Να ολοκληρώσουμε, σήμερα, την παρουσίαση μερικών από τις εισηγήσεις στα πλαίσια του Συνεδρίου «Εθνική Συνεννόηση: παρόν και μέλλον» με κάτι αρκετά διαφορετικό. Στην συζήτηση που έγινε, υπήρξε η επισήμανση ότι η όποια συναίνεση έχει επιτευχθεί στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης προέκυψε κατά κανόνα όταν το αντικείμενο ήταν κάτι το συγκεκριμένο. Ενώ, αντιθέτως, όσο μένουμε στο γενικό «πολιτικό» η αντιπαράθεση/η κόντρα είναι η πιο εύκολη διέξοδος…
Ετσι, ο βετεράνος των Ευρωπαϊκών θεμάτων Αλέκος Κρητικός ξεκίνησε επιχειρώντας να ξεχωρίσει συνεννόηση απο συναίνεση, θεωρώντας – με μόλις υποκρυπτόμενο το υπονοούμενο για τις σημερινές συνθήκες! – ότι «όταν ειλικρινώς απευθύνεται πρόσκληση σε συνεννόηση, τότε έχει γίνει ο μισός δρόμος για την επίτευξη συναίνεσης». Επέλεξε να στηρίξει την προσέγγισή του στρεφόμενος σε συγκεκριμένα πρακτικά ζητήματα όπου προέκυψε μια τέτοια επαλήθευση, αφού πρώτα κατέθεσε την άποψη ότι «η λειτουργία στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπήρξε εργαστήρι συνεννόησης».
Πρώτος λοιπόν τομέας έμπρακτης συνεννόησης υπήρξε ο χειρισμός, διαχρονικά, των εθνικών θεμάτων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. (Μάλιστα απο το χωνευτήρι του ΕυρωΚοινοβουλίου θεωρεί ότι προέκυψε, ή πάντως διευκολύνθηκε η εμβληματική Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας του 1991, η οποία διαμορφώθηκε μετά την γνωριμία Λάμπρου Κανελλόπουλου-Στέλιου Αργυρού στα πλαίσια του Ε.Κ.).
Από κεί και πέρα, όταν βρέθηκαν υπό διαμόρφωση και ψήφιση τα ΜΟΠ/Ολοκληρωμένα Μεσογειακά Προγράμματα, τα οποία βασικά πιστώθηκαν οι Κυβερνήσεις Ανδρέα Παπανδρέου ή/και οι χειρισμοί Θόδωρου Πάγκαλου, καίρια υπήρξε η στήριξη στο Ευρωκοινοβούλιο από τον (Νεοδημοκράτη) Φιλώτα Καζάζη. Οταν, αργότερα, επιχειρήθηκε με επιτυχία ο διπλασιασμός των πόρων του Πακέτου Ντελόρ (που υπήρξε υπερδιπλασιασμός για την Ελλάδα…) από κοινού υπεστήριξαν στο Ευρωκοινοβούλιο Παρασκευάς Αυγερινός και Τάκης Λαμπριας. Ενώ όταν προέκυψε το πρόβλημα της στήριξης των παλιννοστούντων ΕλληνοΠοντίων, σε ερώτηση του Ευρωβουλευτή Βασίλη Εφραιμίδη (ΚΚΕ) μεθοδεύθηκε να απαντήσει θετικά η (Επίτροπος, τότε) Βάσω Παπανδρέου, δίνοντας έτσι λαβή ώστε να διευρυνθεί προς αυτόν τον πληθυσμό η χρηματοδοτική στήριξη του Προγράμματος Horizon. Το οποίο κανονικά αφορούσε μειονεκτούντα άτομα αλλά «ξετεντώθηκε» ώστε να περιλάβει τους παλλιννοστούντες.
Ακόμη πιο βαριά σε περιεχόμενο υπήρξε η πολυετής προσπάθεια, που ξεκίνησε μεν επι Ανδρέα Παπανδρέου/Θόδωρου Πάγκαλου (με καίριο ρόλο Γιάννου Κρανιδιώτη), όμως στηρίχθηκε και από Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ενώ ολοκληρώθηκε επι Κώστα Σημίτη, για ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Κίνηση που στέφθηκε με επιτυχία παρά τις πολλές δυσχέρειες – και άλλαξε καθοριστικά τις σχέσεις επιρροής στο δίδυμο τρίγωνο Ελλάδας-Τουρκίας-Κύπρου και Κύπρου-ΕΕ-Τουρκίας.
Αυτή η στροφή στο συγκεκριμένο υπήρξε αληθινά ενδιαφέρουσα. Η τωρινή επαναφορά στο «πολιτικό» το αντίθετο: το ζητούμενο, πλέον, είναι αν και κατά πόσον η υπέρβαση/έξοδος από την κρίση θα κινητοποιήσει νέα αντανακλαστικά.
