Αυτή η ιστορία με τη συνεκμετάλλευση, με όχημα ή μέσο πίεσης, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, μοιάζει με………το φίλο που ήρθε απ` τα παλιά.
Μπορεί το Δικαστήριο να μπήκε στη ζωή μας το 1976, όταν αποδεχθήκαμε, με όρους ευρείας συναίνεσης, τη δικαιοδοσία του δικαστηρίου, για την οριοθέτηση-και μόνο-της υφαλοκρηπίδας, αλλά η διολίσθηση ξεκίνησε 20 χρόνια αργότερα, λίγο μετά την κρίση των Ιμίων. Τότε που, όπως πολλά χρόνια αργότερα συνομολόγησε ο τότε υπουργός Εξωτερικών, η ελληνική πλευρά αποδέχθηκε τη θεωρία των «γκρίζων ζωνών». Ήταν το τίμημα για την απεμπλοκή από τα Ιμια.
Η διολίσθηση όμως συνεχίστηκε ένα χρόνο αργότερα, με την αλήστου μνήμης Συμφωνία της Μαδρίτης, αποδεχθήκαμε την ύπαρξη «ζωτικών συμφερόντων» της γειτονικής χώρας, στο Αιγαίο. Μέχρι και τώρα, οι κατά τα άλλα λαλίστατοι, τότε κυβερνώντες, δε μας έχουν εξηγήσει σε ποια «ζωτικά συμφέροντα» αναφέρονται.
Ο κύκλος ολοκληρώθηκε το 1999, με τη Συμφωνία του Ελσίνκι, όπου η επισημοποίηση της ένταξης της Κύπρου συνδέθηκε με την επίλυση των «συνοριακών διαφορών» (αναβαθμίστηκαν) με την Τουρκία. Το γιατί συνδέθηκαν, φάνηκε από τη συνέχεια, όταν η τότε κυβέρνηση, του Κώστα Σημίτη επιχείρησε, σε συνεννόηση με τον αείμνηστο Γλαύκο Κληρίδη, τότε πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, να προωθήσει το «σχέδιο Ανάν», δηλαδή τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής και κατοχής.
Η ταυτόχρονη, σχεδόν, κυβερνητική μεταβολή, σε Ελλάδα και Κύπρο, ανέτρεψε τους σχεδιασμούς. Το σχέδιο Ανάν απορρίφθηκε, ενώ στην Ελλάδα επικράτησε το «δόγμα Μολυβιάτη», σκέλος του οποίου ήταν το «πάγωμα» οποιασδήποτε διαδικασίας παραπομπής στο Διεθνές Δικαστήριο. Κυρίως όμως ματαιώθηκε το σχέδιο συνεκμετάλλευσης, σε Αιγαίο και Κύπρο, με την κατοχύρωση των ελληνικών συνόρων, σε όλο τους το εύρος, ως ευρωπαϊκών.
Έτσι εξηγείται το μένος των εγχώριων υποστηρικτών, εναντίον συγκεκριμένων προσώπων, σε Ελλάδα και Κύπρο, συμπεριλαμβανομένου και του νυν προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Βλέπετε είναι πολλά τα λεφτά και τα διασυνδεδεμένα συμφέροντα. Γι` αυτό και επανέρχονται, οι ίδιοι άνθρωποι.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
