Στυλοβάτης της κυβέρνησης Σωτηρόπουλου ήταν ο υπουργός Εσωτερικών Δημήτριος Ράλλης (1844-1921). Στην κυβέρνηση των αποστατών συμμετείχαν σημαντικά πολιτικά ονόματα της περιόδου εκείνης, όπως οι Α. Ευταξίας, Ε. Κριεζής, Γ. Κόρπας, κ.ά. Ο δημαγωγός Θ. Δηλιγιάννης χαρακτήρισε τους αποστάτες της κυβέρνησης Σωτηρόπουλου “σταυλίτας του βασιλέως”. Ο Σωτηρόπουλος ήταν έμπειρος και αξιόλογος οικονομολόγος. Υπήρξε αχώριστος και οικογενειακός φίλος του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου (1814-1883), στις κυβερνήσεις του οποίου διατέλεσε πέντε φορές υπουργός Οικονομικών. Πριν την ανάληψη των πρωθυπουργικών του καθηκόντων, ο Σωτηρόπουλος έκατσε οκτώ φορές στον θώκο του υπουργού Οικονομικών και εξελέγη τρεις φορές Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων.
Το πρώτο μέλημα με την ανάληψη των πρωθυπουργικών του καθηκόντων ήταν η σύναψη εξωτερικού δανείου, κάτι το οποίο κατάφερε με τον οίκο “Χάμπρο” του Λονδίνου. Το συναφθέν δάνειο έμεινε γνωστό στην ιστορία με την ονομασία “δάνειο κεφαλαιοποιήσεως” (Founding). Ο όρος Founding καθιερώθηκε διεθνώς το 1891, όταν η Αργεντινή στην προσπάθειά της να αποφύγει την πτώχευση, υπέγραψε εξωτερικό δάνειο με το οποίο οι καθυστερούμενες οφειλές παρελθοντικών δανείων, κεφαλαιοποιήθηκαν με τίτλους νέου δανείου. Με το “δάνειο Χάμπρο” η μεθοδολογία Founding υιοθετήθηκε και στην περίπτωση της Ελλάδας. Δηλαδή, με το δάνειο Χάμπρο, η κυβέρνηση Σωτηρόπουλου μετέτρεψε καθυστερούμενα τοκομερίδια από συναφθέντα δάνεια των ετών 1881, 1884, 1889 και 1890 σε τίτλους νέου δανείου. Οι τίτλοι του δανείου Χάμπρο ονομάστηκαν “σκριπ”. Ξένοι χρηματιστηριακοί του Λονδίνου, του Παρισιού και του Βερολίνου θεώρησαν τους τίτλους “σκριπ” αναξιόπιστους, με συνέπεια η Ελλάδα στο πρόσωπο της κυβέρνησης Σωτηρόπουλου, να χάσει τη φερεγγυότητά της στις διεθνείς χρηματαγορές. Γάλλοι χρηματιστές υποστήριζαν ότι οι “τίτλοι σκριπ” ισοδυναμούν με “άθλια χρεοκοπία” της Ελλάδας. Στους χρηματιστηριακούς κύκλους της Ευρώπης επικράτησε η άποψη, ότι, η συμφωνία της κυβέρνησης Σωτηρόπουλου με τον χρηματιστηριακό οίκο Χάμπρο, έκρυβε κάτω από το χαλί την πτώχευση της Ελλάδας και η χώρα μας εξαπάτησε τους ξένους κεφαλαιούχους που κατείχαν τα ελληνικά χρεόγραφα.
Κάτω υπό αυτές τις συγκλονιστικές συνθήκες, τα ελληνικά χρεόγραφα άρχισαν να κατρακυλούν στις ευρωπαϊκές χρηματαγορές, με αποτέλεσμα τα ονομαστικά τους επιτόκια να εκτιναχτούν στα ύψη. Η χώρα έπεφτε στον γκρεμό και η κυβέρνηση Σωτηρόπουλου παρακολουθούσε τα συντελούμενα δραματικά γεγονότα απαθής και παράλυτη. Τα Δημόσια Οικονομικά της Ελλάδας ήταν εκτός κυβερνητικού ελέγχου. Η κυβέρνηση εξαναγκάστηκε σε παραίτηση και για μια ακόμα φορά ο Τρικούπης απέβη ως η προσφορότερη λύση. Στις 30 Οκτωβρίου του 1893 σχηματίστηκε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Τρικούπη. Με την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Τρικούπης ακύρωσε το δάνειο Χάμπρο, αποσκοπώντας η Ελλάδα να επανακτήσει μέρος της αξιοπιστίας της στις ευρωπαϊκές κεφαλαιαγορές. Δυστυχώς, η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας ήταν ανεξέλεγκτη και το εξωτερικό χρέος σχεδόν υπερδιπλάσιο του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν). Η Ελλάδα ήταν ανήμπορη να ανταπεξέλθει στις υπέρμετρες δαπάνες εξυπηρέτησης του γιγαντιαίου εξωτερικού της χρέους και μάλιστα σε σκληρό συνάλλαγμα. Τα κρατικά ταμεία δεν είχαν σταγόνα συναλλάγματος. Η χώρα ήταν πλήρως απομονωμένη από τις διεθνείς χρηματαγορές και θήραμα των ξένων κερδοσκόπων. Κάτω υπό αυτές τις συνταρακτικές οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, η Ελλάδα εξαναγκάστηκε στις 10 Δεκεμβρίου του 1893 να κηρύξει πτώχευση, αναστέλλοντας όλες τις πληρωμές της στο εξωτερικό. Το εξωτερικό χρέος της χώρας εκτιμάτο τον Δεκέμβριο του 1893 σε 199.000.000 δολάρια ή 172% του ΑΕΠ. Η πτώχευση του 1893 άνοιξε τους ασκούς των εθνικών περιπετειών.
