Οι εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια από την εθνεγερσία, προσφέρουν μια ευκαιρία, για ένα δημιουργικό αναστοχασμό του παρελθόντος και της πορείας μας.
Μπορεί να το δει κανείς και ως άσκηση αυτογνωσίας. Μακριά, ασφαλώς, από οποιαδήποτε έπαρση ή αίσθηση «περιούσιου έθνους», αλλά και χωρίς χαμηλό αίσθημα αυτοεκτίμησης, που φτάνει στα όρια του μαζοχισμού. Μερικοί έφτασαν στο σημείο να «επιπλήξουν» τον πρωθυπουργό διότι «τόλμησε» να αναφερθεί στις προωθημένες αλλαγές, στο θεσμικό-συνταγματικό πεδίο, που όντως έφεραν το νεοσύστατο-και ακρωτηριασμένο σ` εκείνη τη φάση-ελληνικό έθνος, στην πρωτοπορία, έναντι των πιο προηγμένων εθνών-κρατών.
Ειλικρινά δεν κατανοούμε αυτού του είδους τη συμπλεγματική συμπεριφορά, απέναντι σε πτυχές της διαμόρφωσης του έθνους μας, που έχουν προκαλέσει τον έπαινο των ξένων. Δεν είναι αλήθεια, ότι τα τρία Συντάγματα του επαναστατημένου Γένους (Επιδαύρου, Αστρους, Τροιζηνίας) που διαμορφώθηκαν εν «ώρα πολέμου», χωρίς καν να υπάρχει οργανωμένη κρατική συγκρότηση, προκαλούν μέχρι σήμερα θαυμασμό, για την αρτιότητα της δομής και την ενσωμάτωση των πιο πρωτοποριακών ιδεών, των ανερχόμενων αστικών στρωμάτων;
Δεν είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα υπήρξε πρωτοπόρος στην καθιέρωση της καθολικής ψήφου (πλην των γυναικών) από το 1864 κιόλας, όταν στα πιο προηγμένα ευρωπαϊκά κράτη το σχετικό δικαίωμα αναγνωριζόταν μόνο σε όσους διέθεταν υψηλά εισοδήματα; Η μήπως πρέπει να σβήσουμε απ` τη μνήμη μας την εποποιϊα της αντίστασης στην τριπλή κατοχή του 1941-44;
Δεν ξέρουμε αν και γιατί κάποιοι μισούν ότι πατούν και αναπνέουν. Πάντως, δε συνιστά άσκηση αυτογνωσίας η αυτοϋποτίμηση, το να έχουμε εμείς χειρότερη εικόνα για τους εαυτούς μας, απ` ότι έχουν οι άλλοι για μας. Η ύπαρξη ενός τέτοιου διαχρονικού και διϊστορικού συμπλέγματος κατωτερότητας, καθιστά ευεξήγητη και τη σημερινή στάση του ίδιου κύκλου προσώπων. Η προτροπή για οικειοθελή παραίτηση από την άσκηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, αποτελεί μοναδικό φαινόμενο, για ένα σύγχρονο , συντεταγμένο ευρωπαϊκό κράτος.
Μια τέτοια νοοτροπία, που εξικνείται μέχρι του σημείου να θεωρείται θεμιτή η παραίτηση από την άσκηση εθνικής κυριαρχίας, προκειμένου να διασφαλιστεί η ειρήνη, προσιδιάζει σε κράτη μειωμένης κυριαρχίας, κράτη που λίγο απέχουν από τις «μπανανίες» ή αισθάνονται ως μια μεταμοντέρνα αποικία. Αυτά είναι τα διδάγματα από το 1821;
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
