Σερνόταν που σερνόταν – πάλι – η υπόθεση των “κόκκινων δανείων” , των στεγαστικών με την προστασία της πρώτης κατοικίας στο προσκήνιο, αλλά και των επιχειρηματικών, με την διστακτική χρήση του τυφλοσούρτη/Κώδικα Δεοντολογίας της Τράπεζας της Ελλάδας απο τις εμπορικές τράπεζες, ολα μαζί με επάλληλες στρώσεις θεσμικών/νομοθετικών πρωτοβουλιών και παρατάσεων προστασίας. Ήρθε τώρα και η υπόθεση του μπλοκαρίσματος των πλειστηριασμών με δυναμικές ομάδες πολιτών στα ειρηνοδικεία να μπλοκάρουν κάθε πλειστηριασμό – προσοχή: όχι πρώτης κατοικίας μόνον, το διαβόητο “χωραφάκι στον Χορτιάτη” δεν γίνεται να ήταν πρώτη κατοικία – και έδεσε το πράγμα.
Αναμνήσεις των “Αγανακτισμένων” της Πλατείας Συντάγματος αρχίζουν να φέρνουν οι “συλλογικότητες” οι οποίες, αρχικά στην Αθήνα, τώρα Θεσσαλονίκη και Πάτρα διακόπτουν στα δικαστήρια τις διεξαγωγές πλειστηριασμών. Ήδη οι συμβολαιογράφοι, αισθανόμενοι να στοχοποιούνται – όχι συμβολικά, μέχρι χειροδικίας – ξεκίνησαν αποχή. Που όταν είτε πάει να σπάσει, είτε έστω λαμβάνει εξαίρεση με άδεια των κατά τόπους Συλλόγων οδηγεί στην δυναμική παρέμβαση των αντιδρώντων, σε φυγαδεύσεις συμβολαιογράφων κλπ. Αυτό, απλά παγώνει τους έως τώρα πλειστηριασμούς.
Η αμηχανία της Κυβέρνησης μπροστά στις συλλογικότητες – “δεν θα γίνουμε Ισπανία” είναι το κεντρικό σύνθημα – δείχνει ότι βλέπει κοντινό αδιέξοδο να διαγράφεται στον ορίζοντα.
Μέχρι τώρα, ακριβώς αυτό το φάσμα μιας νέας εξεγερτικότητας μπροστά στους πλειστηριασμούς έχει ουσιαστικά παγώσει όλο το σχετικό μέτωπο. Έτσι έχει στην πραγματικότητα χτιστεί γύρω από τον θεσμό της ικανοποίησης με βάση εκπλειστηρίαση – που , μην αυταπατώμεθα, είναι μέσο πίεσης προς τους στρατηγικούς κακοπληρωτές ΟΤΑΝ είναι σωστά στοχευμένη, όταν δηλαδή ουτε το χωραφάκι κυνηγάει, ούτε το δυαράκι για 500 ευρώ οφειλή στον Δήμο – ένα τείχος άμυνας. Αποτελεσματικό. Τείχος που έχει αναρτημένο ως πανώ το “Ούτε ένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη“, άσχετα αν πρόκειται συνήθως για απαιτήσεις του Δημοσίου, των Δήμων, των Ταμείων. και αν πρόκειται για κακοτεχνίες ή ωχαδερφισμό των επισπευδόντων. Όπως εξηγούσε εις μάτην ο Μιχάλης Σάλλας, σίγουρα οι τράπεζες το τελευταίο που θάθελαν θα ήταν να φορτωθούν τα βιβλία τους με δεκάδες χιλιάδες σπίτια των πιο πιεσμένων ή των μεσαίων αστικών στρωμάτων (βλέποντας ταυτόχρονα την κτηματαγορά να καταβυθίζεται, συνεπώς τις εγγραφές εμπράγματων εγγυήσεων στα βιβλία τους να χλωμαίνουν ή και να σβήνουν…).
Όμως το σύνθημα μένει! Και η γεύση νίκης των συλλογικοτήτων, που ήδη κέρδισαν το πάγωμα των πλειστηριασμών προαναγγέλλει ότι από τα αντίστοιχα παγωμένα “κόκκινα δάνεια” είναι που θα αρχίσει το επόμενο ξήλωμα των ελληνικών τραπεζών. Το τέταρτο και φαρμακερό…
