Είναι απ` τις λίγες φορές, που συμφωνούμε με τον Γιάννη Πρετεντέρη. Αναφερόμαστε στο σχόλιο του, για τους ολίγιστους ηγέτες στην Ευρώπη, που, παρά τις βαρύγδουπες δηλώσεις, αποδείχθηκαν παντελώς ανέτοιμοι, για να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις από το BREXIT.
Πράγματι, όπως επισημαίνει και ο γνωστός αρθογράφος, οι Ευρωπαίοι ηγέτες, σε όλα τα επίπεδα, εμφανίστηκαν πλήρως αιφνιδιασμένοι, από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, διαψεύδοντας έτσι, μεταξύ άλλων, το μύθο της δήθεν προνοητικότητας τους. Οι άνθρωποι είχαν πιστέψει, άγνωστο για ποιο λόγο, ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ψηφίσουν οι Βρετανοί πολίτες υπέρ της εξόδου και γι` αυτό δεν είχαν εκπονήσει το παραμικρό σχέδιο. Πρόσθετη απόδειξη, η πολυγλωσσία και οι αντικρουόμενες απόψεις, ως προς την αντιμετώπιση της νέας πραγματικότητας. Αναρωτιόμαστε εύλογα, μετά απ` αυτά που βλέπουμε, αν ήταν το ίδιο «προετοιμασμένοι» και για το ενδεχόμενο ενός δικού μας GREXIT. Μήπως, εν τέλει, τους υποτιμήσαμε το περασμένο καλοκαίρι;
Όπως και αν έχει, καταλήγουμε στη θλιβερή διαπίστωση, πως έχουμε μια ευρωπαϊκή ηγεσία, τόσο στο επίπεδο της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, όσο και σ` εκείνο των κρατών-μελών, που θυμίζει το γνωστό στίχο «εμετρήθησαν, εζυγίσθησαν και ευρέθησαν λειψοί». Είναι τέτοιο το επίπεδο της σημερινής ευρωπαϊκής ηγεσίας, θεσμοθετημένης ή άτυπης, ώστε η «άχρωμη και άοσμη» κα. Μέρκελ, μια «χρυσή μετριότητα» που θα πέρναγε παντελώς απαρατήρητη σε άλλες εποχές, να φαντάζει «πολιτικός γίγας», ξεχωρίζοντας όπως «ο μονόφθαλμος ανάμεσα στους τυφλούς». Σε αυτό το «θέατρο σκιών», των ολίγιστων, παθητικών, μοιραίων και άβουλων ηγετών, αποτελεί αντιπροσωπευτικό «δείγμα γραφής», ο υπερεκτιμημένος στα καθ` ημάς-άγνωστο γιατί-θεωρούμενος και «φιλέλληνας» (άλλο μυστήριο και τούτο) πρόεδρος της Κομισιόν, ο οποίος, πέρα από την «ευελιξία» του, που του επιτρέπει να αλλάζει γνώμη με ταχύτητα δευτερολέπτων, το μόνο που κάνει (κάτι είναι κι αυτό βέβαια…) είναι να «προσφέρει θέαμα», με τη διαχυτικότητα του, που δεν εξαιρεί ούτε αυτόν τον κ. Φάρατζ….
Είναι προφανές, ως εκ τούτου, πως δεν είναι μόνο η πολιτική, της εξουθενωτικής, όσο και αναποτελεσματικής λιτότητας, ή το μοντέλο λειτουργίας, που αποξενώνει τους πολίτες από το θεσμικό οικοδόμημα της Ευρώπης, αλλά απαιτείται και η ανάδειξη νέων ηγεσιών, που να εμπνέουν, να καθοδηγούν και να διαμορφώνουν τα γεγονότα, αντί να τα παρακολουθούν ασθμαίνοντας. Ως προς αυτό, έχει απόλυτο δίκιο, η Πολωνή πρωθυπουργός…
