Αρχηγός σε ποιο κόμμα;

Αμφιβαλλουμε αν υπάρχει στα παγκόσμια χρονικά προηγούμενο, όπου μια εσωκομματική διαδικασία, εκλογής αρχηγού, να διεξάγεται χωρίς οι υποψήφιοι να έχουν συζητήσει μεταξύ τους. Κι όμως, αυτό συμβαίνει, όχι σε κάποιο περιθωριακό σχηματισμό, αλλά στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και να ήταν μόνο αυτό. Εδώ, είναι αμφίβολο αν ο νέος πρόεδρος, μετά τις 23 ή 30 Νοεμβρίου, θα βρει γραφεία, έπιπλα και φωτοτυπικά μηχανήματα, σύμφωνα, τουλάχιστον, με όσα προκύπτουν από το σχετικό ρεπορτάζ. Αλλά, πέραν του αστείου ή του τραγέλαφου, η κατάσταση στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν αφορά μόνο το μικρόκοσμο των στελεχών και μελών του, αλλά αφορά τη σταθερότητα και την προοπτική του πολιτικού μας συστήματος. Αποτελεί κοινοτοπία, αλλά θα επαναλάβουμε το προφανές, ότι, στα, δυτικού τύπου, κοινοβουλευτικά συστήματα, δεν αρκεί η ύπαρξη μιας κυβέρνησης, ακόμη κι αν αυτή ανταποκρίνεται με τον πληρέστερο τρόπο, στα καθήκοντα της και απολαμβάνει ευρείας λαϊκής εμπιστοσύνης. Ένα πολιτικό σύστημα, για να είναι πλήρες, θα πρέπει να προσφέρει την ασφάλεια της συνέχειας, άρα την προοπτική και τη δυνατότητα της εναλλαγής. Τούτο σημαίνει, πως πρέπει πάντα να υπάρχει εν δυνάμει, μια αξιωματική αντιπολίτευση, που να πείθει ότι μπορεί, αν χρειαστεί, ν` αποτελέσει πειστική εναλλακτική λύση. Με άλλα λόγια, στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, δε μπορεί να λειτουργήσει το πολιτικό σύστημα, χωρίς «ετοιμοπόλεμες εφεδρείες».

Αυτή την εναλλακτική δυνατότητα στερείται το πολιτικό μας σύστημα, στην πιο δύσκολη, μάλιστα, όσο και εύθραυστη στιγμή της νεότερης ιστορίας μας, εξαιτίας της, σχεδόν, κωμικοτραγικής κατάστασης, στην οποία έχει περιέλθει η ΝΔ. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τη φυσιολογική κατάσταση αμηχανίας και ακολουθεί μια εκλογική ήττα και μάλιστα βαριά που, συνήθως, οδηγεί σε μια δημιουργική αναζήτηση, αλλά για μια εικόνα πλήρους αποσύνθεσης, σε όλα τα επίπεδα. Η αδυναμία των υποψηφίων, να βρουν μια κοινά αποδεκτή ημερομηνία, για την πραγματοποίηση μιας, έστω, Εθνικής Συνδιάσκεψης, όπου θα βρίσκονταν ενώπιος-ενωπίω, τη στιγμή που είχαμε την πιο μακρά προεκλογική περίοδο, δεν έχει να κάνει, ασφαλώς, με το «βεβαρυμμένο» πρόγραμμα τους, αλλά με την έλλειψη βούλησης, ειδικά εκ μέρους του απερχόμενου προέδρου, ακόμη και να συνομιλήσει με τους συνυποψηφίους του, με τους οποίους, όμως, θα κληθεί να συνυπάρξει, την επόμενη μέρα, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Με αυτά τα καμώματα, η συντηρητική παράταξη κινδυνεύει να πάθει κάτι πολύ χειρότερο, από το να μην αρέσει. Να προκαλεί αδιαφορία, ακόμη και στους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της…