Καλώς τους κι ας άργησαν, θα μπορούσε να λεχθεί για όσους ανακάλυψαν τώρα, τις αρνητικές συνέπειες, από την εφαρμογή του λεγόμενου «αντιρατσιστικού» νόμου.
Κάπως αργά, βέβαια, το κατάλαβαν και χρειάστηκε , η εφαρμογή του νόμου, να πλήξει πρόσωπα, που δεν ανταποκρίνονται διόλου στο στερεότυπο του ακροδεξιού «ξενοφοβικού», για ν` αντιληφθούν τους επικίνδυνους δρόμους, τους οποίους ανοίγουν τέτοιες νομοθετικές παρεμβάσεις. Το ότι οι σχετικές διώξεις ασκήθηκαν μετά από μηνύσεις του ίδιου προσώπου, με «θητεία» σε οργανώσεις υπεράσπισης ανθρώπινων δικαιωμάτων, αποτελεί πρόσθετο στοιχείο προς προβληματισμό. Να λάβουμε, όμως, υπόψη, πως δεν είναι μόνο ο σχετικός νόμος, που οδηγεί σε διώξεις φρονηματικού χαρακτήρα. Σε αντίστοιχες «τερατογεννέσεις» οδηγούν και νομοθετικές παρεμβάσεις, που ποινικοποιούν την άρνηση της Γενοκτονίας ή του Ολοκαυτώματος. Το τελευταίο, μάλιστα, εφαρμοζόμενο σε πανευρωπαϊκή, σχεδόν, κλίμακα, με αφετηρία, φευ, την Γαλλία, αποτέλεσε εφαλτήριο για να στιγματιστούν και ποινικά, προσωπικότητες του μεγέθους του Ροζέ Γκαρωντύ, ενώ άλλοι, όπως ο, πράγματι αμφιλεγόμενος, ιστορικός Ντέiβιντ Ιρβινγκ, έφτασε μέχρι το κελί της φυλακής. Θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο, πως οι επιστημονικές απόψεις, στις οποίες εμπίπτουν και οι διαφορετικές ερμηνείες των ιστορικών γεγονότων, δεν είναι δυνατό να τίθενται υπό την κρίση των δικαστών, εναποθέτοντας στους τελευταίους, ένα βάρος που δεν τους αναλογεί. Είναι ενδεικτικό, ως προς το επίμαχο θέμα, πως οι απόψεις, που θεωρήθηκαν ποινικό αδίκημα, δεν αμφισβήτησαν την ύπαρξη του σχεδιασμού, του ναζιστικού καθεστώτος, για εξόντωση των πολιτών Εβραϊκής καταγωγής, αλλά διατύπωσαν ενστάσεις, για την έκταση του εγχειρήματος ή για το βαθμό υλοποίησης του, δεδομένου, σχεδίου. Την ίδια άποψη, άλλωστε, διατυπώνει και ο κορυφαίος-υπεράνω κάθε υποψίας-ιστορικός Ιαν Κέρσοου, στο βιβλίο του «Μοιραίες επιλογές» (εκδόσεις Πατάκη), αναφέροντας και συγκεκριμένους αντικειμενικούς λόγους, που έθεσαν εμπόδια στην υλοποίηση του σχεδίου, όπως η αποτυχία του «σχεδίου Μπαρμπαρόσα», για κατάληψη της Σοβιετικής Ένωσης, οι αχανείς εκτάσεις της οποίας, επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν για τη μαζική εκτόπιση και εξόντωση Εβραίων πολιτών.
Είναι προφανές πως τα ανωτέρω, αποτελούν «θέση αρχής» και φανταζόμαστε πως το ίδιο ισχύει και για τους όψιμα διαμαρτυρόμενους. Αναφερόμαστε δηλαδή και σε απόψεις όπως εκείνες της συγγραφέως Σώτης Τριανταφύλλου, για τη σχέση Ισλάμ και τρομοκρατίας ή του πρώην υπουργού Νίκου Φίλη, για τον αν η εξόντωση των Ποντίων, συνιστά «εθνοκάθαρση» ή «γενοκτονία». Θα το λύσουμε κι αυτό στα δικαστήρια;
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
