Φαινεται πως η συνηθισμένη, αυτή την εποχή, αυξημένη βιβλιοπαραγωγή, αποτέλεσε ευκαιρία να αναπτυχθεί μια επιχείρηση αποδόμησης προσωπικοτήτων, που κυριάρχησαν στην περίοδο που συνηθίσαμε να προσδιορίζουμε ως Μεταπολίτευση. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, ώστε να δίνεται η εντύπωση μιας οργανωμένης και συντονισμένης προσπάθειας «αποκαθήλωσης των ειδώλων», που εξακολουθούν ως σήμερα, ν` αποτελούν σημεία αναφοράς ή και συγκριτικά παραδείγματα.
Η αρχή έγινε με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, με την αιφνίδια ανακίνηση ενός ζητήματος, που αφορούσε τη στάση του στην περίοδο της Κατοχής και τις καταγγελίες για συνεργασία (του ίδιου και στενών συνεργατών του) με τα ναζιστικά στρατεύματα. Είναι ένα θέμα, που είχε τεθεί στη δεκαετία του `60, είχε συζητηθεί αναλυτικά και είχε, υποτίθεται, λυθεί δικαστικά.
Αυτό, ωστόσο, που ακολούθησε με τον Ανδρέα Παπανδρέου ξεπερνά κάθε φαντασία, καθώς εξελίσσεται, ηθελημένα ή αθέλητα, σε μια προσπάθεια αποδόμησης της προσωπικότητας του, στα βαθύτερα, υπαρξιακά της χαρακτηριστικά. Αυτό, ακριβώς, συμβαίνει με το «πόνημα» της πρώην συζύγου, που θυμήθηκε τώρα να βγάλει απωθημένα 20 και πλέον χρόνων. Το αξιοσημείωτο, εν προκειμένω, έγκειται στην άπλετη δημοσιότητα που προσφέρθηκε, μ` εμφανώς θετική διάθεση, σ` ένα, ο Θεός να το κάνει, «συγγραφικό έργο», που μετεωρίζεται μεταξύ λίβελου και «soft πορνό».
Υποτίθεται ότι πιο πολιτική χροιά-και λόγω του προσώπου-έχει η αυτοβιογραφία του πρώην πρωθυπουργού, Κώστα Σημίτη, αλλά, στον πυρήνα του, αποβλέπει στον ίδιο στόχο. Να ακυρωθεί η πολιτική, πια, διαδρομή του Ανδρέα Παπανδρέου, με αναφορές, ωστόσο, που αγγίζουν και τον ιδιωτικό του βίο. Δυσκολευόμαστε, διαφορετικά, ν` αντιληφθούμε τον «πολιτικό» χαρακτήρα αναφορών-ενδεικτικών και της ψυχοσύνθεσης του συγγραφέα-για τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, που, όντας πρωθυπουργός, ασχολούνταν με την ατομική του διασκέδαση και, φυσικά, τις γυναίκες, αλλά αδιαφορούσε για τα δημόσια πράγματα. Αφήνουμε κατά μέρος, τη διάχυτη έπαρση του «αυτοβιογραφούμενου», τον αφ` υψηλού ρόλο του κήνσορα όλων των άλλων, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, λες και δεν πρόκειται για ένα πρόσωπο, που διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο όλα αυτά τα χρόνια, φτάνοντας ως το ύψιστο αξίωμα του πρωθυπουργού, για οκτώ χρόνια!
Ως «κερασάκι στην τούρτα» έχουμε και την αναπαραγωγή της «παραφιλολογίας» για τις υποτιθέμενες σχέσεις του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ με την τρομοκρατία, με την επαναφορά ξεχασμένων ιστοριών, που έχουν διαψευστεί από την ίδια την πραγματικότητα. Δε ξέρουμε τι και αν εξυπηρετεί αυτή η προσπάθεια «αποκαθήλωσης» και προθυμία αναπαραγωγής των σχετικών εγχειρημάτων, από τα «συστημικά» μέσα. Το σίγουρο πάντως είναι πως, είτε θετικά είτε αρνητικά, τα «είδωλα» ακόμη «πουλάνε».
