Μπορεί/θέλει ο Έλληνας αληθινά να συνεργασθεί;

Βρεθήκαμε προ ημερών σε μια διοργάνωση της Ελληνικής Ένωσης Διοίκησης Επιχειρήσεων, που απευθύνεται στους μάνατζερς, στα στελέχη των επιχειρήσεων. Μια διοργάνωση που αφορούσε τον κόσμο της επιχειρηματικής ηγετικότητας. Το ενδιαφέρον ήταν ότι, ειδικά φέτος, χτίστηκε η συζήτηση τού – όπως και να το κάνει κανείς – ιδιαίτερου αυτού κοινού γύρω μιαν ολόκληρη συζήτηση που αναζήτησε αφενός το αν “ο Έλληνας μπορεί αληθινά να συνεργασθεί“, αλλά και πώς μέσα από την συλλογικότητα μπορεί να εκφρασθεί “η δύναμη του ενός“.

Πήρε η μελέτη αυτή, που έτρεξε η MRB μαζί με την ΕΕΔΕ αλλά και την Πάντειο, την βασική έννοια της συνεργασίας και επεδίωξε να δει πώς την “οικοδομούν”, με ποια βάση και γύρω από ποιές αξίες αφενός όσοι απαρτίζουμε το “γενικό κοινό”, αφετέρου ο κόσμος των στελεχών. Να βλέπει κανείς την συνεργασία ως επιδίωξη αποτελέσματος, ή με βάση τις προϋποθέσεις της; Στο γενικό κοινό το αποτέλεσμα αναφέρεται ως κυρίαρχο από 61% των ερωτώμενων, στον κύκλο των μάνατζερ από το 80%. Οι (ανθρώπινες) προϋποθέσεις προτάσσονται για το γενικό κοινό κατά 29%, για τους μάνατζερ κατά 18% μόνον. Ή πάλι να την προσεγγίσει την συνεργασία γύρω από τα πρακτικά οφέλη της, ή με βάση μιαν αξιακή προσέγγιση; Εδώ το “γενικό κοινό” επιμερίζεται 50/50, ενώ στα στελέχη το 74% “πέφτουν” από τα πρακτικά οφέλη, μόνον το 26% στην αξιακή προσέγγιση.

Πάμε τώρα στον ρόλο της συνεργασίας ως μιας μεταξύ διαφόρων αξιών στην εποχή της κρίσης . Την συναντά κανείς στην τρίτη μόνο θέση των προτεραιοτήτων – με προτασσόμενη την αξιοκρατία και την κοινωνική ευαισθησία μεταξύ του γενικού κοινού – αλλά στον συνολικό χώρο των μάνατζερ. Όμως, στο γενικό κοινό ψηλά βρίσκεται και η έννοια “αξιοπρέπεια”. Ενώ κι στις δυο κατηγορίες, η έννοια “ποιότητα” δεν διεκδικεί ιδιαίτερο ρόλο. Άμα, τώρα, διακρίνει κανείς τον μαγικό κόσμο των μάνατζερ σε απλά στελέχη και σε εκείνα με διευθυντικούς ρόλους, στους πρώτους η κοινωνική ευαισθησία βρίσκεται αμέσως μετά την συνεργασία, ενώ στον χώρο των διευθυντών συναντάται πολύ χαμηλότερα…

Μπορεί λοιπόν στην δημόσια συζήτηση όλοι να σπένδουν στην συνεργασία. Μπορεί την διάθεση αυτοκριτικής, τον αυτοσεβασμό, την ματιά προς τον εαυτό μας ως ρίζα της εμπιστοσύνης να έδειξε ο Πρόεδρος του ΕΕΔΕ Κ. Λαμπρινόπουλος ως προϋπόθεση να γίνει κατανοητή η έννοια του “συν” στην σημερινή Ελλάδα – και να λειτουργήσει. Μπορεί η διαδικασία του “μαζί”, για τον Πρόεδρο του ΣΕΒ Θόδωρο Φέσσα, να έγκειται στο να μπει πλέον το άλογο μπρος από το κάρο, με αναγνώριση αυτής της ανάγκης (αντί για το αντίθετο που έως τώρα ισχύει…), απ΄ όλους τους συντελεστές της κοινωνικής και οικονομικής ζωής.

Όμως, με τα στοιχεία που είδαμε παραπάνω, η απόσταση ανάμεσα σε θεωρητικό αίτημα της συνεργασίας και πρακτική της αναζήτηση δείχνει να παραμένει σημαντική.