Της Έφης Μιχελάκη από την Κυριακάτικη Kontranews
H αλήθεια είναι πως διαπιστώνεται μια μεγάλη δυσκολία σε περίπτωση που θέλει κανείς να αποτυπώσει σε πραγματικές διαστάσεις την κατάσταση που βιώνουμε τους τελευταίους μήνες, η οποία χαρακτηρίζεται από έντονα αρνητικά συναισθήματα, όπως είναι ο φόβος, η αγωνία, και πολλές φορές η απόγνωση. Σίγουρα πρόκειται για μια εξαιρετικά περίπλοκη διαδικασία και αρχικά θα ήθελα να απεμπολήσω κάθε είδους απαξίωση για τον ίδιο τον ιό, ο οποίος είναι εδώ, ιδιαίτερα αισθητά και δεν κάνει διαχωρισμούς, απλά απειλεί το σημαντικότερο αγαθό, που δεν είναι άλλο από την υγεία όλων μας. Έτσι καλούμαστε μαζί να αντιμετωπίσουμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση με εγρήγορση και να αλλάξουμε τον τρόπο της ζωής μας σε μεγάλο βαθμό για να τηρήσουμε τα απαραίτητα μέτρα προστασίας. Μπήκε ανάμεσα μας η μάσκα, τηρήσαμε τις αποστάσεις ασφαλείας, στερηθήκαμε την αγκαλιά των αγαπημένων μας και πολλά ακόμα που συνθέτουν ένα διαφορετικό, πολύ πιο σκληρό σκηνικό. Πολλές φορές ως πολίτες με βούληση, συναίσθηση, και εκπληρώνοντας την ατομική μας ευθύνη, ίσως μπήκαμε στη διαδικασία να σκεφτούμε τη μάχη με το παράλογο που τις περισσότερες φορές ο νικητής είναι προδιαγεγραμμένος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, με τον αόρατο εχθρό να παραμονεύει, το παράλογο παίρνει σάρκα και οστά στη διαχείριση αυτής της κρίσης, η οποία βρίσκεται στα χέρια των υπέρμαχων της ιδιωτικής πρωτοβουλίας τη στιγμή που το δημόσιο Σύστημα Υγείας είναι αναγκαίο περισσότερο από ποτέ.
Η πλήρης απαξίωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας αποτελεί πλέον γεγονός, παρά τις κραυγές των γιατρών που καταβάλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες σε αυτήν την μάχη που μοιάζει άνιση. Οκτώ μήνες μετά και χωρίς προσλήψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, χωρίς επιπλέον κρεβάτια στις μονάδες εντατικής θεραπείας και τον ιό σε έξαρση, βλέπουμε άφαντους μέχρι χθες υπουργούς, να περιφέρονται έξω από τα νοσοκομεία της χώρας και να μιλούν για την ευθύνη κάποιων αγνώστων, τη στιγμή που οι ίδιοι στάθηκαν ανεπαρκείς. Δεν μπορεί κανείς να πάρει στα σοβαρά μια τέτοια εικόνα. Η Κυβέρνηση γνώριζε τον κίνδυνο εξάπλωσης του ιού, που αποτελεί γεγονός πια, και αντί να δράσει για τα προβλεπόμενα μέτρα, όπως για παράδειγμα τα τεστ σε όλο τον πληθυσμό, αρκέστηκε στην επικοινωνιακή διαχείριση των κρουσμάτων. Την ίδια στρατηγική ακολούθησε και με τους επιστήμονες Υγείας, απαξιώνοντας τους ταυτόχρονα, γεγονός που μπορεί να αποβεί εγκληματικό, καθώς αποτελούν την μοναδική μας ελπίδα.
Όλους αυτούς τους μήνες σταθήκαμε παρατηρητές, περιμένοντας καρτερικά, σοβαρά και αποτελεσματικά μέτρα. Αντίθετα σαν χώρα επιλέξαμε αρχικά το ανεξέλεγκτο άνοιγμα των συνόρων, χωρίς καμία ουσιαστική στήριξη του τουριστικού κλάδου, που ήταν εκτεθειμένος από όλες τις απόψεις, ενώ ταυτόχρονα δεν εξετάστηκε ποτέ η ενίσχυση του εσωτερικού τουρισμού. Επιπλέον όλοι οι επιχειρηματίες και οι εργαζόμενοι που αναγκάστηκαν να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους δεν έλαβαν καμία ουσιαστική ενίσχυση, ούτε για τις ζωτικής σημασίας ανάγκες τους.
Οι καλλιτέχνες, και γενικότερα οι άνθρωποι του πολιτισμού, ενώ έστειλαν όλα τα απαραίτητα μηνύματα με το δικό τους μοναδικό τρόπο, έφτασαν να ζουν την απόλυτη απαξίωση.
Ταυτόχρονα η διατήρηση των αποστάσεων φάνηκε και αυτή να καταστρατηγείται στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Τη στιγμή που καθημερινά χιλιάδες πολίτες χρησιμοποιούν αυτόν τον τρόπο για να μετακινηθούν, παρατηρείται ακόμα μια μεγάλη παράλειψη, από τη στιγμή που κανένα δρομολόγιο δεν σημείωσε αύξηση, γεγονός που καθιστά αδύνατο ένα βασικό μέτρο αντιμετώπισης της πανδημίας.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφερθώ, με την υπόσχεση να επιστρέψω εκτενέστερα και λόγω της ιδιότητας μου ως εκπαιδευτικού με νέο άρθρο, αποκλειστικά και μόνο στο άνοιγμα των σχολείων, τα οποία και σήμερα δεν συμβαδίζουν με το lockdown, παρά το ότι άνοιξαν χωρίς τις απαραίτητες υλικοτεχνικές υποδομές και στην πραγματικότητα βιώνουν μια βάρβαρη καθημερινότητα. Παντού ζευγάρια μάτια να σε κοιτάνε με απορία γιατί καλείσαι να βάλεις όρια, καταπιέζοντας αυτόματα την ελευθερία της έκφρασής τους.
Τέλος, δεν θα μιλήσω άλλο για την ανεπάρκεια αυτών που αρέσκονται στην καταστρατήγηση των συνταγματικά κατοχυρωμένων ελευθεριών μας. Σε αυτήν τη συγκυρία, δεν θα ήθελα να εστιάσω ούτε στην ιδιότητα μου ως μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί πρόκειται για ένα ζήτημα που μας ξεπερνάει όλους και πρέπει να γίνει αντιληπτό. Κλείνω με την ευχή να μην πάει ούτε μια ακόμα σπιθαμή του χρόνου χαμένη, για να τελειώσει γρήγορα αυτή η μάχη και να μας βρει νικητές, με τη ζωή μας και πάλι στα δικά μας χέρια.
*Μέλος της Νομαρχιακής ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία Κοζάνης
