Αρκετοί υπουργοί Παιδείας προσπάθησαν να κάνουν πράγματα στο υπουργείο τους: άλλοι γιατί όντως ήθελαν να βελτιώσουν το δημόσιο σχολείο ή να διορθώσουν κάποιες από τις πάμπολλες στρεβλώσεις του συστήματος, ενώ κάποιοι άλλοι γιατί ήθελαν να γραφτούν απλώς στην Ιστορία. Επίσης, υπήρξαν και ορισμένοι που… πέρασαν και δεν ακούμπησαν, που δεν θυμάται κανείς ότι έχουν περάσει από το συγκεκριμένο υπουργείο.
Πάντως, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, όλοι οι υπουργοί που ήθελαν να προβούν σε αλλαγές -είτε μείζονες, είτε ελάσσονες- τηρούσαν έναν άγραφο κανόνα που, σε τελική ανάλυση, υπαγορεύει η στοιχειώδης δημοκρατική ευαισθησία αλλά και η υποχρέωση κάθε κυβέρνησης για διάλογο και λογοδοσία: πριν ανακοινώσουν το οτιδήποτε, καλούσαν όλους τους αρμόδιους φορείς και τους εμπλεκόμενους παράγοντες -αυτούς που έχουμε συνηθίσει να ομαδοποιούμε ως «εκπαιδευτική κοινότητα»- και αν μη τι άλλο, τούς ανακοίνωναν τί σκέφτονταν να κάνουν. Μάλιστα, ζητούσαν και τη γνώμη τους. Ανεξαρτήτως αν άλλαζαν ή όχι τους σχεδιασμούς τους και αν έδειχναν πως λαμβάνουν σοβαρά τη γνώμη και τις απόψεις των πρυτάνεων, των δασκάλων, των καθηγητών, των μαθητών και των φοιτητών, σε κάθε περίπτωση όλοι έδειχναν ότι συζητούν. Ότι το κουβεντιάζουν το πράγμα.
Αυτή την στιγμή, βρίσκεται σε εξέλιξη άλλη μία προσπάθεια να προωθηθεί ένα κύμα αλλαγών στην Παιδεία. Οι μισές απ’ αυτές είναι βγαλμένες από το πρόσφατο (τράπεζα θεμάτων, βάση του «10») ή το απώτατο παρελθόν (αναγραφή διαγωγής στα απολυτήρια). Το περίεργο είναι πως αυτές οι αλλαγές απλώς ανακοινώθηκαν και προωθήθηκαν στη Βουλή προς ψήφιση. Η υπουργός Παιδείας δεν διοργάνωσε κάποιον «διάλογο για την Παιδεία», δεν μπήκε καν στον κόπο να ενημερώσει την εκπαιδευτική κοινότητα γι’ αυτό που σκόπευε να κάνει.
Και, βεβαίως, δεν είναι η πρώτη φορά: οι καθηγητές έμαθαν από τα ΜΜΕ πότε θα ξαναπάνε στις τάξεις και με ποια μέτρα προστασίας. Επίσης, έμαθαν από τα ΜΜΕ ότι θα μπουν κάμερες στις τάξεις τους. όπως ακριβώς οι δάσκαλοι και οι νηπιαγωγοί επίσης άκουσαν στις ειδήσεις και διάβασαν στις εφημερίδες και ιστοσελίδες πότε θα πήγαιναν στις τάξεις τους.
Αυτό παλιά το έλεγαν «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Μόνο που υποτίθεται ότι είχε κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι από παλιά. Και, πάντως, είναι λυπηρό όταν αυτή τη νοοτροπία την επιδεικνύει μία καλοσπουδαγμένη υπουργός, που δεν έχει κλείσει καν τα 40.
