Από την πτώχευση του 1893 στις χρεοκοπίες της μνημονιακής εποχής ΜΕΡΟΣ Α’

Μελετώντας προσεκτικά την νεώτερη οικονομική και πολιτική ιστορία της Ελλάδας, διαπίστωσα ότι οι ομοιότητες του σήμερα με τα συγκλονιστικά γεγονότα που προηγήθηκαν της πτώχευσης του 1893 είναι πολλές και αξιοσημείωτες. Εύχομαι η πατρίδα μας να μην βιώσει τα οδυνηρά γεγονότα, που διαδραματίστηκαν μετά την πτώχευση του Δεκεμβρίου 1893, με αποκορύφωμα την βαρύτατη ήττα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και την πλήρη εξάρτηση της Ελλάδας από τις προστάτιδες δυνάμεις. Τα διδάγματα της ιστορίας είναι σκληρά και αμείλικτα. Οι κυβερνήσεις που τα αγνοούν ή τα παρερμηνεύουν, υποπίπτουν σε σοβαρά λάθη και προκαλούν μεγάλες πληγές στο κορμί της πατρίδας.
Βρισκόμαστε στον Οκτώβριο του 1890 και η χώρα προετοιμάζεται για την εκλογική αναμέτρηση της 14ης Οκτωβρίου του 1890. Έχει προηγηθεί η επιτυχής διακυβέρνηση της χώρας από τον πρωθυπουργό Χαρίλαο Τρικούπη (1832-1896) από τον Μάιο του 1886 έως το Σεπτέμβριο του 1890. Ο σημαντικότερος  πολιτικός αντίπαλος του Τρικούπη είναι ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης (1826-1905), που ιστορικά αξιολογείται ως ένας από τους μεγαλύτερους δημαγωγούς που έχει αναδείξει η πολιτική σκηνή της Ελλάδας. Το κοινωνικοοικονομικό κλίμα της εποχής ομιχλώδες και κινδυνώδες. Τα Δημόσια Οικονομικά της χώρας σε πολύ κακή κατάσταση. Το εξωτερικό χρέος τεράστιο και συνεχώς αυξανόμενο. Η εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους απαιτεί πελώριους χρηματικούς πόρους σε συνάλλαγμα, πόρους που η χώρα δεν διαθέτει λόγω των διευρυνόμενων ελλειμμάτων στον κρατικό προϋπολογισμό και το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Το εθνικό μας νόμισμα, η δραχμή, έρμαιο της διεθνούς κερδοσκοπίας, με οικτρό αποτέλεσμα τη συνεχή υποτίμησή της στις διεθνείς αγορές χρήματος υποδαυλίζοντας την ανοδική πορεία του εξωτερικού χρέους. Η χώρα ψάχνει εναγωνίως στις ευρωπαϊκές χρηματαγορές την εξασφάλιση εξωτερικών δανείων σε συνάλλαγμα, για την αποπληρωμή ληγόντων χρεών και την καταβολή των τοκομεριδίων στους ξένους πιστωτές.
Ο Τρικούπης δέχεται πολλαπλά ύπουλα και άτιμα κτυπήματα από τη σφηκοφωλιά των ανακτόρων. Ο λαοπλάνος Δηλιγιάννης εξαπατά συνειδητά τον ελληνικό λαό με κάλπικες υποσχέσεις. Το απελευθερωτικό κίνημα της Κρήτης και οι δίαυλοι επικοινωνίας της μητέρας Ελλάδας με τους ηγέτες της Επανάστασης, έχουν προκαλέσει σοβαρά ρήγματα στις σχέσεις της Ελλάδας με τις προστάτιδες δυνάμεις, δηλαδή την Αγγλία, τη Γαλλία και τη Γερμανία. Η Τουρκία καραδοκεί και αποβλέπει στην αξιοποίηση του μοιραίου λάθους από την πλευρά της Ελλάδας. Παράλληλα οι ελληνοβουλγαρικές σχέσεις σημειώνουν ραγδαία επιδείνωση. Το ενοποιημένο βουλγαρικό κράτος προβαίνει σε ανελέητους διωγμούς σε βάρος Eλλήνων και της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Κάτω υπό αυτές τις δυσκολότατες και επικίνδυνες συνθήκες η χώρα προετοιμάζεται για την εκλογική αναμέτρηση της 14ης Οκτωβρίου 1890. Νικητής των εκλογών αναδεικνύεται ο δημοκόπος Θ.Δηλιγιάννης και σχηματίζει κυβέρνηση στις 24 Οκτωβρίου 1890. Ένα από τα πρώτα μέτρα του Δηλιγιάννη ήταν να αυξήσει τον αριθμό των βουλευτών από 150 σε 207, επιβαρύνοντας ανάλογα τον ελλειμματικό κρατικό προϋπολογισμό, παρ’ ότι η χώρα να βρίσκεται με το ενάμιση πόδι στο βάραθρο της χρεοκοπίας. Αξιομνημόνευτο είναι ότι ο Τρικούπης το 1886, με την ψήφιση του νέου εκλογικού νόμου, είχε μειώσει τον αριθμό των βουλευτών από 245 σε 150. Κύρια επιδίωξή του ήταν να ελαττωθούν οι δημοσιονομικές δαπάνες και να περιοριστεί το ρουσφέτι. Με την ανάδειξη του Θ. Δηλιγιάννη στην πρωθυπουργία και ανήμπορος να υλοποιήσει τις προεκλογικές λαοπλάνες υποσχέσεις του, η χώρα με μαθηματική βεβαιότητα πήγαινε κατευθείαν στα βράχια της χρεοκοπίας, ρίχνοντας τη χώρα σε μακρά φάση σοβαρότατων εθνικών περιπετειών.