«Αριστοκρατική» δημοκρατία

Σε ευθεία αμφισβήτηση της ίδιας της δημοκρατικής διαδικασίας, κατατείνουν οι αντιδράσεις και τα κριτικά σχόλια, για την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, ως 45ου Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών.

Επειδή δε, η πάροδος του χρόνου, οδηγεί σε άμβλυνση των εννοιών και ιστορικών αναλογιών, να υπενθυμίσουμε ότι μέχρι τώρα, τουλάχιστον στα καθ’ ημάς, η ιδέα μιας δημοκρατίας των αρίστων», όπως ονομαζόταν, όπου το δικαίωμα εκλογής θα παραχωρούνταν, ως προνόμιο, μόνο σε κάποιους «εκλεκτούς», που θα προέκυπταν μέσα από απροσδιόριστες διαδικασίες, ώστε να διασφαλίζεται η επιλογή των «αρίστων», στους φορείς άσκησης εξουσίας, εκπορευόταν από δεδηλωμένους πολέμιους του κοινοβουλευτισμού και ενεργούς υποστηρικτές της πρόσφατης δικτατορίας, όπως ο Κώστας Πλεύρης ή ο «υφυπουργός» της δικτατορίας Γεώργιος Γεωργαλάς (για να μην ξεχνιόμαστε μέρες που είναι…).

Αποτελεί για τούτο οδυνηρή έκπληξη, το ότι, έστω και με πιο εκλεπτυσμένο τρόπο και ύφος, τέτοιου είδους «αριστοκρατικές» αντιλήψεις, για τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών, εκπορεύονται από προσωπικότητες εγνωσμένου δημοκρατικού ήθους και αντίστοιχης αγωνιστικής διαδρομής. Πώς αλλιώς να αξιολογήσει κανείς, αναφορές που εκθειάζουν τον απερχόμενο Πρόεδρο, περίπου ως «προσωποποίηση» του δημοκρατικού πολιτεύματος, σε αντίστιξη προς τον διάδοχό του, που εμφανίζεται, σχεδόν κατά κυριολεξία, ως ένα «ιστορικό ατύχημα», για το οποίο, προφανώς, είναι υπεύθυνοι οι Αμερικανοί πολίτες. Διότι, για να μη δημιουργούνται παρανοήσεις, ανεξάρτητα από τις όποιες επιφυλάξεις, για το ιδιόρρυθμο σύστημα εκλογής, δεν παύει να είναι η ψήφος των Αμερικανών πολιτών, που καθορίζει και τον αριθμό των εκλεκτόρων, που λαμβάνει κάθε υποψήφιος. Εξ όσων γνωρίζουμε, άλλωστε, ούτε στις «αυθεντικές» κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, στην ήπειρό μας, αποτελεί κυρίαρχο κριτήριο επιλογής, η «ευγένεια» ή άλλα χαρακτηρολογικά γνωρίσματα του υποψηφίου. Αν ήταν έτσι, τότε θα είχαμε, στα καθ’ ημάς, Πρωθυπουργό και με ρεκόρ ψήφων, τον Χρήστο Ζαμπούνη! Να υπενθυμίσουμε, άλλωστε, σε όσους εμφανίζουν τον κ. Ομπάμα, περίπου ως τον «σύγχρονο Περικλή», ότι ο «εκλεκτός» τους διέψευσε καθ’ ολοκληρίαν τις προσδοκίες που είχε καλλιεργήσει η εκλογή του, αφού από όσα υποσχέθηκε προεκλογικά, απέμεινε μόνο η ένταξη ενός περιορισμένου αριθμού πολιτών, στο δημόσιο σύστημα υγείας. Ο «καλός αυτός άνθρωπος» ήταν που διέταξε την εν ψυχρώ εκτέλεση του Μπιν Λάντεν, αλλά και την επέμβαση στη Λιβύη, ενώ επί των ημερών του, ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο η «δικτατορία των χρηματαγορών» και διευρύνθηκαν οι κοινωνικές ανισότητες.