδή μας εξετίμησαν, αλλά επειδή μας χρειάζονται για να αποσβέσουμε τους κραδασμούς του προσφυγικού στις δικές τους χώρες), θα ήταν εξαιρετικά κοντόφθαλμο να τα σπαταλήσουμε, τώρα, πάλι, χτίζοντας αδιέξοδα στην διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Η Κυβέρνηση θα το καταλάβει αυτό, φοβούμεθα, με τον δύσκολο τρόπο: κινδυνεύει να πλησιάσει πάλι στην κόκκινη ζώνη της χρεοκοπίας/του Grexit, ακριβώς όπως (κυνικά/κακοπροαίρετα) περιέγραφε ο Πολ Τόμσεν! Όμως και η Αντιπολίτευση χρειάζεται να συμφωνήσει με τον εαυτό της: γι’ αυτήν προέχει να κερδίσει 2-3% ακόμη στα γκάλοπ ή να μην σπρώξει de facto την χώρα στην ζώνη κινδύνου;
Μπορούμε να μην φαγωθούμε (και) γύρω απ’ αυτά; Ας το σκεφθούν οι άρχοντές μας…
