Τα στελέχη της Λαϊκής Ενότητας θεωρούσαν την δραχμή σαν το νερό του καματερού, που θα έλυνε αυτομάτως όλα τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας και η ευημερία θα έμπαινε από τα παράθυρα των σπιτιών μας. Οι απόψεις των λαφαζάνιδων περί δραχμής δεν είχαν κανένα επιστημονικό έρεισμα και ο τρόπος διατύπωσής τους είχε ψηφοθηρικά κίνητρα. Όποιο νόμισμα και αν μια χώρα έχει, οι δημοσιονομικές και γενικότερα οι (μικρο)μακροοικονομικές της επιδόσεις, εξαρτώνται από μια σειρά αντικειμενικών παραγόντων, που προσδιορίζουν το επίπεδο ανταγωνιστικότητας του οικονομικού της συστήματος.
Η παγκόσμια οικονομική ιστορία διδάσκει ότι χώρες με ξεχωριστά νομίσματα, επιτυγχάνουν διαφορετικές μακροοικονομικές επιδόσεις, τούτου εξαρτωμένου από μια πλειάδα κοινωνικών, οικονομικών, δημογραφικών και πολιτικών παραγόντων.. Χώρες με ξεχωριστά νομίσματα ενδέχεται να ευημερούν π.χ. Σκανδιναβικές χώρες ή να οδηγούνται σε άτακτες χρεοκοπίες π.χ. Ελλάδα. Χώρες με διαφορετικά νομίσματα όπως Δανία, Ελβετία, Ουγγαρία, Ισραήλ, Σουηδία, κ.λπ., έχουν σε πολύ καλή κατάσταση τα Δημόσια Οικονομικά τους, καθότι ο λόγος δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα. Αξιοσημείωτο είναι ότι οι χώρες αυτές έχουν πολύ χαμηλά ποσοστά ανεργίας, πιστοποιώντας ότι η γενικότερη μακροοικονομική τους κατάσταση είναι πολύ ικανοποιητική. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ιδιώματα χωρών διαφορετικά νομίσματα σαν τη Δανία, την Ελβετία, το Ισραήλ, τη Νορβηγία, την Ολλανδία, κ.λπ., είναι οι τεράστιες εξαγωγές τους σε αγαθά και υπηρεσίες, καθώς επίσης οι σημαντικές εισροές ξένων κεφαλαίων για τη χρηματοδότηση παραγωγικών επενδυτικών έργων. Λόγω των εντυπωσιακών μακροοικονομικών επιδόσεων της Δανίας, της Ελβετίας, της Νορβηγίας, του Ισραήλ, της Σουηδίας, κ.λπ., παρατηρείται ότι τα εθνικά τους νομίσματα είναι ευρέως αποδεκτά σε όλο το φάσμα των διεθνών εμπορικών συναλλαγών και συγκαταλέγονται στην κατηγορία των σκληρών δηλαδή των πανίσχυρων νομισμάτων της παγκόσμιας οικονομίας.
Η χώρα μας αποτελεί το αρνητικό παράδειγμα. Η ζοφερή εικόνα των Δημοσίων Οικονομικών και γενικότερα η άθλια μακροοικονομική κατάσταση της Ελλάδας, καθρεφτίζεται στο πελώριο δημόσιο χρέος, το περιορισμένο εξαγωγικό της εμπόριο, τις μηδαμινές εισροές ξένων επενδυτικών κεφαλαίων και το πολύ υψηλό ποσοστό ανεργίας. Από την άλλη μεριά, η διατήρηση στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας του Grexit, λειτουργεί αποσταθεροποιητικά στην προσπάθεια σταθεροποίησης και ανάπτυξης της εθνικής μας οικονομίας. Ποιος σοβαρός επενδυτής θα έλθει να τοποθετήσει τα κεφάλαια του στην Ελλάδα, όταν οι λαφαζάνιδες και οι λαπαβίτσες με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου από το πρωί μέχρι το βράδυ, μιλάνε για έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και επιστροφή στη δραχμή; Αυτοί οι κύριοι και οι κυρίες της δραχμής κάνουν το ίδιο κακό στην εθνική οικονομία, σαν τους εργατοπατέρες των αριστερών προοδευτικών δυνάμεων της περιόδου 1980-2010, που ευθύνονται για το κλείσιμο εκατοντάδων μεγάλων επιχειρήσεων, εξαρθρώνοντας έτσι τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Το ενδεχόμενο ενός Grexit θα μπορούσε να συμβεί μόνο στην περίπτωση που το τρίτο μνημόνιο αποτύγχανε και οι ευρωπαίοι εξαναγκάζονταν να μας πέταγαν από την Ευρωζώνη. Ωστόσο, σε αυτή την περίπτωση, η Ελλάδα θεσμοθετημένα θα καταντούσε προτεκτοράτο των ΗΠΑ και της Γερμανίας. Η επιτυχία του τρίτου μνημονίου είναι το μεγάλο διακύβευμα για τους Αλέξη Τσίπρα και Πάνο Καμμένο. Σε ενδεχόμενη αποτυχία του, ο Αλέξης με τον Πάνο θα ζητούσαν πολιτικό άσυλο στη Γερμανία και θα έκαναν παρέα στον Χριστοφοράκο.
