«Περιέργως αντέχει ακόμα». Η διαπίστωση κορυφαίου στελέχους, του νεοσύστατου ΣΥΝ, στις παραμονές των εκλογών του Ιουνίου 1989, για τις δημοσκοπικές καταγραφές, που έδειχναν μια αξιοσημείωτη αντοχή του ΠΑΣΟΚ, παρά τον ορυμαγδό επιθέσεων και την εκτός ορίων σκανδαλολογία, έμελλε να επιβεβαιωθεί στην κάλπη.
Το ΠΑΣΟΚ όντως άντεξε, έστω και αν μετατοπίστηκε, μετά από οκτώ χρόνια αδιάλειπτης κατοχής της εξουσίας, στη δεύτερη θέση, αλλά κάθε άλλο παρά εξαϋλώθηκε, σύμφωνα με τις μαξιμαλιστικές προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί στο νεοσύστατο σχήμα. Που πόνταραν στην κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, ώστε να γίνουν αυτοί «χαλίφης στη θέση του χαλίφη», να καταστούν δηλαδή ο εναλλακτικός πόλος διακυβέρνησης, η κυρίαρχη δύναμη στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο.
Θεμιτός ο στόχος, αθέμιτες οι μέθοδοι. Τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα, για τους ενοίκους της Θεμιστοκλέους, όπου ήταν τα γραφεία του σχήματος, με το σχηματισμό της κυβέρνησης Τζαννετάκη, όπου ο ΣΥΝ συνέπραξε με τη συντηρητική παράταξη. Οσο και αν η ηγεσία του ΣΥΝ επιχείρησε να δικαιολογήσει την αφύσικη συνεργασία , με την ανάγκη της κάθαρσης και της αποφυγής του ενδεχομένου παραγραφής, ή ακόμη περισσότερο με σοφίσματα του τύπου «μας ενώνει το αίμα» του εμφυλίου, η επιλογή αυτή δεν έγινε δεκτή από τον αριστερό κόσμο, ενώ αντιμετωπίστηκε ως casus belli από τον κόσμο της προοδευτικής παράταξης.
Το αποτέλεσμα αυτής της αποδοκιμασίας ή, έστω, αδυναμίας κατανόησης αποτυπώθηκε στο αποτέλεσμα της νέας εκλογής, το Νοέμβριο του 1989, μετά την αυτόβουλη διάλυση της Βουλής, από τους κυβερνητικούς εταίρους. Οπου το ΠΑΣΟΚ, παρά το καθεστώς υποδικίας, στο οποίο είχαν περιέλθει ο ηγέτης και ιδρυτής του, αλλά και στελέχη του, παρά δηλαδή το καθεστώς οιονεί ομηρείας, κατάφερε να αυξήσει, έστω και οριακά, τις δυνάμεις του. Αντίστοιχη οριακή μείωση παρουσίασε ο ΣΥΝ, από το, ούτως ή άλλως διόλου ικανοποιητικό ποσοστό του προηγούμενου Ιουνίου.
Το μήνυμα ήταν κάτι παραπάνω από σαφές και οι πιο οξυδερκείς από το χώρο του ΣΥΝ, το έλαβαν και άρχισαν να το διατυπώνουν από το βράδυ εκείνης της εκλογικής αναμέτρησης. Οσοι έτυχε να βρίσκονται στο Ζάππειο εκείνο το βράδυ, θα θυμούνται, επί παραδείγματι, τον Μίμη Ανδρουλάκη, που είχε πρωταγωνιστήσει στην εναντίον του ΠΑΣΟΚ εκστρατεία, να κάνει λόγο για προγραμματική συνεργασία. Αργότερα ο ίδιος, θα εξειδικεύσει ακόμη περισσότερο την πρόταση του, σε βιβλίο, υπό τον τίτλο «ΜΕΤΑ», όπου έκανε λόγο για «αστερισμό κομμάτων». Για μια σύμπραξη, δηλαδή, ευρύτερων προοδευτικών δυνάμεων, με κατά περίπτωση σχήματα συνεργασίας, που δε θα αναιρεί την αυτοτέλεια των επιμέρους κομματικών οργανισμών.
Η πρόταση εκείνη άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση και εκτός Ελλάδας, τη λύση όμως έδωσε η ίδια η ζωή.
