Θα Hταν κάπως επιδερμικό να πει κανείς ότι η έκδοση στα Ελληνικά του βιβλίου του James Galbraith για την εμπειρία του απο τις διαπραγματεύσεις της Ελλάδας – το πρώτο 7μηνο του 2015, μέχρι τις 7 Ιουλίου – με τους Ευρωπαίους “εταίρους” της, απο τη συνεργασία του με το φαινόμενο “Γιάνης (με ένα “ν”) Βαρουφάκης”, από το διαβόητο πλέον “Σχέδιο Β” (ή “Σχέδιο Χ” για μεγαλυτερο σασπένς) και τις συναντήσεις της ομάδας σχεδιασμού/κρούσης σε ξενοδοχεία με τα κινητά στα ψυγεία (δεν είχαν κι άδικο! θυμηθείτε την πανευφυή υποκλοπή των συνομιλιών Τόσμσεν/Βελκουλέσκου και τον έτι ευφυέστερο χειρισμό δημοσιότητας που επακολούθησε!) ήρθε την καταλληλότερη στιγμή ώστε να περιπλέξει ακόμη περισσότερο μιαν κατάσταση που την είχε ήδη κάνει δύσβατη η τελική ευθεία προς την καθιέρωση εκλογικού συστήματος. απλής (λίγο-πολύυ) αναλογικής.
Η συζήτηση, ή μάλλον ο καυγάς γιατί έτσι πάντα καταλήγουν τα πολιτικά στην λατρεμένη μας χώρα, γύρω από την απλή αναλογική ήταν απο τα πιο αποκαρδιωτικά. Και δεν αναφερόμαστε τόσο στην ΝΔ τη συνολικά απορριπτική στάση: ένα κόμμα “με γενάρχη τον Κωνσταντίνο Καραμανλή” μ’ όλην του την προσήλωση στην κυβερνησιμότητα, δύσκολα θα έκανε άλλη επιλογή από το να καταδικάσει κάθε περιορισμό του πριμ των 50 εδρών (“Παυλόπουλου”), πόσο μάλλον την κατάργησή του. Την στιγμή που δημοσκοπικά προηγείται , εννοείται και που (σπάνιο φαινόμενο) ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης εμφανίζεται “καταλληλότερος” από τον Πρωθυπουργό (αυτή η μέτρηση είναι κωμική, όμως για πρώτη φορά μετά τη δύση Κώστα Σημίτη δίνει αντίστροφο από το σύνηθες αποτέλεσμα…).
Όμως στο ΠΑΣΟΚ/ΔηΣυμπ, η εικόνα υπήρξε εκπληκτική: απο την προσέγγιση Φώφης Γεννηματά – με την έντονη ενθάρρυνση των ΕυρωΣοσιαλιστών – προς ένα εκλογικό σύστημα που θα’ δινε στο ΠΑΣΟΚ ενδεχόμενο κομβικό ρόλο σε δημιουργία “συμμαχιών στα Αριστερά” μέχρι την πλήρη άρνηση ψήφισης οποιουδήποτε έστω στοιχείου του εκλογικού νόμου, η πορεία ήταν απο τις λιγότερο τιμητικές. Η επίκλησή του ότι η προτεινόμενη εκδοχή εκλογικού συστήματος δεν είναι ολοκληρωμένη ούτως ή άλλως ηχεί τζούφια, άμα κανείς πιάσει και δει την πρόταση νόμου διά χειρός Βαγγέλη Βενιζέλου πριν λιγότερο από ένα χρόνο (3 Ιουνίου του 2015) – οπότε ειλικρινέστερο θα ήταν να ειπωθεί ότι η γλυκιά μνήμη της συγκυβέρνησης Σαμαρά/Βενιζέλου γοητεύει πάνω απ’ ο,τιδήποτε άλλο (ή εκείνη της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ/ ΝΔ/ΛΑΟΣ;).
Δεν απέχει και τόσο η κατάσταση με το ΠΟΤΑΜΙ, το οποίο θα είχε ακόμη πιο ενδιαφέρουσες προοπτικές να κάνει την πλατφόρμα στήριξης για να προκύψει ισορροπία Αριστερά/Ευρωαριστερά, αντί για την τωρινή παράδοξη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ που συνεχίζει να ιντριγκάρει όσους δεν έχουν πάθει μιθριδατισμό – πάντως τώρα που η έννοια του “αντι-Μνημονιακού” έχει πλέον χάσει την όποια πειστικότητα. (Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, οι Ποταμίσιοι μπορούν να επικαλούνται ότι η δική τους άρνηση της απλούστερης αναλογικής γίνεται τη στιγμή που οι ίδιοι παλεύουν για την κοινοβουλευτική ύπαρξη/διάσωση).
Όμως, εκείνο που αληθινά βαραίνει μ’ αυτήν την υπόθεση της συζήτησης/καυγά για το εκλογικό σύστημα, είναι το κλίμα ανάμεσα στα κόμματα. Βαριές εκφράσεις εκστομίζονται. Καταγγελίες που αμφισβητούν την πολιτική ηθική του απέναντι εκτοξεύονται. Εδώ ακριβώς, που λέτε, έρχεται να μπει στην μέση η υπόθεση Τζέημς Γκάλμπραιηθ /Γιάνη Βαρουφάκη. Η ομαλή εξέλιξη των πραγμάτων θα ήταν να προωθηθεί με υπερταχεία διαδικασία μια γνήσια Εξεταστική όχι φυσικά για γδάρσιμο του Γιάνη μας αλλά για να φωτιστεί – για μας – όλη η περίοδος της κρίσης, μέσα και το Καστελλόριζο, μέσα και τα PSI, μέσα και το 2015. Όμως, με την ατμόσφαιρα έτσι δηλητηριασμένη, κι αυτό ακόμη απομακρύνεται – η γνώση, δηλαδή, του τι μας συνέβη.
Οπότε, όταν και όπως λειτουργήσει κάποτε στην χώρα όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα το σχεδιαζόμενο νέο εκλογικό σύστημα, θα έχει εγκατασταθεί τέτοια εχθρότητα και καχυποψία μεταξύ των συντελεστών του πολιτικού συστήματος, που ο σχηματισμός Κυβέρνησης θα θυμίζει άνοδο στο Έβερεστ.
