Με τη συμπεριφορά τους, όπως αναδεικνύεται και μέσα από τις αποκαλύψεις στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, για τον τρόπο δανειοδότησης τους, τα δύο κόμματα του παλιού δικομματισμού (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) δεν κάνουν ζημιά μόνο στον εαυτό τους.
Αν αναλογιστούμε ότι τα εν λόγω κόμματα, με την κυριαρχία τους, στα 40 χρόνια της Μεταπολίτευσης και την εξασφάλιση ποσοστών αποδοχής, που έφταναν- αθροιστικά-να αγγίζουν το 90% (θυμηθείτε τις εκλογές του 2000), αντιλαμβάνεται κανείς, ότι η δική τους πτώση, σηματοδοτεί, όχι μόνο το άδοξο τέλος της Μεταπολίτευσης, αλλά και την απαξίωση του ίδιου του κομματικού φαινομένου, στη συλλογική συνείδηση. Πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι, άλλωστε, όταν στους κόλπους των μέχρι πρότινος κυρίαρχων κομμάτων, ενός «σκληρού» δικομματισμού, εκτράπηκαν συμπεριφορές, που αγγίζουν τον ίδιο τον Ποινικό Κώδικα. Δεν είναι, μόνο, ο τρόπος δανειοδότησης, από τις τράπεζες, όπου, όπως μόλις χθες αποκαλύφθηκε, χρησιμοποιούνταν ως και ψευδείς βεβαιώσεις, αλλά και το σκάνδαλο της ιδιωτικής χρηματοδότησης, με τα «μαύρα ταμεία» της ΖΗΜΕΝΣ και όχι μόνο. Είναι κρίμα γιατί, έτσι, απαξιώνεται και η πολύ σοβαρή προσπάθεια που έγινε, κυρίως στο θεσμικό πεδίο, για την αναβάθμιση του ρόλου του κόμματος, στην πολιτική διαδικασία, αλλά και την πολιτειακή λειτουργία, ως του βασικού πυλώνα της Κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας. Προσπάθεια που αποτυπώθηκε και στο Σύνταγμα, με το πρωτοποριακό, ακόμη και για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, άρθρο 29 (που έχει παραμείνει ως έχει και μετά τις διαδοχικές αναθεωρήσεις), που αναγόρευε το κόμμα σε θεσμό Συνταγματικής περιωπής, προσδίδοντας, στην κομματική οργάνωση και λειτουργία, αυξημένο θεσμικό κύρος. Με τις διατάξεις του εν λόγω άρθρου, άλλωστε, καθιερωνόταν η υποχρεωτική οικονομική ενίσχυση από το κράτος, με την ταυτόχρονη πρόβλεψη, για την εξασφάλιση της διαφάνειας, στην διαχείριση των οικονομικών τους. Κάτι που, δυστυχώς, δεν επιτεύχθηκε, παρά τις νομοθετικές παρεμβάσεις που ακολούθησαν, σε εκτέλεση της Συνταγματικής επιταγής. Σημειώνεται, μάλιστα, ότι ο Συνταγματικός νομοθέτης, φρόντισε να κατοχυρώσει το «ειδικό βάρος» των κομμάτων, με τον κυριαρχικό ρόλο που τους ανέθεσε, στις κορυφαίες διαδικασίες της πολιτικής και πολιτειακής λειτουργίας, όπως η εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, η ανάδειξη του Πρωθυπουργού ή ο σχηματισμός κυβέρνησης. Δυστυχώς, αυτός ο αυξημένος θεσμικός «εξοπλισμός» δε στάθηκε ικανός για ν` αποτρέψει τα εκφυλιστικά φαινόμενα, που αποκαλύπτονται και τούτες τις μέρες.
