Αρχηγός εκτός τόπου και χρόνου ή…

Σε έναν επικοινωνιακό μαραθώνιο «εξηγήσεων» και «διευκρινίσεων» έχει αποδυθεί ήδη από το βράδυ της περασμένης Κυριακής η ΝΔ, προκειμένου να εξηγήσει στους πολίτες ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης «δεν εννοούσε αυτό που είπε» ή ότι «διαστρεβλώθηκαν οι δηλώσεις του» ή πως «αναφέρθηκε σε κάτι που ήδη ισχύει» και σε «επιχειρησιακή σύμβαση που έχει ήδη υπογραφεί».

Ενας βασικός κανόνας της πολιτικής επικοινωνίας λέει ότι «αν χρειάζονται διευκρινίσεις για κάτι που έχει ειπωθεί, τότε το κακό έχει γίνει». Αλλά, σε τελική ανάλυση, αυτό είναι πρόβλημα του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Το πρόβλημα για όλους τους υπόλοιπους είναι ότι, ειδικά σε ό,τι αφορά τα εργασιακά δικαιώματα, ο πρόεδρος της ΝΔ προβαίνει και σε ένα ατόπημα, ολίσθημα ή «φάλτσο» κάθε φορά που μιλάει. Εντάξει, ας δεχθούμε ότι προχθές «μπέρδεψε» την επταήμερη λειτουργία των επιχειρήσεων με την επταήμερη εργασία –βεβαίως, η εκδοχή αυτή είναι εξαιρετικά «αθώα», καθώς αν εννοούσε το πρώτο, αυτό ήδη ισχύει και δεν χρειάζεται οι εργαζόμενοι να «συμφωνήσουν» με τους εργοδότες σε «ελεύθερες διαπραγματεύσεις». Αλλά, για την οικονομία της συζήτησης, ας είναι.

Επιπροσθέτως, λοιπόν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιμένει ότι το 8ωρο είναι «ξεπερασμένο». Και, επίσης, έχει πολλάκις επιχειρηματολογήσει –επαναλαμβάνοντας τις απόψεις του και προχθές- ότι προτιμά τις κλαδικές ή ακόμη και τις επιχειρησιακές συμβάσεις έναντι των συλλογικών. Και, συν τοις άλλοις, κάθε φορά που αναφέρεται στην ρύθμιση της εργασιακής πραγματικότητας, επιμένει να παρουσιάζει ως «πανάκεια» τις «ελεύθερες διαπραγματεύσεις» μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων. Και, όταν λέει «ελεύθερες», προφανώς αναφέρεται στα «δεσμά» της κρατικής νομοθεσίας, των περιορισμών που εκπορεύονται από την εργατική νομοθεσία για προστασία του εργαζόμενου.

Προφανώς, λοιπόν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης βαυκαλίζεται πως, όταν εργαζόμενοι και εργοδότες κάθονται στο ίδιο τραπέζι, διαπραγματεύονται «ελεύθερα». Και εκκινούν από την ίδια αφετηρία.

Βεβαίως, δεν χρειάζεται να είναι κανείς εργατολόγος για να γνωρίζει ότι σε μία χώρα με 18% ανεργία και 45% ανεργία των νέων, εργαζόμενοι και εργοδότες δεν μιλούν επί ίσοις όροις.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς εργατολόγος για να καταλάβει ότι σε  μία χώρα που η «μαύρη» εργασία οργιάζει –παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του ΣΕΠΕ-, εργαζόμενοι και εργοδότες δεν μιλούν επί ίσοις όροις.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς εργατολόγος για να καταλάβει ότι  σε μία χώρα που τώρα εξέρχεται από κρίση, είναι αυτονόητο ότι όσο ευρύτερο είναι το πλαίσιο διαπραγμάτευσης, τόσο ισχυρότερη είναι η θέση των εργαζομένων: γι’ αυτό τον λόγο οι συλλογικές συμβάσεις είναι ισχυρότερες από τις κλαδικές, οι κλαδικές ισχυρότερες  από τις επιχειρησιακές και, πολλώ δε μάλλον, από τις ατομικές.

Ολα αυτά, λοιπόν, δεν χρειάζεται να είναι κανείς εργατολόγος για να τα καταλάβει. Άρα, είτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι εκτός τόπου και χρόνου στα εργασιακά, είτε απλώς έχει κρυφή ατζέντα. Μία ατζέντα που αναδεικνύεται ακροθιγώς, σαν την κορυφή του παγόβουνου, κάθε φορά που ο ίδιος προβαίνει και σε κάποιο «φάλτσο» που αφορά στον περιορισμό των εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ