«Ο σύγχρονος κόσμος κυβερνιέται από κέντρα εξουσίας χωρίς όνομα». Η διαπίστωση αυτή, του καθηγητή Γιάννη Πανούση (από τη χθεσινή επιφυλλίδα του στα ΝΕΑ), μπορεί να σοκάρει, μόνο τους ανύποπτους για την πραγματική δομή εξουσίας, στο σύγχρονο κόσμο.
Όπως επεξηγεί ο πρώην υπουργός, «τα κέντρα αυτά δεν προβάλλουν κάποιο συγκεκριμένο κοινωνικό μοντέλο», ούτε οι «ιδεολογίες τους ενδιαφέρουν, αφού έχουν τη δύναμη να τις υπερβαίνουν». Βέβαια, δεν είναι απολύτως ακριβές, ότι τα κέντρα αυτά είναι παντελώς απρόσωπα. Άλλωστε και ο ίδιος αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη οικογένεια, που μαζί με τον περίφημο Τζορτζ Σόρος, όχι μόνο έχουν πετύχει τη μεγαλύτερη συγκέντρωση οικονομικής, τραπεζικής και χρηματοπιστωτικής ισχύος, αλλά επιδιώκουν-και σε μεγάλο βαθμό επιτυγχάνουν-τον έλεγχο των πολιτικών εξελίξεων και γεωπολιτικών ανακατατάξεων, αλλά και δεν ανέχονται την παραμικρή απόκλιση, προχωρώντας αδίστακτα στη συντριβή κάθε αντίθετης φωνής. Είναι κρίσιμη, για να κατανοήσουμε το μέγεθος αυτής της «αόρατης» δύναμης, αλλά και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της, η διαπίστωση του κ. Πανούση, ότι οι «αφέντες του κόσμου», ενεργούν έξω και πέρα από ιδεολογικές αναφορές, καθώς στην «παγκόσμια αρμονία», που επιχειρούν να επιβάλουν, θα επικρατεί μια ισοπεδωτική ομοιομορφία, που θα καταργεί τις όποιες διαφοροποιήσεις, ιδεολογικές αντιλήψεις, κοινωνικές ευαισθησίες, αλλά και εθνικές ιδιαιτερότητες. Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς, όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά και ο καθηγητής, ειδικά για την Αριστερά, θα έπρεπε, να αποτελεί πρώτιστο στόχο η αποτροπή ενός τέτοιου εφιαλτικού ενδεχομένου. Σε αυτό το πλαίσιο, όπως σημειώνει ο Γιάννης Πανούσης, η Αριστερά θα έπρεπε να πρωτοστατεί, με ενωτική διάθεση, στη συγκρότηση ενός μετώπου «απαλλαγής από τα πανοπτικά μεγασυστήματα».
Αντί αυτού που προτείνει ο πρώην υπουργός, διαπιστώνουμε τουλάχιστον μια αμηχανία, αν όχι αδυναμία κατανόησης και διαχείρισης της πρωτόγνωρης πραγματικότητας, που περιγράφουμε. Θα προσθέταμε ότι ανάλογη αδυναμία παρατηρείται και στις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις-όχι μόνο στην Ελλάδα-καθώς το σχέδιο αυτών των «σύγχρονων illuminati», προβλέπει, όπως σημειώνει και ο πρώην υπουργός, είτε την υποταγή, είτε την «απόσυρση» του συνόλου του πολιτικού συστήματος και προσωπικού.
Το λογικό, λοιπόν, θα ήταν, να έχει ήδη συγκροτηθεί ένα ευρύτερο μέτωπο, όχι μόνο με τη συμμετοχή πολιτικών δυνάμεων, αλλά και κοινωνικών φορέων, αξιοποιώντας ακόμη και την «ιδρυτική» θέση της Εκκλησίας, που προβάλει, επί παραδείγματι, την ανάγκη διαφύλαξης και ανάδειξης της εθνικής ιδιοπροσωπίας, ως συστατικού στοιχείου της ποικιλομορφίας του κόσμου μας.
