Σηκώστε τα μανίκια για να ξεπεράσουμε την κρίση
ΠΡΕΠΕΙ ο κόσμος να το καταλάβει ότι αν εμείς, ο λαός, δεν πάρουμε την υπόθεση ΣΩΤΗΡΙΑΣ της χώρας στα χέρια μας, φως στο τούνελ της ανάπτυξης δεν πρόκειται να δούμε ποτέ.
ΜΗΝ περιμένετε να μας σώσουν οι ξένοι δανειστές, η Μέρκελ ή ο Σόιμπλε… Μην περιμένετε να μας σώσει και καμία κυβέρνηση, γιατί η χώρα είναι ΥΠΟΔΟΥΛΩΜΕΝΗ και οι κατακτητές μας δεν επιτρέπουν σε κανένα Έλληνα πολιτικό να κάνει κουμάντο στη χώρα μας και ας τον ψηφίσει ακόμα και εκατό φορές ο ελληνικός λαός. Μόνο διάφορες… ψιλοαντιρρήσεις, λίγη κουβεντούλα, για το θεαθήναι μας επιτρέπουν οι ξένοι, για να μπορούν να λένε ότι η Δημοκρατία στη χώρα μας δεν έχει ακόμα καταργηθεί εντελώς.
ΘΑ μας πείτε ίσως, όταν είναι έτσι τα πράγματα, τι μπορεί να κάνει ο λαός;
ΠΟΛΛΑ αγαπητοί φίλοι μπορούμε να κάνουμε και πρώτα από όλα να… μονιάσουμε. Να σταματήσουμε να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας και κυρίως οι πολιτικοί μας να αποφασίσουν μια κοινή γραμμή, τουλάχιστον στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος και όταν με το καλό περάσει η μπόρα, ή η καταιγίδα, τότε έχουμε καιρό να… «ξαναβγάλουμε» τα μάτια μας! Το να είμαστε όμως όλοι πεινασμένοι και να βαδίζουμε προς τον γκρεμό, τι αξία μπορεί να έχει η αλληλοφαγωμάρα μας;
ΕΠΕΙΤΑ πρέπει να στρωθούμε όλοι στη δουλειά. Και ας μην πληρωνόμαστε στην αρχή…
ΤΟ 1945, που το Αργοστόλι ήταν κατεστραμμένο, κυρίως από τους βομβαρδισμούς και οι δρόμοι κλεισμένοι από τα ερείπια, ο τότε δήμαρχος Παναγής Αντύπας ξέρετε τι έκανε;
ΦΩΝΑΞΕ τον Πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Κεφαλονιάς, τον μακαρίτη Νικόλαο Μινέτο έναν άντρακλα 2 μέτρα μπόι, που έβαζε στην παλάμη του μια μεγάλη πρόκα 8-10 εκατοστά μήκος και την κάρφωνε σε ένα ξύλο(!!!), χωρίς σφυρί, μόνο με τη δύναμη του χεριού του, καταλαβαίνετε πόσο σκληρή ήταν η παλάμη του και δυνατό το χέρι του από την πολύ δουλειά – και τον πρόεδρο των φορτηγατζήδων, τον Κώστα Πετράτο και τους είπε: «Ξέρω πώς είστε άνεργοι, ξέρετε πως η πόλη μας από τους βομβαρδισμούς είναι ερειπωμένη, ξέρετε πώς ο δήμος δεν έχει φράγκο, ελάτε με τα συνεργεία σας, να δουλέψετε τζάμπα, να ανοίξουμε τους δρόμους να φτιάξουμε την πόλη μας – από τα 1.800 σπίτια τα 450 ήταν ερείπια – και όταν πιάσει λεφτά ο Δήμος θα αρχίσει να σας πληρώνει …».
ΚΑΙ έτσι και έγινε. Πήγαν οι κτίστες και οι φορτηγατζήδες, καθάρισαν τους δρόμους, σήκωσαν τα μπάζα, ξανάφτιαξαν πολλά σπίτια και σε δύο χρόνια η πόλη έγινε αγνώριστη και τα ταμεία του Δήμου γέμισαν λεφτά…
ΣΗΜΕΡΑ η χώρα μας δεν βρίσκεται στο σημείο του Αργοστολίου, υπάρχουν όμως πολλά μικρά προβλήματα, που αν λίγο προσπαθήσουμε όλοι, θα τα λύσουμε.
ΝΑ σας πούμε μερικά απλά: Πόσο θα μας στοιχίσει να βάψουμε με ασβέστη τα πεζοδρόμια έξω από τα σπίτια μας; Τίποτε! Πόσο θα μας στοιχίσει να κόψουμε τα χορτάρια στα ρείθρα των πεζοδρομίων; Τίποτε! Πόσο θα μας στοιχίσει να κλαδέψουμε τα δέντρα του Δήμου έξω από τις αυλές ή τις πολυκατοικίες; Τίποτε!
ΚΑΙ πόσο θα μας στοιχίσει, όλοι μαζί, να καθαρίσουμε τα ελεεινά και τρισάθλια σε εμφάνιση κλειστά μαγαζιά που υπάρχουν σε όλη τη χώρα; Μια μέρα προσωπικής δουλειάς; Δύο το πολύ. Ε και λοιπόν τι θα χάσουμε;
ΕΤΣΙ όμως με τόσο απλά πραγματάκια θα αλλάξουν όψη οι πόλεις μας και θα είναι προς μεγάλο όφελος του τουρισμού μας.
ΕΠΙΣΗΣ, τόσο δύσκολο είναι να πάμε να καθαρίσουμε από τα ξερά χόρτα τα χωραφάκια μας για να μην ξελαμπαδιάσουμε τώρα το καλοκαίρι;
ΑΜ το άλλο: Πόσο θα κοστίσει στις ταβέρνες και στα εστιατόριά μας να βάλουν ένα άσπρο τραπεζομάντηλο και κυρίως να σταματήσουν κάποιοι κακοί επαγγελματίες να… κλέβουν τους πελάτες τους;
ΤΟΣΟ δύσκολο είναι όταν περνάει έξω από το σπίτι μας ένας τουρίστας, ιδρωμένος το καλοκαίρι, να του προσφέρουμε ένα παγωμένο ποτήρι νερό, για να… ξανάρθει και του χρόνου μαζί με τους φίλους του;
ΣΑΣ είπαμε μερικά απλά πράγματα, που δεν χρειάζονται λεφτά για να γίνουν.
ΚΑΛΗ ΔΙΑΘΕΣΗ χρειάζεται και κάποιος να βάλει τον κόσμο να «δουλέψει» για το γενικό συμφέρον…
«Κ»
